Τρίκαλα 35 χρόνια πριν. Γιατί όλοι οι Τρικαλινοί θυμούνται τον Μάρτη του 87;
Ήταν αρχές Μάρτη του ΄87, μύριζε άνοιξη, χαρά Θεού. Καθαρή Δευτέρα, λιακάδα, η χώρα απολάμβανε το νιοστό …τρένο της ανάπτυξης,(αυτό που κατόπιν μας …πάτησε). Στις ταβέρνες δεν υπήρχε …σκαμνί ελεύθερο. Όσοι ξεχάστηκαν στον ήλιο, την νύχτα βάλανε …γιαούρτι για το ‘’κάψιμο’’(συμπεριλαμβάνομαι). Την επόμενη, Τρίτη βράδυ, έφυγα από την εργασία και … βούλιαζα μέσα σε 30 πόντους χιόνι. Την Τετάρτη το πρωί, δεν …άνοιγε η πόρτα να βγω έξω. Τα πάντα στην πόλη, ήσαν άσπρα. Το χιόνι ξεπέρασε το ένα μέτρο. Ευτυχώς είχε προνοήσει η τότε Νομαρχία και όλο το βράδυ, έφερε …τρακτέρ από τα κοντινά χωριά, τα οποία δημιούργησαν μονοπάτια για να κυκλοφορήσει ο κόσμος, για εφοδιασμό και επείγουσες ανάγκες. (35 έτη μετά, οι γραβατωμένοι CEOs της Αττικής Οδού και οι κοστουμάτοι των υπουργείων, δεν το σκέφτηκαν).Τα αυτοκίνητα ‘’εξαφανίστηκαν’’ κάτω από το άσπρο πέπλο. Οι παλαιότεροι δεν θυμόταν κάτι ανάλογο. Ήταν πρωτοφανές, η παρέλαση έγινε με …λόφους χιονιού.
Οι Τρικαλινοί όμως, ως γνήσιοι Ευρωπαίοι πολίτες, δεν πτοήθηκαν. Φόρεσαν τα langlauf χιονοπέδιλα τους και διεκπεραίωσαν τις εργασίες τους. Πρωτοπόροι πάντα, ηγούνται των απανωτών βιομηχανικών επαναστάσεων. Απολαύστε στην φωτογραφία έναν …τυχαίο συμπολίτη μας που πάει στην δουλειά του, τον Μάρτιο του΄87.
Δημήτριος Τουφεξίδης.
Υ.Γ. Εμπέδωσα εκείνη την ημέρα, το ‘’σύνδρομο της κατοχής’’ στον φούρνο της Μανδάλου, στην οδό Λαρίσης. ‘’Βρε μπάρμπα- Μήτσο, κάθε δύο ημέρες ψωνίζεις ένα μικρό ψωμάκι, τι τα θέλεις σήμερα τα …δέκα’’ ωρυόταν ο θρυλικός Αποστόλης, στον γηραιό πελάτη…
Αναδημοσίευση από την ομάδα του fb ΤΑ ΤΡΙΚΑΛΑ ΣΕ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ ΦΟΝΤΟ.
