Υπήρξαν κάποτε γυναίκες που κοιτάχτηκαν στον καθρέφτη και δε γνώρισαν τον εαυτό τους.
Είδαν μόνο σκιές ενός εαυτού που δε θύμιζε σε τίποτα αυτό που κάποτε υπήρχε. Δεν το θέλησαν, δεν το ευχήθηκαν ποτέ να αλλάξουν έτσι. Μέχρι εκείνη την ώρα το μόνο που τις ένοιαζε ήταν το νέο χρώμα και κόψιμο στα μαλλιά τους. Μόνο που στο σημείο μηδέν τους, τα μαλλιά δεν ήταν στη θέση τους. Μισά πεσμένα και μισά ξυρισμένα ήταν γύρω γύρω από τα πόδια τους. Μαζί με την ψυχή τους.
Όλα στα πόδια πεσμένα.
Υπήρξαν κάποτε γυναίκες που γνωρίστηκαν με το θεριό. Φώλιασε στο στήθος τους, έγινε ένα με αυτές. Και τις έφαγε. Κατασπάραξε τη σάρκα, την ομορφιά, τα όνειρά τους. Αυτές οι γυναίκες που γνωρίστηκαν με τον καρκίνο δεν έμοιασαν ποτέ με καμιά άλλη.
Έγιναν τα πλάσματα με τα πολύχρωμα μαντήλια. Έγιναν οι υπάρξεις που μπαινόβγαιναν στα χειρουργεία και στις αίθουσες των θεραπειών.
Πάλεψαν. Ένας Θεός ξέρει πόσο πάλεψαν για να μη στερηθούν τη ζωή που τους ανήκε. Για να μην αφήσουν πίσω τους αγαπημένους τους.
Πάλεψαν με τον πόνο, με την ανημπόρια των μαχαιριών και της χημείας, με την αλλαγή του καθρέφτη.
Πάλεψαν μέσα τους για να γελούν εκεί που ήθελαν μόνο να κλαίνε. Πάλεψαν για όλους και όλα.
Υπήρξαν κάποτε γυναίκες που ο καρκίνος ζήτησε να τις πάρει.
Κάποιες από αυτές υπάρχουν ακόμη. Στάθηκαν πιο δυνατές από το δαίμονα. Χάσαν μόνο κάποιο μικρό ή μεγάλο κομματάκι σάρκας τους, του χάρισαν και τα μαλλιά τους και τον διαολόστειλαν.
Κάποιες άλλες δεν υπάρχουν πια. Πάλεψαν πεισματικά για τη ζωή τους αλλά δεν τα κατάφεραν. Ο εχθρός ήταν δυνατότερος από αυτές. Τις άλλαξε, τις γονάτισε, τις κατατρόπωσε και στο τέλος τις πήρε. Άφησαν πίσω μάνες, άνδρες, παιδιά. Άφησαν ζωές μισές κι όνειρα που δεν είχαν καν προλάβει ακόμη να γίνουν. Άφησαν δάκρυα στα μάτια κι ένα φόβο να σφίγγει σκέτη μέγγενη την καρδιά.
Φόβο γιατί όσοι τις είδαν να φεύγουν, ήξεραν πως δεν ήταν τα τελευταία θύματα του κερατά του καρκίνου.
Φόβο γιατί καθημερινά υπάρχουν γυναίκες που το στήθος τους παύει να τους ανήκει. Το “νοικιάζουν” εν αγνοία τους στο θεριό κι εκείνο απειλεί να το κατάσχει. Και μαζί με αυτό και την ομορφιά, τα όνειρα, τη ζωή.
Η 25η Οκτωβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου του Μαστού. Είναι ημέρα μνήμης για όσες αγαπημένες βασανίστηκαν και τα κατάφεραν ή όχι και κυρίως ημέρα αφύπνισης.
Το στήθος της γυναίκας είναι κτήμα δικό της και κανενός άλλου. Γι’αυτό και δεν πρέπει να αμελεί όλες τις εξετάσεις που μπορούν να της σώσουν τη ζωή. Να της χτυπήσουν το καμπανάκι του κινδύνου εγκαίρως.
Να εξετάζεστε κορίτσια. Γιατί ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Υπάρχουν και δαίμονες εκεί έξω που τρυπώνουν μέσα μας.
Να τον αγαπάτε τον εαυτό σας και να μην είστε αμελείς μαζί του. Δεν υπάρχει κανένα από Δευτέρα. Υπάρχει μόνο το τώρα. Ο καρκίνος του μαστού δεν περιμένει. Χτυπά, παίρνει και φεύγει.
Στο χέρι σας είναι να τον προλάβετε πριν απειλήσει να αρπάξει την ηρεμία της ζωής σας.
Πηγή http://www.anapnoes.gr/ekines-i-gynekes-pou-kapote-apilise-o-karkinos-na-tis-pari/
