Εγώ μεγάλωνα για σένα… Ένας μεγάλος έρωτας στα χωριά του Ασπροποτάμου-Μας τον παρουσιάζει ο Θεόδωρος Λιμήτσιος

Το 1941 σε ένα ορεινό χωριό της Πίνδου, στον Ασπροπόταμο, γεννιέται ένας μεγάλος έρωτας. Ένας έρωτας ανεπιτήδευτος και δυνατός. Ο Τρικαλινός συγγραφέας Θοδωρής Λιμήτσιος, στο βιβλίο του με τίτλο «Εγώ μεγάλωνα για σένα…»  με τρόπο τρυφερό και νοσταλγικό μάς θυμίζει πώς ήταν ο έρωτας πριν από τη βιαστική και επιπόλαιη «αγάπη» των social media και των κινητών τηλεφώνων. Το πρώτο του μυθιστόρημα είναι ένας φόρος τιμής στο καθαρό και ανεπιτήδευτο συναίσθημα που όλοι αναζητούμε αλλά το οποίο χάνουμε στο χάος των σύγχρονων καιρών. Το βιβλίο του στάθηκε αφορμή για να συναντηθούμε μετά από πολλά χρόνια… Ένα βιβλίο καλογραμμένο, μία ιστορία δυνατή, γεμάτη συναίσθημα που αξίζει να διαβάσετε.

Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη

-Εγώ μεγάλωνα για σένα… Θοδωρή μπορείς να μας μιλήσεις για την υπόθεση του βιβλίου σου;

-Η ιστορία ξεκινάει το 1941 σε ένα ορεινό χωριό της Πίνδου με την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα. Μέσα στη δεκαετία του 40 δυο παιδιά ο Θάνος και η Χαρά έρχονται στον κόσμο με σκοπό να ζήσουν τον απόλυτο έρωτα. Τα πρώτα χρόνια μεγαλώνουν μαζί ο ένας για τον άλλο, μέχρι που αναγκάζονται να χωριστούνε και να τραβήξουνε ξεχωριστούς δρόμους. Η μοίρα όμως έχει γράψει τη δική της ιστορία και σύντομα θα τους φέρει ξανά αντιμέτωπους…

-Πρόκειται για το πρώτο σου βιβλίο;

-Ναι είναι το πρώτο μου βιβλίο και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα. Η συγγραφή του κράτησε σχεδόν 8 χρόνια.

-Η υπόθεση εξελίσσεται σε ένα απομακρυσμένο χωριό των Τρικάλων;

-Ναι σε ένα χωριό του Ασπροποτάμου. Βέβαια οι εικόνες αφορούν το δικό μου χωριό την Ανθούσα αλλά αφήνω ανοιχτές πολλές πόρτες για να μπορέσει ο αναγνώστης να φτιάξει το ιδανικό γι’ αυτόν χωριό. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει πουθενά συγκεκριμένο όνομα παρά μόνο στις μεγάλες πόλεις, Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Βιέννη.

-Πρόκειται για ένα φόρο τιμής στο καθαρό κι ανεπιτήδευτο συναίσθημα που όλοι αναζητούμε αλλά το οποίο χάνουμε στο χάος των σύγχρονων καιρών;

-Ακριβώς. Δυστυχώς όμως στη σύγχρονη εποχή που ζούμε η τεχνολογική εξέλιξη μας αναγκάζει να προχωράμε μπροστά χάνοντας πραγματικά ότι ωραίο και μαγικό υπήρχε στο κοντινό παρελθόν.

-Εάν στόχος σου ήταν να μας θυμίσεις με τρόπο τρυφερό και νοσταλγικό πώς ήταν ο έρωτας πριν από τη βιαστική κι επιπόλαιη “αγάπη” των social media και των κινητών τηλεφώνων, τότε σίγουρα το πέτυχες…

-Δεν ξέρω αν το πέτυχα και αν κατάφερα να συγκινήσω κάποιους από τους αναγνώστες του βιβλίου. Μου αρκεί που κατάφερα και συγκίνησα έναν πολύ πιο απαιτητικό αναγνώστη. Τον εαυτό μου. Γιατί κάθε φορά που το διαβάζω συνεχίζω να ταξιδεύω όπως εκείνη την πρώτη φορά που μετέφερα τις σκέψεις και τις εικόνες μου στο χαρτί.

-Τί ήταν εκείνο που σε παρακίνησε να γράψεις το βιβλίο;

-Πολλά πράγματα. Ένα από αυτά ήταν κι ένα ποίημα. Ήταν θυμάμαι η εποχή που διάβαζα πολύ ποίηση. Πράγμα που είχα να κάνω από την εποχή της δραματικής σχολής. Το “ Μονόγραμμα ” του Οδυσσέα Ελύτη ήταν κι ένα από αυτά που με πήγε πολύ πίσω. Στους παιδικούς έρωτες… στα γράμματα, που τότε ήταν η μοναδική επικοινωνία των περισσοτέρων ανθρώπων και ιδιαίτερα των ερωτευμένων. Τότε μου ήρθε η ιδέα να γράψω για τον έρωτα δυο παιδιών που τους ενώνει κάτι πολύ δυνατό. Ίσως ένα ποίημα ή και πολλά περισσότερα. Βοήθησε σίγουρα πολύ στη συγγραφή και η πρόσφατη τότε μετακόμισή μου στη Βιέννη. Μπορεί να μην ήμουν τόσο μακριά από Ελλάδα αλλά η νοσταλγία για ότι μέχρι τότε είχα ζήσει και άφησα πίσω ήταν και αυτό ένα κίνητρο.

-Πρόκειται για αληθινή ιστορία;

-Δεν πρόκειται για αληθινή ιστορία. Περιέχει όμως, ειδικά το πρώτο μέρος που διαδραματίζεται στο χωριό, πολλά στοιχεία από τα ήθη και τα έθιμα της εποχής εκείνης αλλά και αληθινά περιστατικά που μου περιέγραψαν κάποιοι από τους γεροντότερους του χωριού.

-Ζεις κι εργάζεσαι στη Βιέννη. Σου λείπουν τα Τρίκαλα;

-Μου λείπουν πολλά. Όχι μόνο τα Τρίκαλα. Όταν ήμουνα 18 χρονών μετακόμισα στην Αθήνα για να κάνω ένα από τα όνειρά μου πραγματικότητα. Να γίνω ηθοποιός. Ήτανε η πρώτη φορά μακριά από την μέχρι τότε ζωή μου και φυσικά ήταν ένα μεγάλο σοκ. Παρόλο που είχα εντυπωσιαστεί πολύ με την καινούργια μου ζωή μου λείπανε πάρα πολύ τα Τρίκαλα κι ας ήταν μόνο 4 ώρες μακριά. Στην Αθήνα δημιούργησα μια άλλη καινούργια ζωή από την αρχή, την οποία μετά από 16 χρόνια έπρεπε να αφήσω πάλι πίσω για να μετακομίσω στη Βιέννη. Αν με ρωτούσες τώρα τι μου λείπει περισσότερο, θα έβαζα πρώτο το χωριό μου, μετά τα Τρίκαλα και αμέσως μετά την Αθήνα.

–Θα ήθελες να επιστρέψεις κάποια στιγμή;

-Φυσικά και θα ήθελα. Απλά δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα την σημερινή εποχή. Πρέπει να υπάρχουν οι προϋποθέσεις που δυστυχώς δεν υπήρχαν και τότε, γι’ αυτό και μετακόμισα στο εξωτερικό. Για την ώρα η Βιέννη είναι μια ζεστή γωνιά που με βοηθάει να ταξιδεύω και να γράφω για την Ελλάδα που μου λείπει.

-Πως ήταν η εμπειρία σου μέσα από την πρώτη σου συγγραφική απόπειρα; Να αναμένουμε σύντομα το επόμενο βιβλίο σου;

–Απίστευτη. Ήταν ένας εντελώς καινούργιος κόσμος που με έκανε να ταξιδεύω σε χιλιάδες λέξεις και να επιλέγω αυτές που δημιουργούν την φανταστική εικόνα που κάθε τόσο ξεδιπλωνόταν μπροστά μου.

Φυσικά δεν θα μπορούσα να σταματήσω μόνο στο “Εγώ μεγάλωνα για σένα…”.

Το δεύτερο βιβλίο είναι ήδη σε πολύ καλό δρόμο και θέλω να πιστεύω ότι σύντομα θα έχω νεότερα να σας πω.

Οπισθόφυλλο

Πριν από τα κινητά τηλέφωνα και τα androids υπήρχαν οι επιστολές, που έκαναν ημέρες ή και εβδομάδες να φθάσουν στον παραλήπτη…

Πριν από την άνεση του αυτοκινήτου και την ταχύτητα του αεροπλάνου υπήρχαν το μουλάρι και το άλογο και πορείες ημερών σε σκληρές καιρικές συνθήκες…

Πριν από τις φιλίες των socialmedia υπήρχαν η γειτονιά, το παιχνίδι στις αυλές και στις αλάνες, οι κουβέντες με τα μάτια να κοιτούν στα μάτια και όχι στην οθόνη…

Πριν από τους γάμους με drones και πυροτεχνήματα υπήρχε το αυθόρμητο γλέντι συγγενών και φίλων σε σπίτια και πλατείες χωριών, με το κλαρίνο να σέρνει τον χορό…

Πριν από τη βιαστική και επιπόλαιη «αγάπη» της μιας εβδομάδας ή του ενός μήνα υπήρχε η ΑΓΑΠΗ, με τους στίχους του Ελύτη να γίνονται ερωτόλογα και τη φράση «θα σ’ αγαπώ ΠΑΝΤΑ» να κυριολεκτεί…

Πριν από τα ογκώδη ρομαντικά μυθιστορήματα με τη δαιδαλώδη πλοκή και τις λογοτεχνικές φιοριτούρες υπήρχε η απλή καθημερινή γλώσσα, με την κάθε λέξη να βαραίνει σαν μολύβι με το καθαρό νόημά της…

Γι’ αυτό μ’ αρέσει η μυθιστορία του Θοδωρή· γιατί ερεθίζει την οσφρητική μνήμη φέρνοντας μυρωδιές παιδικού σύμπαντος…

όταν η μαγεία δεν ήταν μαγγανεία και η μεταφυσική δεν ήταν κλάδος της φιλοσοφίας, αλλά ο μοναδικός τρόπος ερμηνείας του κόσμου· και αυτό μου λείπει στις μέρες μας.

Βιογραφικό

Ο Θεόδωρος Λιμήτσιος γεννήθηκε στα Τρίκαλα Θεσσαλίας το 1976. Το 1999 αποφοίτησε από τη δραματική σχολή «Αρχή». Από το 1999 μέχρι το 2011 συμμετείχε σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές σειρές στην Ελλάδα. Το 2011 μετακόμισε στη Βιέννη, όπου συνεργάστηκε με το voiceactors.at (G.Licandro). Την ίδια χρονιά δημιούργησε στη Βιέννη τον ελληνοαυστριακό θεατρικό θίασο «…προς τον ήλιο», όπου διατηρεί μέχρι σήμερα τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή.

Το Εγώ μεγάλωνα για σένα… είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.