(Γράφει ο Λογοτέχνης-Κριτικός: Χρυσόστομος Ζήσης)
Βάγιου Φασούλα: «Λαβύρινθοι του Πάθους» – Γερμανία 2001
Α`
Τη σπάνια συνύπαρξη του Κερδώου και του Λόγιου Ερμή φαίνεται πως τη συναντάμε στο πρόσωπο του κ. Βάιου Φασούλα. Τριάντα ολόκληρα χρόνια, μετανάστης στη Γερμανία, εργάζεται συστηματικά με άριστες κερδοφόρες και, παράλληλα, με δημιουργικό μεράκι ασχολείται με τη Λογοτεχνία με την ίδια εσωτερική παρόρμηση, επιτυγχάνοντας πλούσια πνευματικά πράγματα καλλιεργώντας, έτσι, και ανεβάζοντας το πνευματικό επίπεδο των Ελλήνων στη φιλόξενη Χώρα, ενώ η παρουσία του στα Τρίκαλα δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη με την πληθώρα των δημοσιευμάτων στις εφημερίδες των Τρικάλων και κυρίως στον «Πρωινό Λόγο που συχνά -πυκνά οι αναγνώστες του διαβάζουν κείμενά του καλογραμμένα, των οποίων το περιεχόμενό τους εκτείνεται και πέραν της Λογοτεχνίας.
Παρακολουθούμε με ιδιαίτερη χαρά και ικανοποίηση την πνευματική αυτή παραγωγή του Β.Φ. και διαπιστώνουμε ότι ο εν λόγω συντοπίτης κρατάει με σιγουριά την πέννα του. Το ίδιο ισχύει και για τα βιβλία του, που κερδίζουν τον αναγνώστη. Επισημαίνουμε αυτή την ελπιδοφόρα παρουσία στους δύσκολους και προβληματικούς καιρούς. Η περίπτωση του Βάιου Φασούλα είναι πολύ αξιοπρόσεκτη.
Υπήκοντες μάλιστα, σε φιλική πρόταση του οξυδερκή Δημοσιογράφου κ. Λάμπρου Στρατίκη δημοσιεύσαμε ένα Κριτικό μας κείμενο για το βιβλίο «Μεγάλη θυσία» του Β.Φ. στον «Πρωινό Λόγο» -χωρίς, παρ’ ελπίδα, μια, έστω τυπική φιλοφρόνηση (κατά τον ειωθότα) από τον πληθωρικό συγγραφέα μας. Παραβλέποντας την παράλειψη (!) αυτή, μπροστά στην καινούρια πρόταση του Λ. Στρατίκη για να εκπληρώσουμε το «καθήκον» μας καίτοι μας περιμένει ένας μεγάλος αριθμός βιβλίων για βιβλιοπαρουσίαση. Δίνουμε δηλ. μια προτίμηση στο προκείμενο βιβλίο του Βάιου Φασούλα που φέρνει τον τίτλο:«Λαβύρινθοι του Πάθους» «Έκδοση 2001σ. 252)
Β`
Στο πρόσφατο βιβλίο του ο Βάιος Φασούλας με τη δυνατή και εποπτική γραφίδα του, εκφράζει θαρραλέα διαπιστώσεις και καταστάσεις ανθρώπινες αυτές καθεαυτές, νοσηρές, απαίσιες, θνησιγενείς. Και δεν είναι αυτές οι καταστάσεις – εικόνες αποκυήματα προσθετικής φαντασίας, αλλά είναι σκληρές και οδυνηρές πραγματικότητες της καθημερινής ζωής, όπως κυλούν και διαγράφονται στη σημερινή Γερμανία (και που μπορεί να παρουσιάζονται και σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του πλανήτη μας) – της γης μας που κινδυνεύει απειλητικά από τη δικιά μας απερισκεψία από καθολική καταστροφή κι όχι μόνο του φυσικού περιβάλλοντος, αλλά και των ανθρώπων.
Μπροστά σ’ αυτή τη θνησιγενή και αποπνικτικά δυσώδη κοινωνική ζωή (που ολοέν προτείνει ευρύτερες και ανησυχητικές διαστάσεις) ο Βάιος Φασούλας – σαν ανατόμος της κοινωνικής ζωής – αντανακλά με το γραπτό λόγο του πολύ κριτικά. Δε θέτει μόνον «τον δάκτυλόν του εις τον τύπο των ήλων», αλλά υψώνει στεντόρεια τη φωνή του και προκαλεί τους ανθρώπους όλων των κοινωνικών τάξεων να «ξυπνήσουν» από το λήθαργο της αυτοκαταστροφής των. Ακούστε όλοι παρακαλώ τη φωνή του: Λέει λοιπόν ο ίδιος: -Μη χαλάτε τον κόσμο μας και τον πλανήτη! Ξυπνάτε ωρέ ξυπνάτε! Ξυπνάτε εσείς οι απλοί και υγιείς του κόσμου μας πολίτες! Και κράξτε, τώρα, όσο πιο δυνατά μπορείτε! Σ’ αυτούς που μας θεωρούν για κόσμο άρριζο, κωφάλαλο, αγνώμονα!…
-Ε σεις, μη χαλάτε άλλο πια τον κόσμο μας και τον πλανήτη…!»
Η φωνή του μοιάζει με προφητική επιταγή! Ακούγεται σαν προσταγή! Γίνετε ηχηρό σάλπισμα Ελπίδας. Υπάρχουν ακόμα περιθώρια τα λίγα περιθώρια σωτηρίας! Υπάρχει η άγκυρα της ελπίδας!
Άλλωστε: «η Ελπίδα πεθαίνει τελευταία!» «Dum spiro, spero = « Εφόσον ζω, ελπίζω». Υπάρχουν δηλ. ευτυχώς, λίγα περιθώρια για να σωθεί η ανθρωπότητα από την καταστροφή, από το φοβερό κατήφορο των αλόγιστων και ακατονόμαστων συμπεριφορών: των οργίων, των ακολασιών, των ναρκωτικών, των ασελγών σεξουαλικών πράξεων που ξεπερνούν τα Σόδομα και Γόμορρα και που ο ίδιος ο συγγραφέας δε διστάζει να μας τις ονομάζει με το πραγματικό τους όνομα.
Γ
Δυστυχώς οι άνθρωποι σήμερα βρίσκονται δέσμιοι στους παντοειδείς Λαβυρίνθους του πάθους, της ακολασίας και ο μυθικός Μινώταυρος γίνεται πραγματικότητα που ξεσκίζει τις ψυχές, καταβαραθρώνει τις συνειδήσεις από τη κραιπάλη της ασυδοσίας και της ανοησίας, από το Αμόκ του ολέθρου και της καταστροφής. Γι’ αυτό ο αγαπητός Βάιος Φασούλας φωνάζει:
-Ας γυρίσουμε τις πυξίδες μας προς τους ορίζοντες της ελπίδας. Είναι το μόνο που δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε… (αυτόθι, σελ. 324).
Ο ίδιος, που, συχνά-πυκνά «αντικρίζει» τις οδυνηρές και αποπνιχτικές και δυσώδεις εικόνες – καταστάσεις πασχίζει με τη γερή, την εύρωστη γραφίδα του να ξυπνήσει την παραπαίουσα Ενωμένη Ευρώπη. Αγωνίζεται με την πειθώ του δυνατού και αντικειμενικού λόγου του να ξυπνήσει τον άνθρωπο της σημερινής εποχής από την αποκτήνωση! Να ξεφύγει από τα φοβερά γρανάζια της αυτοκαταστροφής…
Παστρικές κουβέντες.
Αναμφίβολα οι «Λαβύρινθοι του Πάθους» του Βάιου Φασούλα είναι ένα έργο δυνατό, εντυπωσιάζει και ικανοποιεί κάθε αναγνώστη. Είναι ένα έργο βγαλμένο από την πνιγερή παραπαίουσα ζωή. Προβληματίζει τον καθένα και τον θέτει προ των ευθυνών του. Τρίκαλα, Καθημερινή Εφημερίδα «Πρωινός Λόγος» 20.06.2001
