Είναι από τα πιο απολαυστικά κείμενα που έχουμε διαβάσει σχετικά με το πως βλέπουν οι άλλοι (εκείνοι που δεν ξέρουν…) τα έθιμα του γάμου της περιοχής.
Το κείμενο το εντοπίσαμε στο protagon.gr με την υπογραφή του Άκη Βαΐου…Απολαύστε το…
Φυσικά, όσα θα περιγραφούν παρακάτω δεν είναι αμιγώς τρικαλινά, μιας και σε όλη τη Θεσσαλία, σχεδόν το ίδιο γίνεται. Πολλά έθιμα πάλι θα μοιάζουν και με άλλων περιοχών, αλλά δύο λόγοι με ώθησαν να τα καταγράψω.
Τι κάνουμε τα Σάββατα του καλοκαιριού στην πόλη; Μα, φυσικά, πηγαίνουμε σε γάμους. Με τα προσκλητήρια να έρχονται βροχή, μιας και στην περιοχή καλούν μέχρι και ενδέκατα ξαδέρφια και συμμαθητές από το νηπιαγωγείο, συνήθως αρνείσαι να πας σε κάποιον γάμο, μόνο όταν ίδια μέρα, ίδια ώρα, θα ρίχνεις ρύζι σε άλλον. Το πολιτισμικό σοκ όμως των «ξένων» δεν είναι και λίγο όταν δεν έχουν ξαναδεί γάμο της περιοχής άλλη φορά. Φυσικά, όσα θα περιγραφούν παρακάτω δεν είναι αμιγώς τρικαλινά, μιας και σε όλη τη Θεσσαλία, σχεδόν το ίδιο γίνεται. Πολλά έθιμα πάλι θα μοιάζουν και με άλλων περιοχών, αλλά δύο λόγοι με ώθησαν να τα καταγράψω. Αρχικά το γεγονός ότι είναι πολύ δύσκολο να εντοπίσεις κάτι περί του θέματος στο διαδίκτυο και δεύτερον το διάπλατα ανοιχτό στόμα σαν σε αγκύλωση και τα γουρλωμένα μάτια μιας φίλης Αθηναίας που έτυχε πρώτη φορά να βρεθεί σε τρικαλινό γάμο. Μάλιστα ο γαμπρός και η νύφη ήταν από χωριό, οπότε όλα τα έθιμα υπήρχαν σε αφθονία και παράπονο δεν είχε. Εκτός αν τα θελήσει και στο δικό της… Ξεκινήσαμε λοιπόν να ντυνόμαστε Τετάρτη βράδυ μιας και ήμασταν από το σόι του γαμπρού. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί πάμε στο σπίτι του Τετάρτη, όταν ο γάμος είναι Σάββατο, αλλά σύντομα το κατάλαβε. Δεν ήταν και δύσκολο. Δεκάδες τραπέζια στην αυλή, το έδαφος να παίζει στο ρυθμό της μουσικής και οι στοίβες με τα μπουκάλια από τα κρασιά και τις μπύρες να καλύπτουν τους καλεσμένους. Μετά από μερικές ώρες χορό, επιστροφή στο σπίτι. Ξυπνώντας την επόμενη μέρα της είπα να ξεκουραστεί για να είναι έτοιμη για τον γάμο το βράδυ! Δεν έδωσα σημασία στην απορία της και στις άνευ σημασίας ερωτήσεις της: «Πάλι σήμερα; Αφού χτες πήγαμε. Σήμερα τι θα πάμε να κάνουμε; Οι ίδιοι δηλαδή θα είμαστε πάλι; Και θα έχουν ξανά ετοιμασίες; Και ποιο το νόημα σε όλο αυτό;». Άκου ερωτήσεις πρωί-πρωί. Μα σήμερα είναι Πέμπτη. Την Πέμπτη το βράδυ πάμε το δώρο. Ε, τώρα, μιας και πήγες για το δώρο δεν μπορείς να φύγεις χωρίς λίγο φαγητό, ποτό, χορό και αναπαράσταση της νύχτας της Τετάρτης… Deja vu; Όχι, όχι! Απλά, «στου παιδιού μου τη χαρά έσφαξα έναν κόκορα. Έφαγε όλη η Σαμψούντα, χόρτασε και η Τραπεζούντα». Παρασκευή ξυπνά. Πάω να μιλήσω. Δεν χρειάστηκε. Ξέρω, ξέρω λέει… και κοίταξε τα ρούχα να βρει τι θα βάλει το βράδυ. Επιτέλους, λίγη συνεννόηση. Παρασκευή βράδυ. Τι έχει να γίνει σήμερα! Όλα τα έθιμα στο τραπέζι. Μαζευόμαστε στο σπίτι του γαμπρού και αφού φάμε, πιούμε και χορέψουμε (ε, ντροπή να πεις όχι, δέκατα ξαδέρφια είμαστε) ξεκινάμε αποστολή για το σπίτι της νύφης. Οι κοντινοί βλάμηδες. Οι ανύπαντροι δηλαδή φίλοι και συγγενείς του γαμπρού. Μπήκαμε με το έτσι θέλω. Γλεντούσαν και εκείνοι. Αφού φάγαμε, ήπιαμε και χορέψαμε (ε, ντροπή τώρα να πεις όχι, δέκατα ξαδέρφια του άντρα της), ξεκινήσαμε τα έθιμα. Ένας βλάμης από τη μία μεριά μίας μεγάλης κουλούρας (τσουρέκι) και από την άλλη η νύφη. Τράβηξαν με δύναμη. Όποιος θα είχε το μεγαλύτερο κομμάτι, θα είχε και το πάνω χέρι στη σχέση. Σιγά μην το αφήναμε έτσι. Είχαμε ήδη ραγίσει κρυφά την κουλούρα στο σημείο που θέλαμε. Αφήσαμε έναν καθρέφτη με ένα μήνυμα αγάπης του γαμπρού, κλέψαμε και μερικά πράγματα από το σπίτι (ένα βάζο και μια κορνίζα, δουλειά να γίνεται…) και επιστρέψαμε με το βλέμμα του νικητή. Σάββατο. Η μέρα της κρίσης. Δύο επιλογές, δύο μεγάλες αποφάσεις. Λίγο από όλα. Αρχικά λίγο από το σπίτι του γαμπρού που τον ετοίμαζαν και τον ξύριζαν και έπειτα μαζί με συνοδεία κάμερας στο σπίτι της νύφης για το παπούτσι. «Και δεν μου κάνει το γοβάκι, βάλε και άλλα, και αυτά δεν φτάνουν, λίγα ακόμη»… πάλι με τις τσέπες άδειες πήγαμε στην εκκλησία. Ή, μάλλον, σχεδόν άδειες γιατί είχαμε κρατήσει για το γλέντι. Πάνω στο χορό καθώς γαμπρός και νύφη μαζί με γονείς, αδέρφια, κουμπάρους και παππούδες γυρνούσαν την πίστα, να σου και οι καρφίτσες με τα χαρτονομίσματα και το στόμα της και πάλι ορθάνοιχτο. Από τους ώμους μέχρι τα γόνατα το ζευγάρι είχε ουρές χαρτονομίσματα από τους καλεσμένους, το κέντρο όλο χειροκροτούσε και μια Αθηναία προσπαθούσε να συντονιστεί με την εποχή. Έλα, βρε κοπέλα μου. Εδώ έχουμε και κρίση… πού να δεις παλιότερα τι γινόταν! Πηγή: Protagon.gr
