(μια άλλη άποψη στη συνεχιζόμενη συζήτηση)
Η συνεχιζόμενη συζήτηση – για πολλές μέρες – για την ορθή ή μη απόφαση για:
- κατεδάφιση της βρύσης που κατασκευάσθηκε τη δεκαετία του 1980 και
- εγκατάσταση του γλυπτού (δωρεά του ιδρύματος ‘’Ζογγολόπουλου’’ στην πόλη των Τρικάλων)
καταδεικνύει, αφ’ ενός την ευαισθητοποίηση των πολιτών σε θέματα γενικότερου ενδιαφέροντος για την πόλη, αφ’ ετέρου την αναγκαιότητα ενός σχεδιασμού που σέβεται μεν τις ανάγκες των χρηστών – πολιτών, δεν παραβλέπει όμως τον σημαίνοντα ρόλο των ειδικών στο σχεδιασμό του περιβάλλοντος, για την αποφυγή άστοχων επεμβάσεων και δυσλειτουργιών στον αστικό χώρο.
Και για να είμαστε σαφείς:
Για τη συγκεκριμένη βρύση, ο σχεδιασμός της (επιλογή θέσης στη τομή κεντρικών πεζοδρόμων, τα πεζούλια-καθιστικά, η μορφή και τα υλικά, το συνοδευτικό πράσινο) δεν μπορούσε, αλλά αποδείχτηκε και στο χρόνο η αδυναμία, να εξυπηρετήσει το σκοπό για τον οποίο υλοποιήθηκε. Να θυμίσουμε ότι πολύ σύντομα μετά την κατασκευή της, προκειμένου να βελτιωθεί, είχαν τροποποιηθεί κάποια μορφολογικά στοιχεία (αντικατάσταση λιθόκτιστων τμημάτων με μαρμάρινες επενδύσεις κ.ά.), στοιχεία καθαρά ‘’επιδερμικά’’ χωρίς να αγγίζουν την ουσία του προβλήματος. Πως μπορούσε όμως να αποφευχθεί η μετατροπή της πίσω πλευράς της, απαραίτητη γι’ αυτή τη μορφή βρύσης, σε χώρο στάθμευσης δικύκλων; Ανεξάρτητα λοιπόν από την ύπαρξη ή μη του γλυπτού, η κατεδάφισή της ήταν αναγκαία.
Επειδή το ‘’προλαμβάνειν καλύτερο του θεραπεύειν’’ και η οποιαδήποτε κατεδάφιση έργου έχει οικονομικές επιπτώσεις, ο σχεδιασμός του περιβάλλοντος δεν μπορεί να αφήνεται στη δοκησισοφία του κάθε μαθητευόμενου ‘’μάγου’’. Η αποτυχία του τον εκθέτει στο κοινό που πληρώνει γι αυτό. Εξάλλου η κοινωνία των πολιτών είναι δύσκολο να εναντιωθεί στην υλοποίηση οποιουδήποτε έργου, όταν ακόμη βρίσκεται στη φάση κατασκευής του.
Σήμερα λοιπόν, η συγκεκριμένη θέση, απαλλαγμένη από το προηγούμενο ‘’αγκάθι’’, περίοπτη από τους γύρω πεζοδρόμους και τις διευρύνσεις τους, ενοποιεί και εξασφαλίζει οπτική επαφή των ελεύθερων χώρων εκατέρωθεν του ποταμού και της κεντρικής γέφυρας και πρέπει ν’ αποτελέσει σημείο αναφοράς στην ανάδειξη του πυρήνα που δημιουργείται στην τομή των δύο βασικών οδικών αξόνων Ασκληπιού – Κονδύλη και Στρατηγού Σαράφη – Τσιτσάνη, κύριο στοιχείο του σχεδίου πόλης.
Με την κατεδάφισή της, η αναγκαιότητα για τον επανασχεδιασμό του ευρύτερου χώρου αλλά και άλλων σε κομβικά σημεία της πόλης (στην πλατεία Κιτριλάκη υπάρχει ήδη βρύση χωρίς νερό της δημαρχίας Χατζηστεργίου) είναι επιτακτική για λειτουργικούς, ιστορικούς, πολιτισμικούς λόγους.
ΘΥΜΙΟΣ ΣΑΛΙΑΧΗΣ, Αρχιτέκτων ΑΠΘ, Γεωπόνος
MR of LANDSCAPE ARCHITECTURE
ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΣΑΛΙΑΧΗ, Αρχιτέκτων ΑΠΘ, MR ARCH
