Η 21η Απριλίου του 1967 υπήρξε ο πρώτος κρίκος μιας αλυσίδας δεινών που κράτησε 7
χρόνια.
Η δικτατορία έπεσε αφού δεν άντεξε στο βάρος της προδοσίας της Κύπρου και των
λαϊκών αντιδράσεων. Το στρατιωτικό καθεστώς άφησε πίσω του μια Ελλάδα ρημαγμένη,
που έπρεπε την επόμενη ημέρα να ανασυντάξει τα πολιτικά δικαιώματα των πολιτών, να
αναζητήσει την κοινωνική ισότητα στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών αξιών και να
σταθεροποιήσει την οικονομία που είχε καταρρεύσει.
Οφείλουμε να θυμόμαστε πάντα τους ανθρώπους που αντιστάθηκαν, που βασανίστηκαν
στα κολαστήρια του ΕΑΤ – ΕΣΑ, που εξορίστηκαν στα ξερονήσια, που έχασαν τη ζωή τους
ή υπέστησαν μόνιμες σωματικές και ψυχικές βλάβες. Εκείνους που αυτοεξορίστηκαν
συμβάλλοντας στη διεθνή καταδίκη της χούντας, αλλά και τους δημοκρατικούς
στρατιωτικούς που αρνήθηκαν να συνεργαστούν με τους δικτάτορες.
Οφείλουμε, επίσης, να μην ξεχνάμε ποτέ και τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς των
εγκλημάτων, των πρωταιτίων, αλλά και των πολιτικών απογόνων τους. Πριν από λίγους
μήνες η καταδίκη της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή αποτέλεσε, πέρα
από την απόδοση Δικαιοσύνης, και ένας φόρος τιμής της Δημοκρατίας σε όσους
αγωνίστηκαν γι’ αυτήν κατά τη διάρκεια της Επταετίας.
Κάτω από διαφορετικές συνθήκες, οι αγώνες υπέρ των πολιτικών και κοινωνικών
δικαιωμάτων παραμένουν εδώ, δεν τελειώνουν ποτέ. Το πρόσφατο παρελθόν με την
κοινοβουλευτική ανάδειξη ενός ναζιστικού μορφώματος έδειξε ότι όσο σταθερή παραμένει
η Δημοκρατία στη χώρα μας από τη Μεταπολίτευση και μετά, τόσο εύθραυστη μπορεί να
αποδειχθεί σε δύσκολες στιγμές κρίσης.
Γι’ αυτό και στην παρούσα πρωτοφανή υγειονομική και κοινωνική κρίση δεν επιτρέπεται ο
εφησυχασμός. Δεν επιτρέπεται ο περιορισμός δημοκρατικών δικαιωμάτων να
δικαιολογείται στο όνομα μιας στρατηγικής τύπου «νόμος και τάξη». Η συνεχής
επαγρύπνηση, η ευαισθησία και η ενσυναίσθηση συνολικά του προοδευτικού
δημοκρατικού κόσμου και της Αριστεράς αποτελεί διαχρονική θωράκιση της Δημοκρατίας
στη χώρα μας.
