Οι «άγριες ανεμώνες» (εκδοτικός οίκος Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ) είναι ένα δυνατό, ψυχολογικό, μεταφυσικό θρίλερ. Ένα βιβλίο γεμάτο έρωτα, μια ιστορία με συνεχείς ανατροπές και δυνατή πλοκή, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα. Η Ευαγγελία Γιάννου «παίζει» με την αντίληψη που έχουμε για τον κόσμο και τα διάφορα επίπεδα στα οποία κινείται αυτός. Η συγγραφέας ζει κι εργάζεται στην πόλη της Καβάλας εδώ και είκοσι χρόνια και μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στη δουλειά της, ένα μικρό καφέ και τους φανταστικούς κόσμους που πλάθει. «Στον κόσμο, σε κάθε κόσμο, τίποτε δεν είναι μονοδιάστατο. Τα πάντα επιδέχονται πολλαπλές ερμηνείες, ανάλογα με την οπτική του καθενός» θα μου πει στην κουβέντα που είχαμε με αφορμή το βιβλίο της.
Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη
– Άγριες ανεμώνες… κ. Γιάννου μιλήστε μου για την υπόθεση του βιβλίου σας.
–Στον κόσμο, σε κάθε κόσμο, τίποτε δεν είναι μονοδιάστατο. Τα πάντα επιδέχονται πολλαπλές ερμηνείες, ανάλογα με την οπτική του καθενός. Μία παντρεμένη γυναίκα δεν είναι απαραίτητα κι ευτυχισμένη. Ένας πετυχημένος δικηγόρος δεν εξυπακούεται πως είναι και ικανοποιημένος. Αυτός που επιζητά τον θάνατο, ίσως κραυγάζει για βοήθεια. Και ίδιος ο θάνατος, είναι απλά μια διαφορετική όψη της ζωής.
– Τίτλος συμβολικός κι αλληγορικός; Τί συμβολίζουν για σας οι άγριες ανεμώνες;
–Κάθε τίτλος που δίνεται, εμπεριέχει την αλληγορία και αποτελεί σύμβολο. Οι ανεμώνες είναι η άγρια κι εύθραυστη – συνάμα – ομορφιά της ζωής, που αρκεί ένα φύσημα του ανέμου για να την εξαφανίσει ή να της δώσει την απαραίτητη ελευθερία, ώστε να αποτινάξει το χώμα από τις ρίζες της και να προχωρήσει παρακάτω. Στο βιβλίο μου, συγκεκριμένα, αποτελεί το μέσο το οποίο επιλέγει ο ήρωας για να συνδέσει τις δύο γυναίκες.
– Μία ιστορία ιδιαίτερη. Από που την εμπνευστήκατε;
–Η έμπνευση δεν ορίζεται από κάτι απτό, ούτε χωρά σε σχήματα. Είναι μια εικόνα που αντιληφθήκαμε με την άκρη του ματιού μας, μια μυρωδιά που πέρασε ανεπαίσθητα από πλάι μας ή, ίσως, μια λέξη που διαβάσαμε τυχαία. Κάπως έτσι πριν χρόνια το μάτι μου σταμάτησε στην λέξη Άντικρυς (αυτό που υπάρχει στην απέναντι όχθη, στην άλλη πλευρά). Αμέσως σχηματίστηκε μπροστά μου η εικόνα και ήξερα πως ήθελα να φτάσω μέχρι εκεί. Κάθε τι στη ζωή μας, βρίσκεται απέναντι. Επιλέγουμε να το κρατήσουμε εκεί, ώστε να έχουμε τη δυνατότητα να το ελέγχουμε. Κι επιλέγουμε επίσης τη στιγμή που θα θελήσουμε να το φέρουμε κοντά μας.
– Θα λέγατε ότι το βιβλίο σας είναι ένα δυνατό μεταφυσικό θρίλερ;
-Αυτός είναι ένας ακριβής χαρακτηρισμός. Δυνατό, ψυχολογικό, μεταφυσικό θρίλερ. Που παίζει με την αντίληψη που έχουμε για τον κόσμο και τα διάφορα επίπεδα στα οποία κινείται αυτός.
– Οι ηρωίδες σας είναι δύο γυναίκες σε μία; Ένας άντρας που προσπαθεί να τις σώσει;
-Δύο γυναίκες που θα ήθελαν να είναι μία, μία γυναίκα που διχάζεται ανάμεσα σ’ αυτό που οι άλλοι της όρισαν και σ’ αυτό που κρύβεται μέσα της. Και δεν αρκεί να θέλει κάποιος να σε σώσει. Πρέπει να του δώσεις την ευκαιρία να το κάνει. Αλλιώς καθίσταται έρμαιο του πείσματος και του θυμού σου.
– Ο παράδεισος σκοτώνει;
– Όχι ο ίδιος. Αλλά η ασφάλεια που θα νιώσεις όταν βρεθείς σ’ αυτό που θα πιστέψεις πως είναι ο παράδεισος, ναι, είναι θανατηφόρα. Γιατί γκρεμίζει όλες τις άμυνές σου, αφήνοντάς σε ανοχύρωτο.
– Είναι άνιση η μάχη με το τέρας της κατάθλιψης;
–Άνιση και άδικη. Κυρίως όταν θεωρείς πως μπορείς να την αντιμετωπίσεις μόνος σου, αποδιώχνοντας κάθε προσπάθεια βοήθειας.
– Ένας άνθρωπος με περιορισμένη φαντασία συνήθως δεν βλέπει παρά μόνο το προφανές;
–Η περιορισμένη φαντασία είναι μια άμυνα. Το προφανές ίσως μπορείς να το αντιμετωπίσεις. Όχι όμως και τις συνισταμένες που η φαντασία προσθέτει συνεχώς, καθιστώντας κάθε δρόμο αδιέξοδο. Κάποιες φορές αυτό είναι το ζητούμενο, καθώς περιέχει λιγότερο πόνο και προσπάθεια. Κάποιες άλλες όμως αποτελεί εμπόδιο και παγίδα. Η λογική σε πηγαίνει από το Α στο Β. Η φαντασία μπορεί να σε οδηγήσει παντού.
– Τελικά τί έχει αξία, το ταξίδι ή το λιμάνι;
–Το λιμάνι πρέπει να είναι ο φάρος κι όχι η φυλακή. Να μας δείχνει το ασφαλές μονοπάτι και τον προορισμό, αλλά να μην αποτελεί αυτοσκοπό. Συλλέγοντας εμπειρίες, αναμνήσεις και μικρές στιγμές, ίσως να μην καταφέρεις τελικά να φτάσεις στο τέλος. Αλλά θα πάρεις μαζί σου μόνο αυτά που έχουν πραγματική αξία και σημασία. Την ικανοποίηση πως προσπάθησες κι όλα αυτά που σε συνόδευσαν. Και δε θα είναι καλά ή κακά. Θα είναι, απλώς, δικά σου.
Οπισθόφυλλο
Ένα βιβλίο γεμάτο έρωτα, μια ιστορία με συνεχείς ανατροπές και δυνατή πλοκή, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα.
Η μέρα που η Αμέλια Μελικού αποφάσισε να φύγει ήταν μια βροχερή Δευτέρα. Και διεκδίκησε την απόφασή της αυτή με πάθος, καθώς είχε κόψει από καιρό κάθε δεσμό με τον κόσμο γύρω της. Ήξερε πως η απόφασή της ήταν η σωστή. Εκείνο όμως που δε γνώριζε, και δεν μπορούσε να μαντέψει, ήταν ότι ο δικηγόρος που τυχαία την επισκέφτηκε εκείνη την ίδια μέρα θα προσπαθούσε με κάθε τρόπο να της αλλάξει τη ζωή.
Τα μάτια της ήταν σαν λεπίδες ατσαλιού, και αν θύμωνε μαζί σου μπορούσες να τις νιώσεις πάνω στο σώμα σου
να παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια, κι αν σε ερωτευόταν θα άστραφταν σαν διάφανα, λαμπερά, κρυστάλλινα ρυάκια που άπλωναν τα μεταξένια νερά τους. Κατάλαβα ότι ήταν φτιαγμένη από το ίδιο υλικό μ’ εμένα, για τον ίδιο σκοπό και με τα ίδια σημάδια. Μαζί μπορούσαμε να φτιάξουμε ή να καταστρέψουμε τον κόσμο.
