Γιάννης Πετρόπουλος:«Ο φόβος είναι ένστικτο και μεγεθύνεται από το άγνωστο που κουβαλά»

Στη Θηριόπετρα Αριδαίας, υπάρχει μια Στοά (Kaynak) περικυκλωμένη από τεράστια αιωνόβια πλατάνια. Το άβατο της στοάς είχε δημιουργηθεί  έντεχνα από τους Τούρκους που έφυγαν από το χωριό με την Ανταλλαγή. Πρόκειται για τη στοά που ενέπνευσε τον συγγραφέα Γιάννη Πετρόπουλο για να γράψει το βιβλίο του με τίτλο «Εμφύλιος έρωτας» (εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη). «Όταν άρχισα να αποτυπώνω στο χαρτί τις πρώτες σκέψεις μου, η στοά ήρθε μπροστά μου σαν παραμυθένια νεράιδα. Έπρεπε να την αντιμετωπίσω κάνοντας το πρώτο τρομαγμένο βήμα της ζωής μου, όπως ο πρώτος αστροναύτης στη σελήνη, μόνο που εκείνος το έκανε για όλη την ανθρωπότητα, ενώ εγώ για την ψυχή μου» θα πει ο ίδιος. Μία στοά στην ιδιαίτερη πατρίδα του που εμπνέει φόβο… «Ο φόβος είναι ένστικτο και μεγεθύνεται από το άγνωστο που κουβαλά» μου λέει σε μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχαμε με αφορμή το νέο του μυθιστόρημα ότι ξετυλίγονται ιστορίες πάθους κι έρωτα μέσα στη διάρκεια ενός αιώνα.

Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη

– «Εμφύλιος Έρωτας», ….κ. Πετρόπουλε μιλήστε μας για την υπόθεση του νέου σας βιβλίου.

-Στο χωριό μου, την Θηριόπετρα Αριδαίας, υπάρχει μια Στοά (Kaynak) περικυκλωμένη από τεράστια αιωνόβια πλατάνια. Το άβατο της στοάς είχε δημιουργηθεί  έντεχνα από τους Τούρκους που έφυγαν από το χωριό με την Ανταλλαγή.

Αυτή η στοά λειτούργησε μέσα μου σαν πυροκροτητής. Όταν άρχισα να γράφω τις πρώτες λέξεις πάνω στο χαρτί, η στοά φανερώθηκε μπροστά μου. Ήθελα να την κατακτήσω λογοτεχνικά μια και δεν κατάφερα όλα αυτά  τα χρόνια να τη διαβώ.

Οι μυθιστορηματικοί ήρωες και οι ηρωίδες δοκιμάζουν τα όριά τους προσπαθώντας να την κατακτήσουν.  Έρωτας είναι η στοά, όπως ο ανθρώπινος έρωτας, μόνο που δε μιλά και δεν εκφράζεται όπως ο άνθρωπος. Η στοά μιλά με τις σαρκοφάγες νυχτερίδες της και εκφράζεται με το μοναδικό όπλο που έχει. Τον φόβο που εμπνέει.

-Πόσο σημαντικό είναι ν’ αντιμετωπίζουμε και να ξεπερνάμε τους φόβους μας;

–Ο φόβος είναι ένστικτο και μεγεθύνεται από το άγνωστο που κουβαλά. Το άγνωστο δεν είναι κάτι που αντιμετωπίζεται και ξεπερνιέται εύκολα. Η Φρύνη, η ηρωίδα του βιβλίου, στέλνει στο άβατο της στοάς δυο αδέρφια που την αγαπούν παθιασμένα κι επειδή δεν μπορεί να επιλέξει  (πάλι από φόβο), οδηγεί δυο ερωτευμένα παλικάρια στα έγκατα της στοάς με απρόβλεπτες συνέπειες.  «Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλος», λέει ο  ποιητής.

-Ένα βιβλίο με επίκεντρο το χωριό σας; Ένα βιβλίο για τους μύθους που περιέβαλαν τη μυστηριώδη στοά της Θηριόπετρας Αριδαίας;

-Όχι.  Έτσι όπως είδα τη στοά, δεν την είδε κανείς, είτε συγχωριανός είτε ξένος. Οι ήρωες που πραγματικά «ζεματίζονται» μέσα κι έξω από τη στοά,  θα μπορούσαν να ταυτίζονται  με πρόσωπα του χωριού, εννοείται μεγεθυμένα στην υπερβολή, αλλά η φωτιά που τους καίει δεν είναι δική τους, είναι δική μου. Δεν κάνω λαογραφία, κάνω μυθιστόρημα.

-Ιστορίες μυστηρίου, πάθους και έρωτα στη διάρκεια ενός αιώνα;

-Ακριβώς. Ιστορίες πάθους κι έρωτα μέσα σ’ ένα αιώνα.  Ο αφηγητής είναι ένας αιωνόβιος άνθρωπος που έζησε τη στοά από τα γεννητούρια της και φανερώνει στο συγγραφέα, που είναι συγχωριανός του, τις ιστορίες των ανθρώπων που δοκίμασαν να σπάσουν το άβατο της στοάς και δεν τα κατάφεραν.

-Πρόκειται δηλαδή για ιστορίες μυθοπλασίας;

–Μόνο οι συγχωριανοί μου μπορούν ν’ αναγνωρίσουν πίσω από τους μυθιστορηματικούς ήρωες κάποια πρόσωπα που με ενέπνευσαν να γράψω το βιβλίο.

Κάποιος ξένος αναγνώστης  με ρώτησε πριν λίγο καιρό: «Τι χωριό είναι αυτό που γίνονται τέτοια πράγμα;». Είχε πάρει το μυθιστόρημα για πραγματικό γεγονός, σαν να  έκανα ηθογραφία εποχής. Χάρηκα ιδιαίτερα που το κατάφερα αυτό, να κάνω δηλαδή τη μυθοπλασία πραγματικότητα, αυτή είναι μάλλον και η δύναμη του μυθιστορήματος.

-Καταφέρατε να επισκεφτείτε ποτέ τη στοά που ‘χε όλα αυτά τα χρόνια ……το άβατο;

-Όταν άρχισα να γράφω το μυθιστόρημα  επισκέφτηκα τη στοά πολλές φορές. Τότε ήταν που με είδε ο εκατοχρονίτης κυρ Παντελής και μου φανέρωσε τις ιστορίες που την συνόδευαν.

«Από παιδί δοκίμαζες να μπεις μέσα…..». «Τώρα θα μπω», του  είπα. «Και γιατί δε μπαίνεις; Τρεις μέρες είσαι στο χωριό».

Δεν μπήκα, όχι από φόβο, είπαμε τους φόβους τους ξεπερνάμε ΑΝ τα καταφέρουμε, αλλά από σεβασμό στα νεανικά και εφηβικά μου χρόνια.

-Πρόκειται για το 6^ο σας βιβλίο. Πώς ξεκίνησε αυτό το ταξίδι της συγγραφής για σας;

-Υπάρχει ένα βιβλίο του Σαρτρ που έχει τον τίτλο  «Οι Λέξεις». Ο συγγραφέας δημιουργεί διάφορα σχέδια πάνω στα τραπεζομάντηλα, στα χαρτιά, στα τετράδια, παντού,  πολύ πριν πάει στο σχολείο κι όταν τον ρωτούν  τι κάνει απαντά , «γράφω». Έτσι κι εγώ. Πολύ πριν πάω σχολείο «έγραφα» τις ιστορίες του παππού και των θείων μέσα μου. Όταν άρχισα να μαθαίνω γράμματα, έγραφα ιστορίες επηρεασμένες από τα σίριαλ του ραδιοφώνου,   ερωτικά ποιήματα προς αγαπημένη και αργότερα μικρές ανθρώπινες ιστορίες. Μικρός διάβαζα, έγραφα κι έπαιζα πολύ.

-Ποια είναι τα βιβλία και οι συγγραφείς που σας εμπνέουν.

-Με τον Νίκο Καζαντζάκη συγκινήθηκα αφάνταστα και εξακολουθώ να συγκινούμαι. Με τα Εκατό Χρόνια Μοναξιάς του Μάρκες έμεινα άυπνος δυο μερόνυχτα προσπαθώντας να το τελειώσω ώσπου αποκοιμήθηκα αγκαλιά με το βιβλίο. Με τον Κορνήλιο Καστοριάδη προσπάθησα να «ξυπνήσω» πολιτικά και με  δεκάδες άλλους συγγραφείς που μου άφησαν το βιβλίο τους στα χέρια μου. Άφησα τελευταίο τον  Οδυσσέα Ελύτη. Μπορεί όμως να είναι και ο πρώτος.

-Έχετε ξεκινήσει να γράφετε το επόμενο βιβλίο σας;

–Το επόμενο βιβλίο μου Βρίσκεται κιόλας στα χέρια του εκδοτικού οίκου. Αυτή τη στιγμή γράφω  το ….μεθεπόμενο. Είπαμε, ο καθένας βρίσκει κάποιον τρόπο για να ξεπερνάει τους φόβους του, τις αγωνίες , τα πάθη του. Εγώ βρήκα τη γραφή και ……δεν την αφήνω.

Ευχαριστώ πολύ κυρία Μαργαρίτη για την όμορφη κουβέντα.

Σχετικά με τον συγγραφέα

Ο Γιάννης Πετρόπουλος γεννήθηκε στην Θηριόπετρα Αριδαίας . Ζει στα Γιαννιτσά Πέλλας, και είναι εκπαιδευτικός. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα μ’ ένα διήγημά του στον τόμο «Είκοσι και μία Ιστορίες» (1996) στο οποίο μετείχαν πρωτοεμφανιζόμενοι συγγραφείς  στον διαγωνισμό του περιοδικού ELLE. Εκδόσεις Καστανιώτη.

Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα :

«Η Μυρωδιά της Μπαρούτης» εκδόσεις  Φυτράκη (2001),  Έπαινος από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά (1999).

 «Το Ιδεόγραμμα του Έρωτα» (2002) πάλι από τις εκδόσεις Φυτράκη.

 «Ο Αντρέας , Ο Αριστείδης, η Αθηνά και ο Κυριάκος» (2006) από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης.

 «Boheme» (2009) πάλι από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης

 «Ζήτημα Τιμής» (2013) από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Έχει μεταπτυχιακό στη «Δημιουργική Γραφή» και σήμερα είναι διευθυντής στο 6^ο  Δημοτικό Σχολείο Γιαννιτσών.