Του Γεωργίου Παπασίμου
Η απόφαση του Δικαστηρίου με την οποία καταδικάστηκε η Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση αποτελεί ένα ιστορικό ορόσημο και αφορμή για ενδοσκόπηση και αναστοχασμό περί των αιτιών και των συνθηκών που επέτρεψαν την επώαση του φιδιού στην Ελλάδα καθώς και των ευθυνών των ψηφοφόρων, που παρασύρθηκαν από τον μισαλλόδοξο λόγο και τις πράξεις βίας της «σποράς των ηττημένων του 1945»!
Η καταδίκη της Χρυσής Αυγής όμως δεν πρέπει να περιοριστεί στο παρόν χρονικό πλαίσιο της δικαστικής απόφασης, αλλά οφείλει να λάβει μόνιμα χαρακτηριστικά εγρήγορσης απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια νεκρανάστασης του εγκληματικού προσώπου του ναζισμού και φασισμού, με διαφορετικό μανδύα και προσωπείο.
Για την ανασκόπηση του φαινόμενου αυτού στην Ελλάδα, πρέπει να επισημανθούν οι παράγοντες που συνετέλεσαν στην εκκόλαψη του αυγού του φιδιού και να αποτυπωθούν ορισμένα κρίσιμα συμπεράσματα για το μέλλον.
Ως προς τις ευθύνες γιγάντωσης της Χρυσής Αυγής, σημαντικό ρόλο διαδραμάτισαν κατά σειρά:
Πρώτον, το πολιτικό κατεστημένο της Χώρας και η παρασιτική οικονομική ολιγαρχία της παρακμής, που οδήγησαν την Ελλάδα στην χρεοκοπία και στην μνημονιακή «δαμόκλειο σπάθη» και την κοινωνία στην απόγνωση. Η άνοδος της «Χρυσής Αυγής» σε μία Χώρα με χιλιάδες νεκρούς κατά την ναζιστική Κατοχή και με το εμβληματικό Έπος της Εθνικής Αντίστασης, αλλά και τους μεγάλους αντιφασιστικούς αγώνες, οφείλεται πρωτίστως στην σφοδρή οικονομική και κοινωνική κρίση, εξαιτίας του προηγηθέντος δικομματικού κλεπτοκρατισμού κατά την ύστερη Μεταπολίτευση και του εν συνεχεία μνημονιακού κοινωνικού «εξανδραποδισμού» της Ελληνικής κοινωνίας.
Δεύτερον, οι κατασταλτικοί θεσμοί (Αστυνομία, Δικαιοσύνη κ.λπ.), που επέδειξαν τεράστια ανοχή στην πρώτη φάση μέχρι την δολοφονία του Π. Φύσσα, απέναντι στην συνεχή βία της «Χρυσής Αυγής» (λεκτική και φυσική), η οποία συνιστούσε αντικειμενικά παραβατική ποινική εγκληματική δράση. Η ατιμωρησία αυτή επέτρεψε την ενίσχυση και άνοδο του ναζιστικού αυτού μορφώματος. Η πρόσφατη ποινική καταδίκη τους, αποκατέστησε το κύρος της Δικαιοσύνης.
Τρίτον, ο πολωτικός και διχαστικός πολιτικός λόγος του πολιτικού προσωπικού εξουσίας κατά την περίοδο της μνημονιακής λαίλαπας. Έτσι, από την μια πλευρά είχαμε, την τότε τρικομματική κυβέρνηση υπό τον Α. Σαμαρά να διατυμπανίζει την ανιστόρητη και επικίνδυνη «θεωρία των δύο άκρων», εξισώνοντας τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με το νεοναζιστικό μόρφωμα της «Χρυσής Αυγής», με αποτέλεσμα τη νομιμοποίηση της τελευταίας στην κοινωνική «θάλασσα» των ανέργων, των νεόπτωχων και των απελπισμένων Ελλήνων, που είχαν «σαρωθεί» από τις νεοφιλελεύθερες μνημονιακές πολιτικές. Από την άλλη πλευρά, κυριαρχούσε ο ισοπεδωτικός και φασίζον λόγος των «φερτών» υλικών του αντιμνημονιακού μετώπου (ΑΝΕΛ κλπ), που χαρακτήριζαν συλλήβδην τους πολιτικούς αντιπάλους τους ως γερμανοτσολιάδες, παρέχοντας έτσι τη δυνατότητα στη Χρυσή Αυγή να εμφανίζεται ως γνήσιο αντισυστημικό και αντιμνημονιακό κόμμα.
Τέταρτον, η υποστήριξη από πολλά ΜΜΕ, που εμφάνιζαν τους χρυσαυγίτες ως ιδεολόγους και παρεξηγημένους και σε κάθε περίπτωση αποδεκτούς ως πολιτική συνιστώσα, ιδιαίτερα ως προς το υπαρκτό μεταναστευτικό πρόβλημα, που δημιούργησε «χαίνουσες» πληγές στην ελληνική κοινωνία εξαιτίας της ελλείψεως σοβαρής μεταναστευτικής πολιτικής από τα κόμματα εξουσίας. Σημειωτέον ότι το ζήτημα αυτό αποτελεί ως σήμερα λίπασμα για νέες κινήσεις ναζιστικής φύσεως.
Πέμπτον, η δημοσιοποιηθείσα και ποτέ διαψευσθείσα αποκάλυψη, ότι στη πρώτη φάση χρηματοδοτήθηκε η Χ.Α. από εφοπλιστικούς κύκλους του Λονδίνου και άλλους αφανείς παίκτες της ελληνικής παρασιτικής ολιγαρχίας, προκειμένου να επεκτείνει την εγκληματική της δράση σε όλους τους νομούς της Ελλάδας, εκκαθαρίζοντας χώρος ιδιαιτέρων συμφερόντων (π.χ. ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη Περάματος). Από τη χρηματοδότηση αυτή, προέκυψαν τα λαϊκά συσσίτια με τα οποία η Χ.Α. εμφάνιζε υποκριτικά κοινωνικό πρόσωπο στις δύσκολες μνημονιακές εποχές της ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελλάδα.
Πέραν όμως της παράθεσης των ανωτέρων αιτίων, που είναι οι βασικότερες, αλλά όχι οι μόνες, κρίσιμο στοιχείο αποτελεί η παράθεση βασικών συμπερασμάτων για το ναζιστικό και φασιστικό φαινόμενο.
Πρώτον, ο ναζισμός χρησιμοποιείται ως το μακρύ χέρι του κεφαλαίου και της άρχουσας τάξης και γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνος, όταν το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα τον εντάξει ως ένα από τα πολιτικά του εργαλεία και όταν η εγκληματική του δράση γίνει μέρος της κυρίαρχης πολιτικής και ενσωματωθεί σε κρατικές ή ημικρατικές ή παρακρατικές υπηρεσίες. Το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη οφείλει άμεσα να προχωρήσει στον ξερίζωμα όλων των ακροδεξιών θυλάκων, που φλέρταραν ανοιχτά με τη Χρυσή Αυγή.
Δεύτερον, η βασική αιτία της επώασης του νεοφασισμού στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, είναι η σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας και η δραματική επίθεση και κατεδάφιση των θεσμών του Κράτους Πρόνοιας. Μια πολιτική, που έχει ως σημείο αναφοράς την εξυπηρέτηση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και η οποία δημιουργεί κοινωνικά ερείπια. Δίπλα στα αποτελέσματα αυτής της μονεταριστικής πολιτικής, που είναι η αύξηση της ανεργίας, η μεγέθυνση των αποκλεισμένων κοινωνικών στρωμάτων, η φτώχεια και η απόγνωση των ανθρώπων, παραμονεύει ο νεοφασισμός.
