Πολλά αγόρια μεγαλώνουν με κοινωνικά στερεότυπα και προκαταλήψεις που δύσκολα αποδομούνται ειδικά όταν χτίζονται από πολύ νωρίς, σχεδόν με την γέννησή τους. Αρχικά από την οικογένεια η οποία καθορίζει τον υποτακτικό ρόλο της γυναίκας απέναντι στον άντρα μέσα στο ενδοοικογενειακό περιβάλλον και μετέπειτα από το κράτος και τους θεσμούς οι οποίοι συνδέουν την γυναικεία ταυτότητα με τα χαρακτηριστικά ή τις ιδιότητες που αποδίδονται στο «ασθενές φύλο» έτσι όπως το οριοθετεί το πατριαρχικό κοινωνικό μοντέλο.
Οι πεποιθήσεις αυτές αναπαράγονται και πολλαπλασιάζονται και κάποια στιγμή εκφράζονται προς τα έξω με συμπεριφορές έμφυλης βίας και μισογυνισμού που ξεκινάνε από την λεκτική βία και τελειώνουν σε δολοφονίες γυναικών και κοριτσιών ως εγκλήματα σεξουαλικού προσανατολισμού αλλά και για λόγους τιμής ή πάθους. Τα αποτελέσματα μιας τέτοιας διαπαιδαγώγησης δυστυχώς είναι τραγικά και τα βλέπουμε καθημερινά με τις συνεχόμενες γυναικοκτονιες.
Όμως με το να αρκούμαστε μόνο σε ευχές είναι εκ των ων ουκ άνευ. Για να μπει φρένο στην επέλαση της βίας χρειάζονται στοχευμένα μέτρα τα οποία θα είναι ικανά να αποδώσουν είτε άμεσα είτε σε βάθος χρόνου. Η ένταξη της σεξουαλικής αγωγής που κάποτε αποτελούσε ταμπού και η σωστή εκπαίδευση των παιδιών στα σχολεία θα μπορούσε να βοηθήσει ως προς το γκρέμισμα των σαθρών πεποιθήσεων και την πολυπόθητη σταδιακή αλλαγή νοοτροπίας ώστε να μάθουν από μικρά τι σημαίνει έμφυλος εαυτός, να μάθουν να σέβονται τη διαφορετικότητα του φύλου, των εκφράσεων του και τα χαρακτηριστικά του φύλου.
Ταυτόχρονα δε, απαιτείται από την πολιτεία η δέσμευση και η προσήλωσή της στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των ατόμων επιδιώκοντας την πρόληψη της εμφάνισης βίας, τη βοήθεια των θυμάτων αλλά και τη μέριμνα για την παραπομπή των δραστών στη Δικαιοσύνη με επιβολή αυστηρών νομικών κυρώσεων.
