Αυτή τη φράση μου είπε μία θεραπευόμενή μου και αμέσως οι σκέψεις με πλημμύρισαν. Πρέπει τελικά να αφήνουμε τα παιδιά μας να βαριούνται ή πρέπει συνεχώς να τους βρίσκουμε νέες δραστηριότητες και νέα παιχνίδια; Αυτή ήταν η πρώτη αφορμή γι’ αυτό το άρθρο…
Η δεύτερη μου δόθηκε πριν από μερικές μέρες όταν βρισκόμουν με μία παρέα μαμάδων, που τα παιδιά τους είναι λίγο ή κάποια περισσότερο μεγαλύτερα από τα δικά μου.
Συζητούσαμε όλες μαζί για τα πράγματα που κάνουν τα παιδιά μας και γι’ αυτά που θα θέλαμε να ξεκινήσουν από τον Σεπτέμβριο. Δραστηριότητες όπως κολυμβητήριο, πολεμικές τέχνες, ζωγραφική, βιωματικά εργαστήρια, γυμναστική, ποδόσφαιρο, γιόγκα για παιδιά ήταν στην ημερήσια διάταξη.
«Μαζί τι κάνετε;» ρώτησα μία από τις μαμάδες. «Η αλήθεια είναι πως όταν γυρνάνε πλέον στο σπίτι είναι αρκετά κουρασμένα”, μου εξήγησε και συνέχισε “Και τα Σαββατοκύριακα όμως να σου πω την αλήθεια προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε περισσότερο. Όταν ο καιρός είναι καλός, τα παιδιά πηγαίνουν για ποδόσφαιρο, μετά πηγαίνουμε όλοι μαζί στο εμπορικό κέντρο για ψώνια, κανονίζουμε να πάμε στον κινηματογράφο, να δούνε τους φίλους τους…».
Οφείλω να σας ομολογήσω ότι τα συναισθήματά μου ήταν αντιφατικά. Δηλαδή… ένιωσα λίγο αμήχανα γιατί εμείς κάνουμε πολύ λιγότερα. Λίγο ενοχικά γιατί αναρωτήθηκα μήπως πρέπει να προσφέρουμε στα παιδιά μας περισσότερα, και μετά με κατέκλυσαν οι σκέψεις.
Για ποιο λόγο άραγε προσπαθούμε να προσφέρουμε τόσα πολλά πράγματα στα παιδιά μας; Πρέπει τα παιδιά μας να νιώσουν το αίσθημα της ανίας; Τους προσφέρουμε συνεχώς δραστηριότητες γιατί συγκρίνουμε τον εαυτό μας με άλλους γονείς ή γιατί φοβόμαστε να μην κάνουν τίποτα; Τι είναι άραγε τελικά πιο ωφέλιμο για τα παιδιά μας;
Στις σκέψεις μου αυτές απάντησε μία μαμά από την παρέα. «Φοβάμαι ότι το παιδί μου βαριέται όταν είναι μόνο του μαζί μου», μου είπε και κατέβασε το βλέμμα της χαμηλά.
«Γιατί να φοβάσαι; ήταν η πρώτη αυτόματή μου απάντηση. “Ο μικρός λαχταράει να περάσει χρόνο μαζί σου, να κάνετε απλά αγκαλιές και ακόμα και αν βαρεθεί, ξέρει ότι είσαι εκεί”, της απάντησα και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό της. «Αλήθεια;”, με ρώτησε.
Πόσο άγχος μπορεί να κρύβουμε οι γονείς για να προσφέρουμε στα παιδιά μας αυτό που εμείς θεωρούμε περισσότερο…
Μήπως όμως τελικά αυτή η εναγώνια προσπάθειά μας δεν ανταποκρίνεται με αυτό που έχουν ανάγκη τα παιδιά μας;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που απολαύσατε ένα χαλαρό απόγευμα με τα παιδιά σας και τρέξατε μαζί τους στο πάρκο;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που μαγειρεύατε μαζί τους και φτιάχνατε μπισκοτάκια, χωρίς να σκέφτεστε αν θα λερωθεί η κουζίνα;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που πήρατε δίπλα σας βιβλία και διαβάζατε στα μικρά σας κάνοντας τα ζωάκια, τις φωνές των ηρώων και τους βλέπατε να γελάνε με την καρδιά τους;
Τα παιδιά μας μάς έχουν ανάγκη. Όπως έχουν ανάγκη και τις δραστηριότητές τους.
Επιλέξτε όμως να προσφέρετε στα παιδιά και ελεύθερο χρόνο. Αυτός ο χρόνος είναι πολύτιμος. Πολύτιμος για όλους μας. Και μην νιώθετε ενοχές! Γιατί αυτός ο χρόνος είναι μία εξαιρετική επένδυση για τη σχέση σας με τα παιδιά σας.
- Μην διστάζετε να μας στέλνετε τους προβληματισμούς σας για θέματα που θέλετε να αναλύσω και να συζητήσουμε. Περιμένω με ανυπομονησία τις προτάσεις σας.
- Το επόμενό μου άρθρο ετοιμάζεται … και θα μιλήσουμε για τη σχέση μπαμπάδων και παιδιών..
- Θυμηθείτε να δίνετε αξία στον εαυτό σας. Γιατί αν δεν του δώσετε εσείς, δεν θα σας δώσει κανένας την αξία που σας αρμόζει!
