Του Γεωργίου Παπασίμου, Δικηγόρου
Στα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, επιχειρήθηκε με κάθε τρόπο από την κυβέρνηση να εμφανισθεί ότι εισερχόμαστε σε μία νέα αισιόδοξη αφετηρία της Ελληνικής οικονομίας μετά την λήξη του τρίτου μνημονίου. Επιχειρήθηκε η συστηματική ανάπτυξη ενός επικοινωνιακού αφηγήματος, περί του τέλος των μνημονίων και της επιτροπείας, με ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας. Κυρίαρχο στοιχείο σε όλη αυτή την προσπάθεια, ήταν η μεγεθυμένη εντέχνως «παροχολογία ψίχουλων», σε μια καθημαγμένη από τον μνημονιακό οδοστρωτήρα κοινωνία.Οι εκλογές πλέον είναι μπροστά και το τραγικά αποτυχημένο πολιτικό προσωπικό της Χώρας (εξουσίας και αντιπολίτευσης), στήνοντας έναν εικονικό «καμβά» αντιπαράθεσης, ως κακέκτυπο δικομματισμού της μνημονιακής περιόδου (ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. – Ν.Δ.), πιστοποιεί για μια ακόμα φορά την πλήρη πολιτική ανευθυνότητά του, την ώρα που η Ελλάδα αντιμετωπίζει τεράστιους κινδύνους. Όχι μόνο δεν υπάρχει καμία πρόνοια για δράσεις ανακοπής της παρακμής και για σχεδιασμό εξόδου από την κρίση, αλλά επιμελώς αποφεύγεται η δημόσια συζήτηση για τα μείζονα και εκρηκτικά προβλήματα της Ελλάδος.
Η οικονομία, μετά από εννεαετή βίαιη «χειρουργική» μνημονιακή επέμβαση, με ισοπεδωτική εσωτερική υποτίμηση των πάντων και τρομακτική ύφεση «πολεμικού χαρακτήρα», που ξεπέρασε σε διάρκεια το Κραχ του 1929, βρίσκεται σε ένα «λασπώδες» έδαφος στασιμότητας, με «αναιμικό» έως ανύπαρκτο ρυθμό ανάπτυξης (1,7%), τη στιγμή, που η Χώρα θα έπρεπε να τρέχει με ανάπτυξη 4% και 5% τουλάχιστον, για να αποκαταστήσει στοιχειωδώς τις πληγές της. Οι προοπτικές είναι από δυσοίωνες έως εφιαλτικές, αφού έως το 2060, τα περιθώρια δημοσιονομικής επέκτασης, που θα μπορούσε να συμβάλει στην ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας, είναι ελάχιστα, λόγω των ψηφισθεισών, ήδη, ρυθμίσεων με τους δανειστές για 3,5% πρωτογενών πλεονασμάτων έως το 2022 και 2,2% έως το 2060. Έτσι, σήμερα, που η κυβέρνηση «πανηγυρίζει», ότι η Ελλάδα εξήλθε από τα μνημόνια, η Χώρα δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες της από δανεισμό από τις αγορές (τα επιτόκια του δεκαετούς ομολόγου είναι στο 4,5%, την ώρα που η Ισπανία και η Πορτογαλία δανείζονται περίπου στο 1,5-1,8%).
Στην κοινωνία, η κατάσταση είναι πλέον χαοτική. Εξακόσιες χιλιάδες νέα «φωτεινά» Ελληνικά μυαλά έχουν, ήδη, μεταναστεύσει στις οικονομίες της Δύσης, αποτελώντας αυτό, σύμφωνα και με έγκυρα δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου, «ωρολογιακή βόμβα» στα θεμέλια της Ελληνικής κοινωνίας, Τρία εκατομμύρια πεντακόσιες χιλιάδες περίπου πολίτες βρίσκονται εκτός ενεργού οικονομικής δραστηριότητας, με αποτέλεσμα να επωάζεται η νοοτροπία της «κοινωνικής επαιτείας» μέσω των παροχών «ψίχουλων» από το «παχύσαρκο» πελατειακό Ελληνικό Κράτος. Δημιουργείται, έτσι, το λεγόμενο «λούμπεν προλεταριάτο», για το οποίο ο Καρλ Μαρξ είχε αναφερθεί ιδιαίτερα επικριτικά, καθόσον μετατρέπεται σε σύμμαχο κάθε εξουσιαστικού μορφώματος και συντηρητικής οπισθοδρόμησης.
Συναφές εκρηκτικό πρόβλημα, που απειλεί την ύπαρξη της ίδιας της Χώρας, αποτελεί το δημογραφικό, αφού σε βάθος τριάντα χρόνων η μείωση του πληθυσμού της θα αγγίξει οριακά σημεία επιβίωσής της. Αυτό, που θα έπρεπε να είναι το πρώτο, στην κυριολεξία, σήμα κινδύνου για το πολιτικό προσωπικό και γύρω από αυτό να δημιουργηθεί ένα ισχυρό πρόγραμμα εθνικής ανάτασης και παραγωγικής ανασυγκρότησης της Ελλάδος, απουσιάζει παντελώς από τον δημόσιο λόγο. Πρόκειται για αυτοκτονική «μυωπία», που συναντάται μόνο σε «φθίνουσες» και «ασθενείς κοινωνίες.
Τέλος, στα εθνικά θέματα, η κατάσταση είναι ιδιαίτερα ανησυχητική και επικίνδυνη. Η μεγάλη «πέτρα των WikiLeaks», όπου από το τηλεγράφημα της Πρέσβειρας των Η.Π.Α. στα Σκόπια το 2008, φαίνεται ξεκάθαρα, ότι παραδόθηκαν στην γειτονική Χώρα, κατ’ απαίτηση του διεθνούς παράγοντα, τα πάντα, έχει, ήδη, δημιουργήσει μεγάλη αναταραχή, «ξεβράζοντας» στην κοινή θέα τα «λασπόνερα» των Πρεσπών. Εκτός, όμως, από την παράδοση του «Μακεδονισμού» στα Σκόπια, οι μεγάλοι κίνδυνοι για την Ελλάδα προέρχονται από την Τουρκία, αφού έχουν καταρρεύσει οι ψευδαισθήσεις και τα αφηγήματα της ντόπιας «ελίτ» κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, περί «εξημέρωσης του θηρίου» μέσω των Ευρωπαϊκών θεσμών.
Θα περίμενε κανείς, με βάση αυτά τα πολύ σοβαρά ζητήματα, στα οποία βρίσκεται βουτηγμένη η Χώρα, την απαιτούμενη σοβαρότητα και την ετοιμότητα του πολιτικού συστήματος να αναλάβει τις ευθύνες του, αλλά και τις πρωτοβουλίες για άρση τους. Αντί για αυτό, δυστυχώς, θα έχουμε ένα μεταμνημονιακό θλιβερό «θέατρο σκιών», που, όμως, πλέον είναι δυσβάσταχτο ακόμα και για την εύπιστη Ελληνική κοινωνία, η οποία εμφανίζει, κατά τη διάρκεια της «Ύστερης Μεταπολίτευσης» και της μνημονιακής περιόδου, έντονα τα φαινόμενα του «μιθριδατισμού» και του «Συνδρόμου της Στοκχόλμης».
