Η εγκατάλειψη των πλημμυροπαθών από το κράτος, είτε από το αποκαλούμενο «κεντρικό», είτε από την περιφέρεια, είτε από το δήμο αναδείχθηκε για ακόμη μια φορά στη Λαϊκή Συνέλευση της περασμένης Τετάρτης. Φάνηκε ακόμη πιο καθαρά πώς 2 χρόνια σχεδόν μετά την πλημμύρα η κρατική στήριξη ήταν ψίχουλα και για αρκετούς μηδαμινή και πλέον έχει σταματήσει. Και πάλι διαπιστώθηκε ότι τα νομοθετικά μέτρα που η κυβέρνηση θέσπισε έχουν τέτοιους όρους και προαπαιτούμενα ακριβώς για να πετσοκόψουν την όποια στήριξη.
Δε χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω απ’ ότι κατηγορηματικά ανέφεραν οι συμμετέχοντες πλημμυροπαθείς ώστε να φανεί όλη η έκταση της επιλεκτικής ανικανότητας του κράτους: ατελείωτο κυνήγι για να μαζέψουν τα έγγραφα, επιβάρυνση στους ίδιους για την υψηλού κόστους πληρωμή φακέλων και μηχανικών, πολύπλοκη νομοθεσία με «κόφτες» σε κάθε βήμα, παραπομπή από την μία επιτροπή στην άλλη, διαδικασίες που εξελίσσονται με ρυθμούς χελώνας, η γραφειοκρατία και το χαρτοβασίλειο σε σύγχρονη έκδοση «ψηφιακού-επιτελικού κράτους». Και στο τέλος η οικονομική στήριξη, όταν έρθει, είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στο κόστος της αποκατάστασης των ζημιών. Ενώ αρκετοί είναι αυτοί που μένουν «με μηδέν εις το πηλίκο». Έτσι ο καθένας πάνω στην αγανάκτησή και την απογοήτευσή του παίρνει στην πλάτη του το κόστος. Όσοι μπορούν, ό,τι μπορούν.
Απ’ την άλλη, η αποκατάσταση των υποδομών εξελίσσεται αργά ή γίνεται με μπαλώματα ή σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει ξεκινήσει ακόμα. Όσο για τα έργα που θα θωρακίσουν ολοκληρωτικά τη ζωή, την περιουσία και το εισόδημα του λαού της περιοχής από νέα φαινόμενα, παραμένουν παχιές υποσχέσεις. Και στο μεταξύ τα χωριά μας συνεχώς να αδειάζουν από κατοίκους, να αδειάζουν από νέους ανθρώπους με τα παιδιά τους που φεύγουν και όλοι μας να παλεύουμε πέρα από το κόστος της καταστροφής και με τα χαράτσια, τους φόρους, την ακρίβεια, τα πετσοκομμένα μεροκάματα και συντάξεις, με ελλιπείς υπηρεσίες πολιτικής προστασίας, υγείας, πρόνοιας, αθλητισμού, πολιτισμού.
Και κάθε φορά που βάζουμε τους αρμόδιους μπροστά στις ευθύνες τους, τότε όλοι τους, κυβέρνηση, περιφερειακή και δημοτική αρχή, παίζουν άψογα και μελετημένα, πετώντας ο ένας στον άλλον την ευθύνη σαν το μπαλάκι. Όλοι τους έχουν επιλέξει να μην είμαστε εμείς και οι ανάγκες μας προτεραιότητα στο πρόγραμμά τους, να ανταπεξέρθουμε μόνοι μας μετά την καταστροφή. Αυτήν η ξεκάθαρη, σκληρή πραγματικότητα έρχεται σε τέλεια αντίθεση με όποιον τολμάει ακόμα να ισχυρίζεται ότι έχουμε συμμάχους στην κυβέρνηση, σε βουλευτές της και σε παράγοντες σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο, γιατί ή αυταπατάται ή λέει καταφανώς ψέματα.
Ας ξαναθυμηθούμε πόσα κλιμάκια ήρθαν και ξαναήρθαν στη Φαρκαδόνα με επικεφαλής υπουργούς όπως ο καθ’ ύλην αρμόδιος κ. Τριαντόπουλος (γι’ αυτόν έχουμε χάσει το μέτρημα το πόσες φορές ήρθε), τον κ. Αυγενάκη ως υπουργό αγροτικής ανάπτυξης, τον κ.Κουρέτα ως περιφερειάρχη, έως και τον ίδιο τον πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη. Δεν μπορούμε να πούμε, μας «τίμησαν» με την παρουσία τους. Όμως, στο δια ταύτα τίποτα σχεδόν δεν έχει λυθεί, τίποτα δεν προχώρησε! Γιατί; Γιατί, προφανώς δεν είχαν σκοπό να λύσουν τα προβλήματά μας! Και τα πέρα δώθε, οι συσκέψεις κεκλισμένων των θυρών σε δημαρχεία, περιφέρεια και υπουργεία, οι εκατέρωθεν ευχαριστίες με ένα όνομα λέγονται πολιτικό μασάζ, ώστε να καταπραΰνουν τη λαϊκή οργή, να πουλήσουν προσδοκίες, να μας βάλουν στον ύπνο.
Όχι, δεν είναι ανίκανοι και επαγγελματίες ψεύτες. Έχουν άλλη πολιτική, εντελώς διαφορετική και αντίθετη από τα δικά μας συμφέροντα και τις δικές μας ανάγκες. Είναι ταγμένοι στην πολιτική που εξυπηρετεί τα κέρδη των λίγων πάνω στις πλάτες των πολλών, που ότι δεν θα δώσει γρήγορο και πολύ κέρδος σε ισχυρούς οικονομικούς κύκλους απορρίπτεται ως κόστος. Δεν είναι αυτοκινητόδρομος οι αποκαταστάσεις των ζημιών και τα αντιπλημμυρικά έργα, για να βάλουν διόδια και ρήτρες, ώστε να βγάζουν χρήμα οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Δεν είναι ο κάμπος τουριστικός προορισμός για να μαζευτούν τα μπάζα, τα γκρεμισμένα, να γίνουν υποδομές, κ.α , ώστε ξενοδόχοι να χτίσουν μεγαθήρια –ξενοδοχεία με όλα τα κομφόρ. Αυτοί βλέπουν ως κόστος και «πεταμένα λεφτά» να δώσουν για τις δικές μας ανάγκες.
Και όχι μόνο αυτό αλλά μας βλέπουν και σαν μελλοντικούς πελάτες. Όλοι οι αντιλαϊκοί σχεδιασμοί τους υλοποιούνται ταχύτατα. Δρομολογούν νόμο για υποχρεωτική ιδιωτική ασφάλιση στα περιουσιακά στοιχεία, ώστε να έχουμε κάποια τύχη για αποζημιώσεις από μελλοντικές καταστροφές, αλλιώς γιοκ! Νομοθετήθηκε και υλοποιείται ο Φορέας Διαχείρισης Υδάτων, μια εταιρεία ιδιωτικού δικαίου, που κάνει το νερό ακριβό εμπόρευμα και σύντομα για να πίνουμε, να ποτίζουμε, θα το πληρώνουμε χρυσάφι. Να μας αφήνουν από τη μία να πνιγόμαστε και από την άλλη να χρυσοπληρώνουμε το νερό στα σπίτια και στα χωράφια μας. Το πολυδιαφημιζόμενο σχέδιο (master plan) κυβέρνησης και Ολλανδών που θα μας σώσει, απαιτεί να παρατήσουμε τις καλλιέργειες που ξέρουμε και να πάμε σε άλλες λιγότερο υδροβόρρες δήθεν. Όχι φυσικά για το καλό μας, αλλά για να μπουν στη μπίζνα ορισμένες εταιρείες που εκμεταλλεύονται τα νέα προϊόντα, μαζί και η Ολλανδική εταιρεία που εδώ και παραπάνω από έναν αιώνα δραστηριοποιήθηκε στις πρώην αποικίες και συνεχίζει …διώχνοντας εμάς από τον τόπο μας.
Πολλοί απ’ τους παραπάνω θα ξανάρθουν με στόχο, όπως και κάθε φορά να ανακοινώσουν νέα σχέδια και μέτρα και να δέχονται συζήτηση μόνο πάνω σε αυτή την αντιλαϊκή βάση… και να καλλιεργούν αναμονή, προσμονή και αυταπάτες στο λαό της περιοχής. Θα ξανάρθουν! Το ζήτημα είναι: Θα τους δεχτούμε ως σωτήρες, με υποκλίσεις, με τραπεζώματα; Θα τους πιστέψουμε; Όταν η συντριπτική πλειοψηφία του λαού της Φαρκαδόνας που ζει ακόμη ..στα απόνερα του Daniel.. όπως αποδείχτηκε δεν κέρδισε τίποτα με παρακάλια και σκυμμένο το κεφάλι.
Πρέπει να αξιοποιήσουμε όλη αυτήν την αρνητική πείρα. Αυτά η Επιτροπή Πλημμυροπαθών απ’ την αρχή τα αναδεικνύαμε και τα καταγγέλλαμε και αντέχουμε παρ’ όλες τις αποδοκιμασίες και επιθέσεις που δεχτήκαμε από διάφορους παράγοντες. Δυστυχώς για όλους μας, η ορθότητα και η επικαιρότητα των θέσεών μας αποδείχτηκε μέσα από την ίδια την εξέλιξη των πραγμάτων. Δε θέλουμε να διεκδικήσουμε «δάφνες» γι’ αυτό, αλλά να αξιοποιήσουμε αυτή την πείρα για να βαδίσουμε όλοι μαζί πιο σωστά, πιο ίσια, πάντα μπροστά. Γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή για τη ζωή μας σ’ αυτό τον τόπο.
Γι’ αυτό και απευθυνόμαστε και καλούμε όλους τους συγχωριανούς μας, όλους τους πληγέντες, στην μόνη διέξοδο, στον μόνο δρόμο που είναι αυτός του συλλογικού και οργανωμένου αγώνα, απαιτώντας από το κράτος, την κυβέρνηση και τις τοπικές αρχές την άμεση αποζημίωση του συνόλου των ζημιών σε σπίτια, μαγαζιά χωρίς αυτήν να έχει τη μορφή δανεισμού, καθώς και την πλήρη κάλυψη των αναγκών στην πολιτική προστασία, εκπαίδευση, την υγεία, την πρόνοια. Να μην συνεχίζουμε να αναλωνόμαστε πάνω στην στημένη και άδικη για εμάς κείμενη νομοθεσία, να ψάχνουμε το ανύπαρκτο παράθυρο δικαιοσύνης, να κάνουμε τους λογιστές, δικηγόρους, μηχανικούς, να ψάχνουμε μόνοι μας να βρούμε φως στο τούνελ. Δεν είναι αυτός ο ρόλος μας. Απεναντίας, αυτά ζητάμε και πρέπει να λυθούν από το κράτος.
Γι’ αυτό, καλούμε γι’ ακόμη μια φορά κάθε χωριανό μας που ήλπιζε για βοήθεια και στήριξη σε κρατικές αρχές και τοπικούς κύκλους και τον απογοήτευσαν οικτρά, να πάρει την υπόθεση στα χέρια του. Κι όλοι μαζί να αγωνιστούμε για αυτά που μας ενώνουν, μαζί και με τους άλλους πληγέντες του δήμου μας, αγροτο-κτηνοτρόφους, μικροεπαγγελματίες, συνταξιούχους, γυναίκες, νεολαία, μαζί με τα σωματεία τους, τους συλλόγους τους, που πολλοί απ’ αυτούς μας στήριξαν έμπρακτα για μήνες, μετά την πλημμύρα .
Τίποτα δεν τελείωσε! Όλα τώρα αρχίζουν! Στον αγώνα για 100% αποζημιώσεις, χωρίς εκπτώσεις, με θωράκιση της περιοχής μας, για να μείνουμε στον τόπο μας με προοπτική!
