Γράφει ο Αδάμος Βασίλειος
Παίζοντας με την μικρή μου στην άκρη του Πορταϊκού και πειράζοντας ο ένας τον άλλο, ξαφνικά ένα χεράκι έρχεται από πίσω μου και μου σηκώνει τον αγκώνα. Ένα μικρό παιδάκι κουρνιάζει στα δεξιά μου. -Θέλω να είσαι ο μπαμπάς μου και η frau, η μαμά μου, στα αγγλικά όλες οι λέξεις, εκτός από τη frau!
Ο Benjamin ο μικρότερος από την ομάδα των Γερμανών μαθητών, που συμμετέχει σε πρόγραμμα γνωριμίας με άλλους μαθητές στην Ελλάδα μέσα στο καλοκαίρι, είναι ένα γλυκό παιδάκι με θλιμμένα ματάκια.
Έχει υποστεί την απόλυτη βαρβαρότητα από τον πατέρα του, ο οποίος βρίσκεται στην φυλακή και η μητέρα του αδυνατεί να τον φροντίσει, αφού και αυτή μπαινοβγαίνει στις κλινικές για απεξάρτηση. Οι κοινωνικοί λειτουργοί, που συνοδεύουν αυτήν την ομάδα των μικρών μαθητών, αφηγούνται τα σκληρά βιώματα του Benjamin και των υπολοίπων μαθητών, μέχρι να ενταχθούν στην στοργική αγκαλιά του εκπαιδευτικού ιδρύματος της Εκκλησίας και του Υπουργείου Οικογενείας και Νεολαίας της Γερμανίας, με το οποίο έχουμε την ευτυχία να συνεργαζόμαστε και να υλοποιούμε προγράμματα προσαρμογής σε χώρα της Αλλοδαπής για τους Γερμανούς.
Ξαφνικά ο Benjamin, που δεν έχει αφήσει το χέρι μου και εξακολουθεί να κουρνιάζει και να απολαμβάνει τον ήχο από τον μικρό καταρράκτη του Πορταϊκού, κάτω από την γέφυρα του Αγίου Βησσαρίωνα, συσπάει το στοματάκι του, κλείνει τα ματάκια του με δύναμη κι αφήνει έναν αναστεναγμό, τόσο μεγάλο που τρόμαξα. Είναι από την επήρεια του φαρμάκου, που πρέπει να παίρνει τρεις φορές την ημέρα, μου εξηγεί ο Bernd, ο επικεφαλής των συνοδών. Χωρίς αυτό ο Benjamin, δεν θα μπορέσει να επιβιώσει, αφού ακόμα και στον ύπνο του πετάγεται με κραυγές, βιώνοντας τους εφιάλτες από το ξύλο, που έτρωγε από τον πατέρα του, όταν γυρνούσε μεθυσμένος στο σπίτι…
-Γιατί όλοι οι Βενιαμίν του κόσμου τούτου πρέπει να υποφέρουν;
Το βράδυ στα απανωτά ερωτήματά μου για την τάση της ενδοοικογενειακής βίας στην χώρα τους, οι Γερμανοί συνάδελφοι υποστηρίζουν ότι έχει ανοδική πορεία. Τα αίτια πολλά και η αιτία μία, ο πλούτος μιας κοινωνίας καθοδηγεί τους ανθρώπους στον εγωισμό, τη φιλαυτία και τον απόλυτο υλισμό. Οι έννοιες – αξίες της Αγάπης και της Αλληλεγγύης χαμένες στο κυνήγι του Εαυτού μας, που είναι τόσο χαμένος όσο και η Ευτυχία…
-Πώς αντιμετωπίζει η Πλούσια Γερμανική Κοινωνία τα δυσλειτουργικά, πια, μέλη της; – Τα αποδέχεται;
– Τα ανέχεται, είναι η απάντηση…
– Στην κεντρική Ευρώπη, στην καρδιά του υπερεθνικού συστήματος, που μας οδηγεί, επικρατεί ο περφεξιονισμός. Επιθυμούμε να κάνουμε πολίτες τέλειους, ημίμετρα δεν χωράνε, μου απαντάει σκεφτικός ο Γερμανός συνάδελφος, ίσως κάπως υπερβολικός, μα πάντως αληθινός…ο λόγος του, γιατί έτσι τον αισθάνεται.
Τα τζιτζίκια στο περιβόλι του επαρχιακού ελληνικού σπιτιού κάνουν πάρτι και τα Γερμανάκια ενθουσιάζονται. –Ακούτε, λένε, στους δασκάλους τους, κάνουν σαν την 4η συμφωνία του Mahler και γελάνε, αβίαστα, ξεχασμένα από τα βάσανά τους και απολαμβάνοντας τον χυμό τους αλλά και τα πειράγματα της Εβελίνας, που θέλει να παίξει μπουγέλο μαζί τους και ανταποκρίνονται. Οι δύο ώρες παιχνιδιού είναι η μέγιστη εμπειρία, που κρατάνε ακόμα έναν μήνα μετά, μας γράφουν στο email οι συνοδοί τους για να μας ευχαριστήσουν, για τις μοναδικές εμπειρίες, που απόκτησαν οι μαθητές τους.
Βία και ανοχή, λοιπόν, για τους Βενιαμίν του Κόσμου, της Ευρώπης, του υπόλοιπου κόσμου, αναπτυγμένου και μη. Βία και ανοχή στην Ελλάδα τους χθες, στην Ελλάδα της κρίσης.
Αντιμετωπίζουμε καθημερινά, χιλιάδες καταστάσεις, στα σχολεία μας, στα κρατικά κέντρα πρόληψης και ενημέρωσης, στα εκκλησιαστικά κέντρα φροντίδας, στα Μοναστήρια, αφού εκεί καταφεύγουν οι καταδιωγμένες ψυχές για να βρουν καταφύγιο.
Τί κάνουμε; Συνεχίζουμε στον ρυθμό της Ανοχής για τα ψυχοπαθολογικά τέρατα, που έτσι γεννήθηκαν ή «ανδρώθηκαν» στην μίζερη ζωή τους; Παλεύουμε για «προληπτικά χτυπήματα» ή εκπαιδεύουμε τον άνθρωπο – τέρας να γίνει καλός και προσηνής; -Ποιος; – Ο Εκπαιδευτικός, ο Ψυχολόγος, ο Ιερέας, η Μοναχή; Όλοι μαζί;
-Θα φτάσει, λέτε, εκείνη η ώρα, που θα συντονιστούμε, για να απαλύνουμε τον ανθρώπινο πόνο και να τον μετριάσουμε;
-Γεννιέται ο άνθρωπος κακός ή γίνεται;
Μέχρι να αποφασίσει ο Ιατρικός κόσμος, που είναι πάντα διχασμένος, ώστε να προτείνει τη Θεραπεία, ο Συνετός και ο Πνευματικός Άνθρωπος πρέπει να συνεχίσουν να πολεμάνε με λύσσα το Κακό.
Δεν είναι αντίφαση η Σύνεση με τη Λύσσα, γιατί ο Βιασμός και η Παιδεραστία, ως παράδειγμα, δεν είναι πλημμελήματα, είναι αίσχιστα, απάνθρωπα εγκλήματα και οι Βιαστές και Παιδεραστές θα πρέπει να μείνουν έγκλειστοι μέχρι τα βαθιά τους γεράματα και όχι να βγαίνουν, μετά από λίγα χρόνια, για να επαναλάβουν το έγκλημα!
Ο μικρός Μπεν ξαναπετάχτηκε το τελευταίο βράδυ πριν φύγει από την Ελλάδα αλλά με ένα χαμόγελο, για να αποφύγει στον ύπνο του τη νερόμπαλλα…
