Δεν έχει περάσει ούτε μία εβδομάδα από τότε που ο δρ Χρήστος Χρήστου ανέλαβε καθήκοντα ως ο νέος διεθνής πρόεδρος της οργάνωσης «Γιατροί χωρίς Σύνορα»/«Medecins Sans Frontieres» (MSF), ύστερα από την εκλογή του στη διάρκεια της Διεθνούς Γενικής Συνέλευσης τον περασμένο Ιούνιο.
Γεννημένος στα Τρίκαλα, ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Φοιτητής ακόμη, το 2002, έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με τους «Γιατρούς Χωρίς Σύνορα» (MSF) και συμμετέχει σε αποστολές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Ακολουθεί η ειδικότητά του στη Γενική Χειρουργική στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» της Αθήνας. Το 2013 λαμβάνει την εξειδίκευση στη Χειρουργική Παχέος Εντέρου στο King’s College Hospital του Λονδίνου και κατόπιν διορίζεται επιμελητής στο North Middlesex University Hospital.
Μιλώντας σήμερα για πρώτη φορά στην «Κ», ο δρ Χρήστου εξηγεί γιατί αποφάσισε να ενταχθεί στους κόλπους των MSF: «Με είχε συνεπάρει η ιδέα να βρεθώ κοντά σε ανθρώπους που ζουν αποκλεισμένοι, χωρίς καμία πρόσβαση σε περίθαλψη ή φάρμακα, και να έχω τη δυνατότητα να απαλύνω τον πόνο τους.
Αυτό έδινε μια νέα προοπτική σε αυτό που εγώ προσδοκούσα από την ιατρική και μια οικουμενική διάσταση που πάντα ονειρευόμουν».
Ο νέος θεσμικός του ρόλος ως διεθνής πρόεδρος των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα», συνεπάγεται τη στέρηση της εργασίας στο πεδίο. Θα του λείψει η δράση;
«Πρόκειται για μια θέση μεγάλης τιμής και ευθύνης. Οι προκλήσεις είναι πολλές και το περιβάλλον μέσα στο οποίο καλούμαστε να δράσουμε γίνεται ιδιαίτερα περίπλοκο και απαιτητικό.
Αρκεί να δούμε τη σημαντική μετακίνηση πληθυσμών λόγω ενόπλων συγκρούσεων και κλιματικής αλλαγής, την έλλειψη υπεύθυνης πολιτικής διαχείρισης του προσφυγικού-μεταναστευτικού ζητήματος και την αντιμετώπιση άλλων λιγότερο γνωστών κρίσεων που μαίνονται σε διάφορα σημεία του πλανήτη.
Στόχος είναι να διατηρώ όλα αυτά τα θέματα ψηλά στη διεθνή ατζέντα, παραμένοντας σε επαφή με το πεδίο δράσης μέσα από συχνές επισκέψεις μου στα προγράμματα των “Γιατρών Χωρίς Σύνορα” ανά τον κόσμο».
Τραγικές συνθήκες
Πώς καταγράφουν οι ομάδες των MSF στην Ελλάδα την εικόνα της προσφυγικής και μεταναστευτικής κρίσης; «Αυτή τη στιγμή 25.700 άνδρες, γυναίκες και παιδιά, που αναζητούν προστασία στην Ευρώπη και όχι μόνο, είναι εγκλωβισμένοι σε τραγικές συνθήκες διαβίωσης στα ελληνικά νησιά, ενώ οι ελληνικές και οι ευρωπαϊκές αρχές τους έχουν εγκαταλείψει σκόπιμα.
Οι αφίξεις από τη θάλασσα έχουν φτάσει στο υψηλότερο σημείο τους από το 2016.
Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι στον καταυλισμό στο Βαθύ της Σάμου η κατάσταση είναι αφόρητη, ενώ τουλάχιστον 2.500 άνθρωποι που έχουν αναγνωριστεί επισήμως ως ευάλωτοι παραμένουν στη Λέσβο παρόλο που δικαιούνται να μεταφερθούν σε κάποιο ασφαλές μέρος για εξειδικευμένη φροντίδα. Η μετακίνησή τους σε ασφαλείς και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης είναι ο μόνος τρόπος για να έχουν μια αξιοπρεπή καθημερινότητα».
Μιλώντας για την ολοένα επιδεινούμενη κατάσταση στη Μόρια, ποιο είναι το μήνυμα που στέλνει στην υπόλοιπη Ευρώπη; «Η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια βρίσκονται πάνω από συμφωνίες με οικονομικά ανταλλάγματα που σκοπό έχουν την απώθηση του προβλήματος μακριά από το κατώφλι μας.
Η ελληνική κυβέρνηση, η Ευρωπαϊκή Ενωση και τα κράτη-μέλη οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να δώσουν τέλος σε αυτή την απαράδεκτη και ολέθρια κρίση που αποτυπώνεται με τον πλέον σκληρό τρόπο στον καταυλισμό της Μόριας».
Οντας πατέρας, ποιες οι σκέψεις και τα συναισθήματα που τον διαπερνούν όταν αντικρίζει ασυνόδευτους ανήλικους; «Εχω βρεθεί συχνά αντιμέτωπος με την οδυνηρή εικόνα ενός παιδιού που βρίσκεται σε κίνδυνο.
Οταν απέκτησα δικά μου παιδιά, όμως, η εικόνα αυτή έγινε ανυπόφορη. Ταυτίστηκα με τους πατεράδες των πνιγμένων παιδιών στη Μεσόγειο ή στα νερά του Ρίο Γκράντε στο Μεξικό, ένιωσα την απόγνωση όσων ρισκάρουν τα πάντα για ένα πιο ασφαλές μέλλον για την οικογένειά τους και κουβαλάω πάντα μέσα στο ημερολόγιο μου τη φωτογραφία του Γιάννη Μπεχράκη, με τον πρόσφυγα πατέρα που σφίγγει στην αγκαλιά το μικρό παιδί του.
Με έχει σημαδέψει αυτή η φωτογραφία, γιατί μου θυμίζει πως τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι δεδομένο. Θα μπορούσα να ήμουν εγώ στη θέση του. Οπως θα μπορούσαν τα παιδιά μου να ήταν στη θέση κάθε ασυνόδευτου».
Υπάρχουν τελικά άμεσες και ρεαλιστικές λύσεις για την προσφυγική κρίση στην Ελλάδα;
«Η υποδοχή προσφύγων και μεταναστών δεν είναι ένα ζήτημα που καλείται να διαχειριστεί η Ελλάδα από μόνη της, αλλά η Ευρωπαϊκή Ενωση συνολικά, ως θεσμός που πάντα οραματιζόταν την οικουμενική προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Μέχρι τώρα η διαχείριση υπήρξε ευκαιριακή, κοντόφθαλμη και καταστροφική σε πολλές περιπτώσεις. Θα πρέπει να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε με όρους εφήμερης παραμονής των ανθρώπων, γιατί έτσι υπονομεύεται η κοινωνική τους ένταξη που είναι ο μόνος δρόμος προς τα μπροστά».
Σεβασμός
Η εκλογή του δρος Χρήστου στη διεθνή προεδρία των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» θα βοηθήσει να αναδειχθεί περισσότερο η κατάσταση του προσφυγικού στην Ελλάδα σε διεθνές επίπεδο;
«Πρόκειται για καίριο κοινωνικό ζήτημα με διαστάσεις που ξεπερνούν τα ελληνικά σύνορα. Είναι ευρέως γνωστό και αυτό που χρειάζεται πλέον δεν είναι περισσότερο φως αλλά μεγαλύτερη πολιτική βούληση να επιλυθεί με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Οι “Γιατροί Χωρίς Σύνορα” θα συνεχίσουμε να μιλάμε με την ίδια ένταση για την επείγουσα ανάγκη ορθής αντιμετώπισης του φαινομένου των μετακινούμενων πληθυσμών από την Ελλάδα, τη Μεσόγειο και την Ανατολική Ασία (Ροχίνγκια) μέχρι την Κεντρική Αμερική και την Αυστραλία».
Οσο για τις προτεραιότητες που σκοπεύει να θέσει και τις αλλαγές που θα ήθελε να επιφέρει μακροπρόθεσμα, συνδράμοντας ουσιαστικά από τη θέση του διεθνούς προέδρου, ο δρ Χρήστου δηλώνει: «Σύντομα οι “Γιατροί Χωρίς Σύνορα” συμπληρώνουμε 50 χρόνια δράσης σε διεθνές επίπεδο.
Αντιμετωπίζουμε καθημερινά πολλές προκλήσεις. Προτεραιότητα παραμένει να έρθουμε ακόμη πιο κοντά στους ασθενείς, να παρέχουμε ποιοτικότερες υπηρεσίες και να διατηρήσουμε την οικονομική μας ανεξαρτησία ενισχύοντας παράλληλα τη σύνδεσή μας με την κοινωνία».
BΑΣΙΛΙΚΗ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΔΟΥ (Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
