Γράφει η Νίκη Χύτα, Πρόεδρος του Συλλόγου Ηπειρωτών Νομού Τρικάλων
Τις μέρες του καλοκαιριού είχα την τύχη να βρεθώ τόσο εγώ όσο και άλλα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Ηπειρωτών Τρικάλων στην όμορφη περιοχή της Ηπείρου με την παρθένα φύση, με την πλούσια φυσική ομορφιά, με πολιτιστική κληρονομιά στην ιστορία των αιώνων που ξέρει καλά να σε μαγεύει, με τις υπέροχες παραλίες αλλά και τα γραφικά ορεινά χωριά της, που ξέρει να υποδέχεται φιλόξενα τους επισκέπτες και να τους ξεναγεί σε όλους τους ιστορικούς χώρους, αλλά και τους τόπους αναψυχής, ξυπνώντας θύμισες παλιές.Ατελείωτες εκδηλώσεις κάθε μορφής έδωσαν τον τόνο της δημιουργίας και της προσφοράς καθώς ξεδιπλώθηκαν δρώμενα πολυποίκιλα και πολύμορφα. Όλοι οι μετανάστες Ηπειρώτες ήταν εκεί. Χαρακτηριστικό των μεταναστών είναι ότι η ψυχή τους ανασαίνει στο χωριό τους. Ξαναζωντάνεψαν τα χωριά από την μια άκρη στην άλλη. Μια από τις εκδηλώσεις που με συγκίνησε περισσότερο ήταν αυτή που έγινε στον Αχέροντα ποταμό κοντά στις πύλες του Άδη με τίτλο «Οι ξενιτεμένοι της Ηπείρου και η μάνα Ηπειρώτισσα». Πώς μπορεί ένας ποταμός με καθαρά κρυστάλλινα νερά, τόσο ειδυλλιακός, να είναι συνδεδεμένος με το μύθο και την ιστορία και να ταυτίζεται με τα ζοφερά σκοτάδια του Άδη;
Μέγα πλήθος Ηπειρωτών κατέκλυσαν για μια ακόμη φορά το χώρο. Από γνωστούς Ηπειρώτες καλλιτέχνες ακούστηκε η Ηπειρώτικη μουσική, πολυφωνικά τραγούδια της ξενιτιάς μέσα σε ένα τοπίο που σε συναρπάζει, που σε μαγεύει. Με τα μηνύματα που έστελναν τα κορφοβούνια ακούγοντας τραγούδια της ξενιτιάς, γίνεσαι αιχμάλωτος της ιστορίας. Ο στοχασμός λαμπαδιάζει και γυρίζει στα περασμένα.
Όταν οι Ηπειρώτες ανταμώνουν, τότε ξυπνάνε μνήμες και η νοσταλγία καλά κρατεί. Τότε οι αποστάσεις δεν έχουν νόημα. Η διάθεση να βρεθείς με όσους κουβαλάνε την ίδια νοσταλγία με σένα είναι μεγαλύτερη. Είναι αυτή η διάθεση που αφήνει τη στιγμή να κυλήσει, για να ξυπνήσει η ψυχή του Ηπειρώτη και μέσα από το τραγούδι και τους χορούς να αναριγήσει. Είναι ο τρόπος ο δικός μας να ανασταίνουμε την Ήπειρο μέσα μας έστω και αν βρισκόμαστε χιλιόμετρα μακριά.
Πολλοί υπερήλικες έδωσαν το παρών, κάποιοι κατάφεραν να χορέψουν και να τραγουδήσουν με δάκρυα στα μάτια, τραγούδια της ξενιτιάς. Μάνες μεγάλης ηλικίας ήταν εκεί. Περίμεναν και περιμένουν πολλά χρόνια τώρα, με ζωγραφισμένη την αγωνία στο πρόσωπό τους πότε θα φτάσει το καλοκαίρι να σφίξουν στην ζεστή αγκαλιά τους τα παιδιά τους που θα έρθουν για λίγες μέρες από την ξενιτιά. Κοιτάζοντάς τες διέκρινα το κουρασμένο βλέμμα τους να είναι προσηλωμένο σε σκέψεις του παρελθόντος. Διέκρινα τον καθημερινό μόχθο, την πίκρα της ξενιτιάς, μια ηπειρώτικη γυναικεία μορφή μιας ατέλειωτης προσφοράς. Μια μορφή που λάμπρυνε τη ζωή και αποτύπωσε πάνω της λίγο από το πείσμα της και λίγη από την πίκρα της για να μείνει ο τόπος αδούλωτος. Αεικίνητη σε όλα τα καθημερινά δρώμενα έβρισκε πάντα ένα χαμόγελο υπομονής να νικήσει το μόχθο της ημέρας. Έδωσε τα πάντα για την οικογένειά της και για την πατρίδα. Έγινε ένα με τη γη. Φορτώθηκε στους ώμους τους πολεμοφόδια περπατώντας μέσα στα χιόνια για να ενισχύσει τους στρατιώτες μας. Ήταν παρούσα όταν το χρέος την καλούσε. Δεν λύγισε στις κακουχίες, δεν βαρυγκώμησε στις δυσκολίες. Είναι η Ηπειρώτισσα μάνα το ξάφνιασμα της φύσης.
Διακρίνω ένα βλέμμα βαθύ, αποφασιστικό και γαλήνιο. Σεμνή και ταπεινή κουβαλάει τη ζωή στα δυο ροζιασμένα χέρια της και μεις οι νεότεροι παίρνουμε δύναμη από τη δύναμή της και την παρουσία της στου χρόνου τα γυρίσματα. Άντεξαν τον ξενιτεμό που ήταν ξενιτεμός από την πατρίδα, από το χωριό σε νεαρή μάλιστα ηλικία που τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα, που προκαλούσαν πόνο, πίκρες, στεναγμούς.
Ξεκινώντας από την αρχαία Ήπειρο, περνώντας στην Ηπειρώτισσα μάνα του Μ. Αλεξάνδρου και αργότερα στις αρχόντισσες του Σουλίου και του Ζαλόγγου, τις γυναίκες της Πίνδου και φτάνοντας στις σημερινές Ηπειρώτισσες , διακρίνουμε πάντα το ίδιο πάθος, την ίδια φλόγα , την ίδια πίστη, την ίδια αγωνιστικότητα. Αυτά τα ιερά χέρια της Ηπειρώτισσας μάνας, της Ηπειρώτισσας γυναίκας, ας αγγίξουν την ψυχή μας και ας μας εμπνέουν στην μετέπειτα ζωή μας.
