Ζούμε σε μία κοινωνία όπου το διαρκές κυνήγι του πλούτου και της εξουσίας, είναι αυτοσκοπός και θεωρούμε ότι όλα τα πράγματα έχουν την τιμή τους, ανεξαρτήτως αν έχουμε δίκιο ή άδικο.
Γράφει ο Αριστοτέλης Κερασοβίτης Από την εφηβεία ακόμη, μάθαμε ότι τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τον άξονά μας, ότι όλοι πρέπει να ασχολούνται μαζί μας, να μας θαυμάζουν, να μας ζηλεύουν, να μας ακούν με προσοχή, και να εστιάζουν στα δικά μας προβλήματα στα δικά μας θέλω. Διδαχτήκαμε ότι πρέπει να παίρνουμε ακόμα και με το ζόρι από τη ζωή, όλα όσα αυτή μας χρωστά, όσα νομίζουμε ότι δικαιούμαστε, άσχετα με το τίμημα. Αναπτύξαμε μία απύθμενη ματαιοδοξία τρεφόμενοι από την δυστυχία των συνανθρώπων μας κι όχι από την ευτυχία τους. Επιζητάμε εναγωνίως την κοινωνική αποδοχή ως αναγκαίο παράγοντα για την επιβεβαίωσή μας, θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο επικυρώνουμε τη συνέχεια της ύπαρξής μας και την υστεροφημία μας. Δηλητηριάσαμε με μίσος την κοινωνία μας επιβάλλοντας μία νοσηρή κανονικότητα, εξαρτημένοι από το πάθος μας να ικανοποιούμε μη φυσικές και μη αναγκαίες επιθυμίες, δίχως όρια, ηθικά κωλύματα, περιορισμούς και αναστολές. Μάθαμε να μην ενδιαφερόμαστε για την αντικειμενική αλήθεια αλλά μόνο για την δική μας υποκειμενική αλήθεια. Έτσι ανεχόμαστε όλους τους επιτήδειους που μας ταΐζουν με πράγματα, που οι ίδιοι θέλουμε να ακούσουμε, που μας ευχαριστούν, που ικανοποιούν την φαυλότητα μας, εξυπηρετώντας αλλότριους σκοπούς. Δημιουργήσαμε μία κοινωνία διεφθαρμένη, ανταγωνιστική, άπληστη, άδικη, μία κοινωνία που, σαν τον Κρόνο, τρώει τα παιδιά της και ύστερα κάθεται αναπαυτικά και τα χωνεύει. Νομίζουμε ότι αν αποκτήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα υλικά αγαθά, θα νιώσουμε περισσότερο ασφαλής, ξεχνώντας ότι μπροστά στον θάνατο όλοι είμαστε σαν ανοχύρωτη πόλη.
Όμως ο θάνατος, είναι η στέρηση της αίσθησης κι αυτός που λέει ότι φοβάται το θάνατο είναι ανόητος, όχι επειδή θα υποφέρει όταν έρθει ο θάνατος, αλλά επειδή υποφέρει και αγχώνεται από την προσδοκία ότι θα έρθει. Στην πραγματικότητα, αυτό που μας τρομάζει ίσως δεν είναι ο θάνατος, αλλά η ίδια η ζωή ή σωστότερα η άγνωστη ζωή, με όλες τις ανατροπές που μας επιφυλάσσει. Μας ακολουθεί διαρκώς μία ανικανοποίητη αίσθηση ότι κάτι χάνουμε, ότι κάτι στερούμαστε, και πενθούμε για υποθετικές πραγματικότητες, για διαψευσμένες προσδοκίες, για ενδεχόμενα ζωής που, ναι μεν, οραματιστήκαμε, αλλά δεν έχουμε ιδέα πώς θα ήταν, αν όντως προέκυπταν. Κι έτσι η ζωή μας κυλά και χάνεται μέσα σε αναβολές, αφού οι διαρκείς αναζητήσεις μας κάνουν να ξοδευόμαστε σε ένα νόημα, που όλο ψάχνουμε κι όλο μας ξεφεύγει. Και ποιο είναι το νόημα της ζωής θα ρωτήσει κάποιος. Πάρτε για παράδειγμα το τριαντάφυλλο. Τι αξία θα είχε το άνθος του λουλουδιού χωρίς το κλαδάκι που το συγκρατεί με τα αγκάθια του. Το άνθος συμβολίζει τη ζωή και την ομορφιά της, τις μυρωδιές, τα χρώματα, την αγαλλίαση των αισθήσεων, την τέρψη της ηδονής και της χαράς. Το κλαδάκι με τα αγκάθια συμβολίζει τις λύπες, τα συναισθήματα, τους χαμένους έρωτες, τις απογοητεύσεις μας, τα απραγματοποίητα νεανικά μας όνειρα. Τι θα ήταν το ένα δίχως το άλλο. Έτσι δεν είναι και η ζωή. Δεν σε ρωτάει, σε καλεί να την ζήσεις με τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα.
Οι μεγάλες ανατροπές που συμβαίνουν στη ζωή μας τις τελευταίες μέρες θα μείνουν μαζί μας για αρκετό καιρό. Είναι σαφές ότι όταν όλα αυτά τελειώσουν τίποτα δεν θα παραμείνει το ίδιο. Σε μια κοινωνία που είχε πολλά σημάδια διάλυσης, θα αναγκαστούμε να επαναπροσδιορίσουμε τις ανάγκες μας, να αντιληφθούμε την πραγματική φύση του αγαθού, και το ποσό εξαρτόμαστε ο καθένας και η καθεμία από τον άλλον. Κι αυτό αφορά τις ατομικές και συλλογικές πρακτικές της επόμενης μέρας…
Α.Κ.Κ
