Οι χαμηλές βάσεις για την εισαγωγή σε αρκετές σχολές της τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης ήταν η αφορμή να ανοίξει ξανά η συζήτηση για ολόκληρο το εκπαιδευτικό οικοδόμημα και είναι – σχεδόν καθολικά – αποδεκτή η διαπίστωση ότι “δεν είναι στραβός ο γιαλός, εμείς στραβά αρμενίζουμε”. Δεν αρκεί όμως να μείνουμε στη διαπίστωση, χωρίς να εντοπίσουμε τις αιτίες και να προτείνουμε λύσεις.
Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο κατεβατό, αναφέροντας κάποιες από τις αιτίες. Το έχω κάνει αρκετές φορές στο παρελθόν και δεν έχει νόημα να σας ταλαιπωρώ, γράφοντας ξανά τα ίδια. Θα επαναλάβω, επιγραμματικά και μόνον, τις βασικές αιτίες που είναι η έλλειψη ενός σοβαρού σχεδίου και η πολιτική ατολμία, σε συνδυασμό με τις κατεστημένες νοοτροπίες και με τα συντεχνιακά συμφέροντα.
Το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να υπηρετεί την ανάπτυξη της προσωπικότητας και την προσωπική ευημερία των παιδιών, δηλαδή των μελλοντικών πολιτών της χώρας, καθώς επίσης τη βελτίωση του πολιτισμικού και του οικονομικού επιπέδου της κοινωνίας. Κρίνοντας με βάση το αποτέλεσμα, συμπεραίνω ότι δεν κάνει τίποτα από όλα αυτά.
Οι προσωπικότητες δεν αναπτύσσονται και οι δεξιότητες των παιδιών δεν αναδεικνύονται σε ένα άρρωστο εκπαιδευτικό περιβάλλον, που χαϊδεύει αυτιά και αντιτίθεται σε κάθε μορφή ουσιαστικής αξιολόγησης. Η προσωπική ευημερία δεν μπορεί να συμβαδίζει με τη νοοτροπία της λούφας και της ήσσονος προσπάθειας.
Το πολιτισμικό επίπεδο δεν προάγεται χωρίς την αποδοχή βασικών αρχών και αξιών, με άγνοια της έννοιας του σεβασμού, με παντελή ή ελλιπέστατη γνώση της Ιστορίας, με ιδεολογήματα που αρνούνται τις επιστημονικές απόψεις. Η οικονομική ανάπτυξη απαιτεί σχέδιο και οργάνωση, απαιτεί εργατικό δυναμικό με ουσιαστική κατάρτιση, με επαγγελματική νοοτροπία, με συνείδηση αποστολής και με διάθεση για προσφορά.
Διαχρονικά, οι ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας για τη σημερινή κατάσταση είναι τεράστιες. Το σύνθημα «όχι φραγμοί στη μόρφωση», που κυριάρχησε στα χρόνια της μεταπολίτευσης, έχει οδηγήσει σε τέλμα ολόκληρο το εκπαιδευτικό οικοδόμημα. Οι πολιτικές αποφάσεις απέβλεπαν πρωτίστως στην ικανοποίηση των τοπικών κοινωνιών, με την ίδρυση σχολών – που κάθε άλλο, παρά απαραίτητες ήταν – σε ολόκληρη τη χώρα.
Όσες αποφάσεις είχαν ως στόχο την αναβάθμιση των σπουδών, στις διάφορες βαθμίδες της Εκπαίδευσης, πολεμήθηκαν με λύσσα από τις συντεχνίες και από το συνδικαλιστικό κατεστημένο, δεν είχαν την απαιτούμενη αποδοχή από την κοινωνία και δεν υποστηρίχτηκαν πολιτικά ούτε από τα κόμματα στα οποία ανήκαν οι εμπνευστές τους. Ο λαϊκισμός και το πολιτικό κόστος κυβέρνησαν την Ελλάδα και την οδήγησαν στα σημερινά τραγικά αδιέξοδα.
Κάθε πολίτης αυτής της χώρας, που διαθέτει στοιχειώδη κρίση και είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, ζητάει να μπει ένα τέλος σε αυτόν τον κατήφορο. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, έχουμε καθυστερήσει πάρα πολύ !
