Η ερώτηση που καμία μαμά που θρηνεί δεν θέλει να ακούσει…
Με λένε Μυρτώ και είμαι μια μαμά χωρίς παιδί…
Η 2χρονη κόρη μου, η Σοφία,διαγνώστηκε με Λεμφοβλαστικό λέμφωμα Τ-κυττάρων σταδίου 4 το Μάιο του 2017. Είχαμε 12 εβδομάδες όπου ανταποκρινόταν καλά στην θεραπεία όταν υποτροπίασε ξαφνικά τον Αύγουστο. Οι γιατροί μας δεν είχαν δει ποτέ μια τόσο ξαφνική υποτροπή σε παιδί.
Ήμασταν στο κλαμπ που ακόμη και οι οικογένειες με καρκίνο δεν θέλουν να βρίσκονται. Στο κλαμπ με την»σπάνια ασθένεια».
Περάσαμε 9 ημέρες στη ΜΕΘ κάνοντας χημειοθεραπεία ενηλίκων που έσωσε τη ζωή της αλλά είχε τεράστιες νευρολογικές συνέπειες. Η Σοφία άρχισε να χάνει την ανεξαρτησία της. Μέχρι τα τέλη Αυγούστου δεν μπορούσε πλέον να καθίσει, να περπατήσει, να μιλήσει, να φάει, να παίξει, να χρησιμοποιήσει τα χέρια της ή να κάνει οτιδήποτε μόνη της. Βασικά κατέληξε στις τρομακτικές παρενέργειες που το 1% των ασθενών καταλήγουν. Ήταν πραγματικά το μοναδικό παιδί με υποτροπιάζουσα Τ-κυττάρων και σοβαρές νευρολογικές ανεπάρκειες.
Ξεκινήσαμε τη φυσικοθεραπεία και λογοθεραπεία προσπαθώντας να δυναμώσει αρκετά για ν ασυνεχίσουμε με την μοναδική μας ελπίδα – μια μεταμόσχευση βλαστικών κυττάρων. Αλλά το μικροσκοπικό της σώμα δεν μπορούσε να το χειριστεί. Στις 22 Δεκεμβρίου 2017 μας είπαν τα καταστροφικά νέα ότι είχε υποτροπιάσει ξανά. Δεν θα μπορούσε να αντέξει πια τη χημειοθεραπεία και δεν είχαμε ιατρικές επιλογές. Εκείνη την εποχή αποφασίσαμε να αποσύρουμε την χημειοθεραπεία και να την αφήσουμε να περάσει τις τελευταίες της στιγμές χωρίς δηλητήριο στο σώμα της. Πέρασα 13 μέρες τραγουδώντας της, κρατώντας την, παρακολουθώντας ταινίες και όντας μαζί πριν πεθάνει στην αγκαλιά μου στις 4 Ιανουαρίου 2018 στις 2:11 μ.μ.
Από εκείνη την ημέρα, φοβόμουν την ερώτηση. Η ερώτηση που ξέρω ότι τελικά θα με ρωτήσουν όταν βγω και συναντήσω κάποιον που δεν γνωρίζει την ιστορία μου. Η ερώτηση που φοβάμαι οτι θα με καταστρέψει ψυχολογικά. Ποια ερώτηση εννοώ;
Λοιπόν, εσείς έχετε παιδιά;
Ξέρω οτι μπορώ να πω κάτι σαν «Ναι, έχω μια κόρη στον ουρανό», και θα με κοιτάξουν με λύπηση και αμηχανία. Οι άνθρωποι δεν ξέρουν πώς να ανταποκριθούν σε αυτό. Το είδα σχεδόν 8 μήνες όταν έλεγα ότι το παιδί μου είχε καρκίνο και ήταν στο νοσοκομείο. Οι άνθρωποι δεν ξέρουν πώς να ανταποκριθούν στην ανοιχτή θλίψη και αυτό είναι εντάξει. Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για αυτό, αλλά η σκέψη να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα με γεμίζει με τόσο μεγάλο φόβο και άγχος. Είμαι μια μαμά. Κουβάλησα μέσα μου ένα μωρό για 38 εβδομάδες, γεννούσα για 13 ώρες και πέρασα δύο χρόνια και εννέα μήνες μαζί της, αλλά δεν έχω παιδιά μαζί μου εδώ στη γη. Δεν περνάω τις μέρες μου σε ραντεβού για παιχνίδι, να αλλάζω πάνες, να καθαρίζω τα παιχνίδια ή να ετοιμάζω σνακ. Αντ ‘αυτού περνάω τις μέρες μου με το πρόσωπό μου θαμμένο στη νοσοκομειακή βαλίτσα, προσπαθώντας να βρει τη μυρωδιά της.
Δεν μπορώ να κρατήσω το φόβο μιας ερώτησης να με κρατήσει κλεισμένη μέσα. Με το να φοβάμαι την ερώτηση, μένω απλά φοβισμένη να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα που μου θυμίζει την απουσία της. Η καθημερινότητα και η ερώτηση ενός ξένου δεν έχει τη δύναμη να κάνει να σπάσω. Έχω ζήσει το θάνατο του παιδιού μου, του 2χρονου αγγέλου μου. Καμία ερώτηση δεν θα έπρεπε να με κάνει να νιώθω έτσι… Ζητάω βοήθεια από το Θεό, αλλά σκέφτομαι ότι και τότε που ζητούσα για να σώσει την κόρη μου δεν με βοήθησε…
Είμαι ακόμα η μαμά της Σοφίας. Είμαι ακόμα εδώ, αν και δεν εκείνη είναι. Είναι προσβλητικό για τον 8μηνο πόλεμο που έδωσε ενάντια στον καρκίνο, να φοβάμαι μια ερώτηση. Πρέπει να εκμεταλλεύομαι αυτήν την ερώτηση για να μπορώ να μοιράζομαι την ιστορία της.
Δεν θα είναι εύκολο. Τίποτα δεν είναι εύκολο. Ήταν γενναία και μπορώ να είμαι και εγώ επειδή ο Κύριος είναι το οχυρό μου και θα με βοηθήσει να τα καταφέρω χωρίς τον άγγελο μου…
Επιμέλεια κειμένου για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
πηγή :http://babyradio.gr/goneis/erotisi-pou-kamia-mama-pou-thrini-den-theli-na-akousi/
