Ήταν συνειδητή επιλογή να μη γράψω “εν θερμώ” οτιδήποτε σχετικό με τα αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων στις σχολές της τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Φυσικά και συμμερίζομαι τη χαρά των παιδιών τα οποία πέτυχαν στις σχολές που αποτελούσαν τις πρώτες τους προτιμήσεις, τα οποία και συγχαίρω μέσα από την καρδιά μου. Φυσικά και συναισθάνομαι τη στενοχώρια των παιδιών που βλέπουν ότι το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό το οποίο θα ήθελαν και καλούνται να απαντήσουν στο ερώτημα: τώρα, τι κάνουμε;
Αδιέξοδα δεν υπάρχουν στη ζωή, υπάρχουν μόνον στα κεφάλια μας… Κάθε πρόβλημα, στην πορεία ενός νέου ανθρώπου, έχει κάποιες λύσεις και αυτές πρέπει να τις βρει ο καθένας. Οι επιτυχόντες μπορεί να πέρασαν ένα δύσκολο εμπόδιο, αλλά δεν έλυσαν μονομιάς όλα τα προβλήματα που πρόκειται να συναντήσουν στη ζωή τους. Οι υπόλοιποι έχουν ένα επιπλέον πρόβλημα, καθώς πρέπει τώρα να βάλουν κάτω τα δεδομένα και να πάρουν τις αποφάσεις τους. Η ζωή δεν είναι ένας αγώνας ταχύτητας, είναι ένας μαραθώνιος που χρειάζεται σκληρή δουλειά, επιμονή και πολλή υπομονή για να βγούμε νικητές.
Όμως, εκτός από τα παιδιά – που είναι οι φυσικοί πρωταγωνιστές αυτής της διαδικασίας – υπάρχουν και πολλοί άλλοι που εμπλέκονται θεσμικά ή παρεμβαίνουν σε αυτό το θέμα. Είναι οι πολιτειακοί παράγοντες, οι πανεπιστημιακές σχολές, οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς των παιδιών και όποιος άλλος έχει ή νομίζει ότι έχει άποψη και σπεύδει να την εκφράσει δημοσίως. Το θέμα είναι τεράστιο, είναι πολύ σοβαρό και έχουν συσσωρευτεί πολλά προβλήματα, τα οποία ζητούν επιτακτικά λύσεις.
Δεν μου αρέσει καθόλου να λέω τα ίδια και τα ίδια… Όμως, κανένα πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί όταν δεν ξέρουμε ή δεν θέλουμε να αποδεχτούμε τους λόγους για τους οποίους δημιουργήθηκε. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, δύο παράγοντες έπαιξαν και παίζουν καθοριστικό ρόλο: η νοοτροπία μιας ολόκληρης κοινωνίας και η συρρίκνωση των οικονομικών δραστηριοτήτων στη χώρα μας. Ειλικρινά, δεν ξέρω ποιο από αυτά δημιούργησε το άλλο, ούτε έχει μεγάλη σημασία πλέον. Σημασία έχει ότι έχουμε οδηγηθεί σε ένα τέλμα, οπότε χρειάζονται να γίνουν πολλά και δύσκολα, για να βγούμε κάποτε από αυτό το τέλμα.
Κάποτε αρκούσε το πανεπιστημιακό πτυχίο, για να μπορέσει ένας νέος άνθρωπος να σταδιοδρομήσει επαγγελματικά στο αντικείμενο των σπουδών του. Στη δική μου γενιά, ελάχιστοι ήταν αυτοί οι οποίοι σπούδαζαν κάτι, μόνον επειδή τους άρεσε το επιστημονικό αντικείμενο, χωρίς να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Όσοι δεν μπορούσαν να το πετύχουν, καθώς τα όρια ήταν πολύ στενά, στρέφονταν από νωρίς σε άλλες παραγωγικές δραστηριότητες, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα για τη ζωή τους. Περνώντας τα χρόνια, αυτό άλλαξε εντελώς για πολύ κόσμο… Σπουδές να ‘ναι και ό,τι να ‘ναι… Να πάρουμε ένα “χαρτί” και έχει ο Θεός !
Όμως, τα “χαρτιά” έγιναν πολλά και έχασαν την αξία που είχαν κάποτε στην αγορά εργασίας. Ταυτόχρονα, λιγόστεψαν τα πρόθυμα εργατικά χέρια, απαξιώσαμε τις χειρωνακτικές δουλειές, τις αφήσαμε “για τους άλλους”, μάθαμε να ζούμε καλύτερα από όσο δικαιούμασταν και πάντα μας έφταιγαν κάποιοι άλλοι… “Καλοί” ήταν αυτοί που χάιδευαν τα αυτιά μας, αυτοί που έταζαν λαγούς με πετραχήλια, αυτοί που ήταν ευχάριστοι και αποδείχτηκε ότι όχι μόνον δεν ήταν χρήσιμοι αλλά ήταν πολλαπλώς επιζήμιοι. Τώρα, ακόμα και αν όλοι συμφωνούσαμε ξαφνικά και αποδεχόμασταν τα αυτονόητα, το πράγμα έχει ξεφύγει και δεν συμμαζεύεται εύκολα. Πολύ δε μάλλον όταν υπάρχει ένα πολύ μεγάλο τμήμα της κοινωνίας που συνεχίζει να χειροκροτεί τους λαϊκιστές και να αποδοκιμάζει όποιες προσπάθειες γίνονται ή μπορούν να γίνουν προς τη σωστή κατεύθυνση, οι οποίες είναι αναπόφευκτο να έχουν και κάποια λάθη και κάποιες αστοχίες… Χρειάζεται πολλή δουλειά για να βρούμε τον δρόμο μας και δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος ότι θα τα καταφέρουμε, φίλες και φίλοι.
