Μία ιστορία σχεδόν αληθινή που όμως προκαλεί απολύτως αληθινά συναισθήματα. «Αντέχεις;» Η Χριστίνα Πομόνη μετά το βιβλίο της «Σιωπή σαν όρκος» μας ταξιδεύει στην ελληνική επαρχία μέσα από το νέο της βιβλίο με τίτλο «Αντέχεις;» (εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ). Ο Κωστής, η Λυγερή, η Τασούλα είναι ορισμένοι μόνο από τους  17 ήρωες του βιβλίου. Χαρακτήρες γκρίζοι, καθημερινοί που κρύβουν δεκάδες μυστικά. «Οι ιστορίες που ξετυλίγονται στο «Αντέχεις;» είναι ιστορίες που συμβαίνουν, κατά κόρον, στην ελληνική επαρχία όπως και σε όλες τις κλειστές κοινωνίες του κόσμου. Είναι λάθος να νομίζουμε ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα» θα μου πει η ίδια η συγγραφέας κατά την κουβέντα που είχαμε γύρω από το βιβλίο της.

Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη

-Αντέχεις; κ. Πομόνη μιλήστε μου για την υπόθεση του βιβλίου σας;

-Ο Κωστής Ιωάννου, πολύ γνωστός ηθοποιός στην Αθήνα του 1995, έχει χάσει τους γονείς του σε τροχαίο δυστύχημα στο Μαίναλο πριν από 27 χρόνια. Τόσα χρόνια απωθεί από το μυαλό του το πώς συνέβη το δυστύχημα, ώσπου δέχεται ένα τηλεφώνημα από μία άγνωστη γυναίκα που τον ενημερώνει ότι η αδελφή του ζει. Από εκεί και μετά, ξετυλίγονται διάφορα κουβάρια, τα οποία εμπεριέχουν κοινωνικά και προσωπικά θέματα.

-Πρόκειται για ένα σκληρό βιβλίο. Γιατί γράψατε αυτό το βιβλίο; Τί θέλατε να πείτε;

–Στόχος μου ήταν να αναδείξω το πώς η σκληρότητα των γονιών στην παιδική ηλικία δημιουργεί προβληματικούς ενήλικες, εξίσου ή και περισσότερο σκληρούς ανθρώπους, οι οποίοι με τη σειρά τους, πλάθουν σκληρούς και αδέκαστους χαρακτήρες. Έχω συναντήσει πολλές περιπτώσεις τέτοιων ανθρώπων και, και χωρίς να τους δικαιολογώ – τουλάχιστον όχι απόλυτα, εντούτοις μπορώ να καταλάβω τους λόγους που έγιναν τόσο σκληροί.

-Μία ιστορία σχεδόν… αληθινή;

-Ναι, αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας στη βάση πραγματικών γεγονότων.

-Περιλαμβάνει προσωπικά στοιχεία;

-Όπως και το πρώτο μου βιβλίο, «Σιωπή Σαν Όρκος» (Εκδ. Μίνωας, 2015), έτσι κι αυτό έχει πολλά βιωματικά στοιχεία ή λεπτομέρειες που δεν αποτελούν απαραίτητα μέρος της πλοκής, αλλά μέρος της ψυχολογικής διάστασης των ηρώων και τον τρόπο που αντιδρούν σε κάποιες καταστάσεις.

Αφιερώνετε το βιβλίο «στα παιδιά που μεγαλώνουν απότομα». Γιατί;

–Έχω υπάρξει και η ίδια ένα παιδί που μεγάλωσε απότομα και θεωρώ ότι έφτασε η ώρα να μιλήσω για κάποια πράγματα που με καθόρισαν ως παιδί και, εν συνεχεία, ως ενήλικα. Θα πρέπει, όμως, να τονίσω, ότι μεγάλωσα με πολλή αγάπη, ωστόσο σε ένα σπίτι με εμφανή την απουσία και την αδιαφορία του πατέρα.

-Αφορά γκρίζους ανθρώπους, ψυχές, καθημερινούς… Ο καθένας μας θα μπορούσε να είναι ένας από τους 17 ήρωες του βιβλίου σας;

-Ναι, ασφαλώς! Οι ιστορίες που ξετυλίγονται στο «Αντέχεις;» είναι ιστορίες που συμβαίνουν, κατά κόρον, στην ελληνική επαρχία όπως και σε όλες τις κλειστές κοινωνίες του κόσμου. Είναι λάθος να νομίζουμε ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα. Ξέρω με βεβαιότητα, επειδή έχω ζήσει και εκεί αρκετά χρόνια, ότι συμβαίνουν και στην Αμερική. Επομένως, ναι, ο Κωστής, η Λυγερή, η Τασούλα, θα μπορούσαν να είναι εγώ, εσείς, ο αδελφός μας, η θεία μας, και πάει λέγοντας…

-Γιατί τοποθετείτε την ιστορία σας σε ένα ανδροκεντρικό περιβάλλον;

-Νομίζω ότι μου είναι πιο βολικό για να μπορώ να δώσω την ένταση και τη σκληρότητα κάποιων καταστάσεων. Δεν λέω ότι και μια γυναίκα δεν μπορεί να είναι εξαιρετικά σκληρή, όμως, δικαιολογώ την σκληρότητα των γυναικείων χαρακτήρων μου ως αποτέλεσμα ενός  ανδροκεντρικού και πατριαρχικού περιβάλλοντος.

-Οι μνήμες μας καθορίζουν τον σκοπό της ύπαρξής μας;

-Ναι. Το πιστεύω απόλυτα. Δίχως μνήμες δεν είμαστε τίποτε. Κουβαλάμε όσα καλά και άσχημα μας συνέβησαν και είμαστε εμείς. Με τις καλές και τις κακές μας μνήμες. Εάν ξεχάσουμε, δεν είμαστε τίποτα, χωρίς να σημαίνει ότι το να θυμόμαστε μας σταματά από τη ζωή.

-Τελικά τα μυστικά δεν μπορούν να παραμείνουν κρυφά;

-Πιστεύω ότι πάντα συμβαίνει κάτι που αναγκάζει την αλήθεια να έρθει στο φως. Μπορεί να είναι ο χρόνος, οι άνθρωποι που αλλάζουν, η συγκυρία, όμως πάντα συμβαίνει κάτι που βάζει τα πράγματα στη θέση τους, έστω και για ηθικούς και μόνο λόγους.