Η καμπάνα ηχεί πένθιμα από το πρωί… Ακούω τον ήχο και δεν μπορώ να μην μελαγχολήσω. Δεν πηγαίνω συχνά στην εκκλησία όμως τις Άγιες τούτες μέρες κάτι αλλάζει μέσα μου κάθε χρόνο. Είναι η κατάνυξη των ημερών. Είναι που έχω μεγαλώσει και συνειδητά πλέον έχω επιλέξει που θέλω να πιστεύω. Με ενοχλεί που ο δικός μου Θεός είναι στο στόχαστρο. Με ενοχλεί που δεν μπορώ να πάω στην εκκλησία για να προσκυνήσω. Όλα για το κοινό καλό. Ακούω την καμπάνα στην Εκκλησία. Νιώθω τον Ιησού μόνο του να ξεψυχά πάνω στο Σταυρό. Αυτόν τον Σταυρό που κουβαλάμε όλοι μας φέτος. Φέτος τα συναισθήματα είναι πιο έντονα. Λες και όλα έχουν γίνει για κάποιο λόγο. Για να ψάξουμε πιο βαθιά στην ψυχή μας. Να εκτιμήσουμε όλα εκείνα που έχουμε και που τα θεωρούμε δεδομένα. Η πίστη δεν δοκιμάζεται αλλά δυναμώνει μέσα από τις δοκιμασίες. Μένουμε σπίτι για να μπορούμε του χρόνου να γιορτάσουμε με μεγαλύτερη δύναμη και χαρά. Καλό Πάσχα. Η Ανάσταση δεν αργεί να έρθει.
Βιβή Μαργαρίτη
