Οι πρώτες σαρώσεις πλήρους μεγέθους αποκαλύπτουν τo ναυάγιο όπως δεν το έχουμε ξαναδεί
Η πρώτη ψηφιακή σάρωση πλήρους μεγέθους του Τιτανικού, που βρίσκεται 3.800 μέτρα κάτω στον Ατλαντικό, δημιουργήθηκε χρησιμοποιώντας χαρτογράφηση βαθέων υδάτων. Παρέχει μια μοναδική τρισδιάστατη άποψη ολόκληρου του πλοίου, επιτρέποντάς του να φαίνεται σαν να έχει αποστραγγιστεί το νερό.
Οι ειδικοί πιστεύουν ότι αυτό θα ρίξει νέο φως στο τι ακριβώς συνέβη με το πλοίο της γραμμής, το οποίο βυθίστηκε το 1912. Περισσότεροι από 1.500 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους όταν το πλοίο προσέκρουσε σε παγόβουνο στο παρθενικό του ταξίδι από το Σαουθάμπτον στη Νέα Υόρκη.
«Υπάρχουν ακόμα ερωτήματα, βασικά ερωτήματα, που πρέπει να απαντηθούν σχετικά με το πλοίο», δήλωσε στο BBC News η Παρκς Στέφενσον, αναλύτρια του Τιτανικού. Είπε ότι είναι «ένα από τα πρώτα σημαντικά βήματα για να οδηγηθεί η ιστορία του Τιτανικού προς την τεκμηριωμένη έρευνα και όχι εικασίες».
Ο Τιτανικός έχει εξερευνηθεί εκτενώς από τότε που ανακαλύφθηκε το ναυάγιο το 1985. Αλλά είναι τόσο τεράστιο το μέγεθός του που στο σκοτάδι του βάθους, οι κάμερες μπορούν να δείξουν μόνο δελεαστικά στιγμιότυπα του πλοίου σε αποσύνθεση, ποτέ ολόκληρο.
Η νέα σάρωση καταγράφει το ναυάγιο στο σύνολό του, αποκαλύπτοντας μια πλήρη άποψη του Τιτανικού. Βρίσκεται σε δύο μέρη, με την πλώρη και την πρύμνη να χωρίζονται κατά περίπου 800 μέτρα. Ένα τεράστιο πεδίο από συντρίμμια περιβάλλει το σπασμένο σκάφος.
Η σάρωση πραγματοποιήθηκε το καλοκαίρι του 2022 από την Magellan Ltd, μια εταιρεία χαρτογράφησης βαθέων υδάτων, και την Atlantic Productions, που κάνουν ένα ντοκιμαντέρ για το έργο. Τα υποβρύχια, τα οποία ελέγχονται εξ αποστάσεως από μια ομάδα σε ειδικό πλοίο, πέρασαν περισσότερες από 200 ώρες ερευνώντας το μήκος και το πλάτος του ναυαγίου.
Πήραν περισσότερες από 700.000 εικόνες από κάθε γωνία, δημιουργώντας μια ακριβή τρισδιάστατη ανακατασκευή. Ο Gerhard Seiffert της Magellan, ο οποίος ηγήθηκε του σχεδιασμού της αποστολής, είπε ότι ήταν το μεγαλύτερο έργο υποβρύχιας σάρωσης που είχε αναλάβει ποτέ.
«Το βάθος του, σχεδόν 4.000 μέτρα, αντιπροσωπεύει μια πρόκληση, και επίσης υπάρχουν ρεύματα στο σημείο, ενώ δεν επιτρέπεται να αγγίξουμε τίποτα για να μην καταστραφεί το ναυάγιο» εξήγησε. «Και η άλλη πρόκληση είναι ότι πρέπει να χαρτογραφηθεί κάθε τετραγωνικό εκατοστό, ακόμα και τα μη ενδιαφέροντα μέρη, όπως στο πεδίο των συντριμμιών πρέπει να χαρτογραφηθεί η λάσπη, αλλά χρειάζεται αυτό για να συμπληρωθούν όλα αυτά τα ενδιαφέροντα αντικείμενα»
Η σάρωση δείχνει τόσο την κλίμακα του πλοίου, όσο και κάποιες μικρές λεπτομέρειες, όπως τον σειριακό αριθμό σε μία από τις προπέλες. Η πλώρη, καλυμμένη τώρα με σταλακτίτες σκουριάς, είναι ακόμα άμεσα αναγνωρίσιμη ακόμα και 100 χρόνια μετά την απώλεια του πλοίου. Στην κορυφή βρίσκεται το κατάστρωμα του σκάφους, όπου μια τρύπα παρέχει μια ματιά στο χώρο όπου κάποτε βρισκόταν η μεγάλη σκάλα.
Η πρύμνη όμως, είναι ένα χαοτικό χάος από μέταλλο. Αυτό το μέρος του πλοίου κατέρρευσε καθώς βιδώθηκε στον πυθμένα της θάλασσας. Στον περιβάλλοντα σκουπιδότοπο, αντικείμενα είναι διάσπαρτα, όπως περίτεχνα μεταλλικά έργα από το πλοίο, αγάλματα και κλειστά μπουκάλια σαμπάνιας. Υπάρχουν επίσης προσωπικά αντικείμενα, ανάμεσά τους δεκάδες παπούτσια που στηρίζονται στο ίζημα.
Ο Παρκς Στίβενσον, ο οποίος έχει μελετήσει τον Τιτανικό για πολλά χρόνια, είπε ότι εξεπλάγη όταν είδε για πρώτη φορά τις σαρώσεις. «Σου επιτρέπει να δεις το ναυάγιο όπως δεν μπορείς να το δεις ποτέ από ένα υποβρύχιο, και μπορείς να το δεις στο σύνολό του, μπορείς να το δεις σε πλαίσιο και προοπτική. Και αυτό που σου δείχνει τώρα είναι η πραγματική κατάσταση του ναυαγίου»
Είπε ότι η μελέτη των σαρώσεων θα μπορούσε να προσφέρει νέα εικόνα για το τι συνέβη στον Τιτανικό εκείνη τη μοιραία νύχτα του 1912. «Δεν καταλαβαίνουμε πραγματικά τον χαρακτήρα της σύγκρουσης με το παγόβουνο. Δεν ξέρουμε καν αν το χτύπησε στη δεξιά πλευρά, όπως φαίνεται σε όλες τις ταινίες – μπορεί να είχε προσγειωθεί στο παγόβουνο» εξήγησε.
Η μελέτη της πρύμνης, πρόσθεσε, θα μπορούσε να αποκαλύψει τη μηχανική του τρόπου με τον οποίο το πλοίο χτύπησε στον πυθμένα της θάλασσας. Η θάλασσα βαραίνει το ναυάγιο, τα μικρόβια το καταβροχθίζουν και μέρη διαλύονται. Οι ιστορικοί γνωρίζουν καλά ότι ο χρόνος τελειώνει για να κατανοήσουν πλήρως τη θαλάσσια καταστροφή.
Αλλά η σάρωση «παγώνει» τώρα το ναυάγιο εγκαίρως και θα επιτρέψει στους ειδικούς να εξετάσουν κάθε μικροσκοπική λεπτομέρεια. Η ελπίδα είναι ότι ο Τιτανικός μπορεί ακόμα να αποκαλύψει τα μυστικά του.
