Γιατί πεινάμε περισσότερο μετά απ’ το Χριστουγεννιάτικο γεύμα; Ας χαλαρώσουμε γιατί υπάρχει επιστημονική εξήγηση

Χριστούγεννα  χθες και είναι βέβαιο ότι όλοι μας φάγαμε, μάλλον πιο σωστά…  παραφάγαμε! Και να η γαλοπούλα και η γέμιση, οι κοτόσουπες, τα άπειρα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες και τα λοιπά γλυκά… Και προς το βράδυ – ενώ ορκιστήκαμε ότι έλεος για σήμερα – ξαναπεινάσαμε και όχι μόνο πεινάσαμε, μακάρι μόνο να πεινούσαμε… ξαναφάγαμε και μάλιστα κανονικά, είτε κάτσαμε σπίτι μας είτε βγήκαμε έξω για Χρήστους και Χριστίνες. Και κάπου εκεί, άρχισαν οι τύψεις και οι σοβαρές αποφάσεις… «τέλος, αυτή ήταν η τελευταία φορά» και τα λοιπά και τα λοιπά…

Φταίνε τα Χριστούγεννα ή όσο περισσότερο τρώμε, τόσο περισσότερο πεινάμε; 

Ας χαλαρώσουμε… γιατί υπάρχει επιστημονική εξήγηση! Νιώθουμε πεινασμένοι ακριβώς γιατί φάγαμε λένε οι σύγχρονες μελέτες και καταρρίπτουν μύθους ετών ότι όταν τρώμε πολύ ανοίγει το στομάχι μας.

Για να πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά… υπάρχουν οι ορμόνες της πείνας, αλλά ο εγκέφαλός μας εγείρεται και από την ανάμνηση και την επανάληψη που συνδέει τις ώρες, τις μέρες και τα μέρη με την αίσθηση της πείνας. Και κάπου εδώ έρχεται η διάθεσή μας να συμπληρώσει το παζλ… Έχει αποδειχθεί πλέον ότι τρώμε περισσότερο, όχι μόνο όταν είμαστε χάλια ψυχολογικά, αλλά και όταν είμαστε σε παρέα οικογενειακά ή με φίλους, σε γιορτές και αισθανόμαστε όμορφα… Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με το χριστουγεννιάτικο γεύμα.

«Όταν μαθαίνουμε να συσχετίζουμε τις ιδιότητες των τροφών που προσφέρουν ικανοποίηση με συγκεκριμένες ώρες, μυρωδιές, αξιοθέατα, και συμπεριφορές, η μνήμη αυτής της αίσθησης ενεργοποιείται και αρχίζει η πείνα. Αυτό στη συνέχεια ενεργοποιεί όχι μόνο τις ψυχολογικές αλλά φυσιολογικές απαντήσεις, όπως η έκκριση σάλιου» υποστηρίζει ο Karolien van den Akker, ερευνητής στο Centerdata και πριν στο Πανεπιστήμιο του Μάαστριχτ. «Αυτό μπορεί να συμβεί ακόμη και όταν είστε χορτάτοι» έρχεται να συμπληρώσει και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους!

Το έχει αποδείξει άλλωστε και το γνωστό πείραμα «Ο Σκύλος του Παβλόφ» –  ο Παβλόφ χρησιμοποιούσε κουδούνια, τα οποία χτυπούσε κάθε φορά πριν ταΐσει τα σκυλιά και μετά από λίγο τα σκυλιά συνέδεσαν τον ήχο με το φαγητό ακόμα και αν δεν τους έφερνε κανείς τροφή. Και κάπου εδώ διαπιστώνουμε ότι… οι άνθρωποι δεν είναι πολύ πιο εξελιγμένοι από τους σκύλους από την άποψη αυτή! Όπως και τα σκυλιά, οι άνθρωποι μπορούν να αναμένουν φαγητό με βάση απλές νύξεις…

Μάλλον δεν είναι τόσο περίεργο τελικά, πόσο πεινασμένοι αισθανόμαστε μετά από ένα μεγάλο γεύμα με την οικογένεια ή φίλους… πόσο μάλλον με το Χριστουγεννιάτικο! Μόλις οι εγκέφαλοι μας δουν όλα τα σημάδια, τις μυρωδιές, το στολισμό, τους ήχους, ενεργοποιούνται όλες οι αναμνήσεις μας που συνδέονται με τα Χριστούγεννα και για όσο βρισκόμαστε σε αυτό το περιβάλλον είμαστε έτοιμοι… να φάμε και να ξαναφάμε!

Εύη Μποτσαροπούλου