Έφυγε ο τελευταίος σοφός του Θεάτρου

Έσβησε.

Μα δεν σώπασε.

Του Χρίστου Χαλικιά 

Το θέατρο πενθεί.

Όχι με δάκρυ.

Με κραυγή από μέσα.

Με σεισμό στο φως του προβολέα.

Ο Βασίλης Παπαβασιλείου έφυγε.

Και μαζί του πήρε το βάθος.

Το ρίγος.

Τη λέξη που πονούσε όταν την ξεστόμιζε.

Δεν ήταν απλός ηθοποιός.

Ούτε σκηνοθέτης.

Ήταν πράξη.

Ήταν ιδέα που πήρε σώμα.

Ήταν Ελλήνων Λόγος, με σώμα και νεύρο.

Κι αν σήμερα η σκηνή γέμισε καρικατούρες που παίζουν τον εαυτό τους,

ο Βασίλης τους χάρισε την τέχνη του να είσαι άλλος – για να θυμηθείς ποιος είσαι.

Δεν κοίταξε ποτέ το κοινό για χειροκρότημα.

Το κοίταξε στα μάτια.

Και το ρώτησε:

“Αντέχεις την αλήθεια;”

Στην Ελεύθερη Σκηνή,

στη Σπείρα,

στο Εθνικό,

στον μονόλογο,

στην Τραγωδία,

στην Ελλάδα την παραπαίουσα —

ήταν πάντα όρθιος.

Έπαιζε με τη γλώσσα όπως ο ήρωας με τη μοίρα του.

Την ανέβαζε στο ύψος της.

Τη ρίσκαρε.

Την ξεγύμνωνε.

Είχε Μπρεχτ στο μυαλό, Καραγκιόζη στην ψυχή και Σοφοκλή στο κόκκαλο.

Και τα ‘δεν’ του, πιο ηχηρά από τα ‘ναι’ των άλλων.

Ήταν αναρχικός της σκέψης.

Και στρατηγός του λόγου.

Σόκαρε.

Δηλητηρίαζε την υποκρισία με ειρωνεία.

Χτυπούσε το φτηνό με το αυθεντικό.

Δεν χάιδεψε αυτιά. Τα μάτωσε.

Κι αν τώρα σωπάσει η σκηνή,

ο Βασίλης θα στέκεται πίσω απ’ το φως,

εκεί όπου κάθε ρόλος τρέμει την αλήθεια που του αντιστοιχεί.

Θα υπάρχει σε κάθε μαθητή που δεν βολεύεται.

Σε κάθε λέξη που γράφεται με αίμα και όχι με πρόβα.

Σε κάθε παράσταση που τολμά να πονέσει αντί να εντυπωσιάσει.

Έφυγε αθόρυβα.

Όπως όλοι οι μεγάλοι.

Χωρίς δηλώσεις. Χωρίς φιοριτούρες.

Αλλά εμείς –

οι εραστές της σκηνής,

οι τρελοί του λόγου,

οι ακροβάτες χωρίς δίχτυ –

εμείς οφείλουμε κάτι:

Να φωνάξουμε.

Όχι “αντίο”.

Αλλά ευχαριστώ.

Και:

Καληνύχτα, Βασίλη.

Εσύ δεν έπαιξες.

ΕΣΥ ΦΩΤΙΣΕΣ.

Και το φως σου θα καίει

εκεί όπου η Τέχνη ξέρει ακόμα

να θυμώνει.

Να πονά.

Να ΕΛΠΙΖΕΙ.

*Ο Χρίστος Χαλικιάς είναι καλλιτέχνης