Μια εικόνα, χίλιες λέξεις. Κι αυτή η εικόνα, μια γροθιά στο στομάχι. Στην καρδιά των Τρικάλων, ένας άνδρας βρισκόταν ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο, πάνω σε πρόχειρα χαρτόκουτα. Με τη σκιά μιας σταθμευμένης μηχανής ως μοναδική του προστασία, προσπαθούσε να αντέξει τον καύσωνα. Δίπλα του, ένα πλαστικό μπουκάλι με νερό. Κι ένα άδειο χάρτινο κουτί – μια σιωπηλή έκκληση για λίγη βοήθεια, λίγη ανθρωπιά.
Καθώς η πόλη κινείται στους δικούς της ρυθμούς, κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν ούτε τα βασικά. Ούτε δροσιά, ούτε στέγη, ούτε φροντίδα. Μόνο την υπομονή και την ελπίδα πως κάποιος θα κοντοσταθεί.
Οι εικόνες αυτές δεν πρέπει να μας αφήνουν αδιάφορους. Δεν είναι “περιστατικά”. Είναι καθρέφτης μιας κοινωνίας που δοκιμάζεται και πρέπει να αποδείξει πως δεν έχει χάσει την ανθρωπιά της.
Οι τοπικές αρχές οφείλουν να εντείνουν την παρουσία και την παρέμβασή τους, ειδικά σε συνθήκες ακραίων θερμοκρασιών. Κι εμείς, οι υπόλοιποι, οφείλουμε να θυμόμαστε: Η αξιοπρέπεια δεν είναι προνόμιο – είναι δικαίωμα.
