Του Γεωργίου Παπασίμου Δικηγόρου
Οι πρόσφατες δραματικές εξελίξεις στη Λέσβο, με την εξέγερση κυρίως Αφγανών που ζουν στο κολαστήριο της Μόριας, οι επιθέσεις και η καταστροφή στο νοσοκομείο της Λέρου, αλλά και η υποβόσκουσα έκρυθμη κατάσταση σε όλα τα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου, επαναφέρουν με δριμύτητα το μεταναστευτικό πρόβλημα στην ακριβή του διάσταση. Και αυτή πλέον συνδέεται άμεσα με την εθνική ασφάλεια της χώρας έναντι των αναθεωρητικών επιδιώξεων της Τουρκίας. Πέραν αυτού όμως, αρχίζει να αποκτά σάρκα το εφιαλτικό σενάριο της σταδιακής γενικευμένης ανασφάλειας του ελληνικού λαού, που μέχρι σήμερα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έδειξε υψηλό ήθος και μεγαλείο ψυχής απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Η διόγκωση ωστόσο του αριθμού αυτών που εγκλωβίζονται, μετά το κλείσιμο των συνόρων που έχει επιβάλλει ο ευρωπαϊκός Βορράς, που είναι ο στόχος προορισμού της πλειοψηφίας αυτών που εισέρχονται στην Ελλάδα, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μίγμα με απροσδιόριστες συνέπειες τόσο για τα εθνικά θέματα όσο και για το εσωτερικό της χώρας, διογκώνοντας τους εθνικούς κινδύνους.
Αντικειμενικά, το μεταναστευτικό – προσφυγικό ζήτημα είναι ένα ιδιαίτερα σύνθετο πρόβλημα, αφού επενεργούν και λειτουργούν ενισχυτικά διάφορες δυνάμεις και καταστάσεις.
Πρώτον, αποτελεί ένα μεγάλο παγκόσμιο πρόβλημα, που οφείλεται στην κρίση των κοινωνιών του Τρίτου και Τετάρτου Κόσμου, σ’ έναν πλανήτη που τελεί υπό καπιταλιστική ασφυξία και αταξία. Ισχυρότατος ενισχυτικός παράγοντας είναι οι εκτεταμένες πολεμικές συγκρούσεις στη σημερινή εποχή της αταξίας των πραγμάτων, λόγω της φθίνουσας αμερικανικής ηγεμονίας και της μη ολοκλήρωσης ενός δικαιότερου θεσμικού πολυπολικού κόσμου.
Δεύτερον, ειδικότερα για την Ελλάδα σημαντικό παράγοντα αποτελεί ο ρόλος της Τουρκίας και η χρησιμοποίηση του προσφυγικού – μεταναστευτικού από το καθεστώς Ερντογάν, ως μέσο του υβριδικού πολέμου κατά της χώρας. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά τις δηλώσεις του Οζάλ περί διοχέτευσης χιλιάδων μουσουλμάνων στην Ελλάδα ως μέσο υποδούλωσής της. Έτσι η Τουρκία, με την απουσία κάθε ελέγχου στα τουρκικά παράλια στους χιλιάδες δουλεμπόρους και στις τοπικές επιχειρήσεις που κατασκευάζουν πλαστικές βάρκες και σωσίβια για τους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, αξιοποιεί το ζήτημα αυτό, αφενός για να λαμβάνει τεράστια χρηματικά ποσά από την Ε.Ε. και αφετέρου για να δημιουργεί σταδιακά τρομακτικά εσωτερικά προβλήματα στην Ελλάδα.
Τρίτον, στην διόγκωση του προβλήματος, και ιδιαίτερα στην πρόσφατη διάχυση της βίας εκτός των κέντρων, έχουν συμβάλλει οι πολυπληθείς ΜΚΟ (εξαιρουμένων αυτών που πραγματικά προσφέρουν καθαρά ανθρωπιστικό έργο), οι οποίες, λόγω των τεράστιων οικονομικών παροχών από την Ε.Ε. σε αυτές και όχι στο ελληνικό κράτος (πρόκειται για κολοσσιαίο έγκλημα των κυβερνήσεων ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και Ν.Δ., που δεν ανέτρεψαν αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση), έχουν μετατραπεί σε «ντίλερ» του μεταναστευτικού και σε καθοδηγητές των ανθρώπων που αισθάνονται εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα και οι οποίοι πίστευαν ότι, με το που θα πατήσουν το πόδι τους στην Ε.Ε. (Ελλάδα), θα είχαν μια άνετη ζωή.
Η μέχρι τώρα εξέλιξη και διόγκωση του προσφυγικού – μεταναστευτικού ζητήματος από το 2015 ως σήμερα, καταδεικνύει την πλήρη πολιτική και διαχειριστική αποτυχία του ελληνικού πολιτικού συστήματος και προσωπικού, ανεξαρτήτως ιδεολογικών και άλλων φληναφημάτων στην τελευταία παρακμιακή δεκαετία. Αυτό αφορά τόσο αυτούς που προβάλλουν την ανθρωπιστική διάσταση υποβαθμίζοντας την εθνική, που για την Ελλάδα είναι κρίσιμο ζήτημα ασφαλείας, αφού δεν κατόρθωσαν να είναι έστω συνεπείς σε αυτές τις μονομερείς αγκυλώσεις τους ως προς την ανθρωπιστική διάσταση, αλλά δημιούργησαν δομές – κολαστήρια τύπου Μόρια, όσο και αυτούς που επικαλούνται πρωτίστως την εθνική διάσταση του προβλήματος, χωρίς να έχουν, παρ’ όλα αυτά, καμία σοβαρή εθνική στρατηγική, αλλά κινούνται περίπου στην ίδια πεπατημένη, που απλώς διογκώνει την κατάσταση και δημιουργεί πολύ μεγάλους εθνικούς κινδύνους.
Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως μία σοβαρή εθνική πολιτική στο ζήτημα αυτό, η οποία να συνδυάζει το ζήτημα της εθνικής της ασφάλειας και τους διεθνείς κανόνες για την προστασία των προσφυγών. Μία τέτοια εθνική στρατηγική απαιτεί πρωτίστως και προϋποθέτει την άμεση αναθεώρηση της κατάπτυστης συμφωνίας Δουβλίνο II που αποτελεί το «οχυρό» των ευρωπαϊκών βόρειων χωρών, σε συνδυασμό με τη λήψη σοβαρών μέτρων και ενεργοποίησης των αντανακλαστικών της χώρας για την αποτροπή παράνομων εισόδων, την άμεση εξέταση και ολοκλήρωση των συσσωρευμένων αιτήσεων ασύλου και, παράλληλα, τη δημιουργία σοβαρών υποδομών και αξιοπρεπή κέντρα υποδοχής και φιλοξενίας αυτών, που δικαιούνται άσυλο.
Οι αφελείς και απλοϊκές προσεγγίσεις στο θέμα αυτό αποτελούν πλέον «απαγορευμένο καρπό». Οποιαδήποτε περαιτέρω αβελτηρία θα μετατρέψει την υπόθεση αυτή σε πραγματικό εθνικό εφιάλτη.
