Η περιβαλλοντική οργάνωση «Αρχιπέλαγος» κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και για τα «θαλάσσια δάση» μας.
Τα θαλάσσια λιβάδια της Ποσειδωνίας καθώς και η ενάλια χλωρίδα γενικότερα, βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο.
Η οργάνωση Αρχιπέλαγος αναφέρει χαρακτηριστικά:
Την ανείπωτη καταστροφή, με περισσότερα από 1 εκατομμύριο στρέμματα δασικών εκτάσεων που έχουν καεί στην Ελλάδα μέσα σε λίγους μήνες, είναι δύσκολο να την κατανοήσουμε όλοι εμείς που δεν τη βιώνουμε από κοντά. Οι συνέπειες όμως είναι τεράστιες και θα τις μοιραστούμε όλοι μας: αφορούν τη βιοποικιλότητα, το φυσικό περιβάλλον, τον υδροφόρο ορίζοντα, την ποιότητα του αέρα, τη διάβρωση του εδάφους και τόσα άλλα.
Πολύπλευρη καταστροφή βιώνουν και οι θάλασσές μας, μία αθέατη καταστροφή που είναι συνέπεια τόσο της άγνοιας όσο και της αδιαφορίας μας για αυτές. Στο Ινστιτούτο Αρχιπέλαγος οι πρωτοβουλίες μας είναι αγωνιώδεις σε πολλούς τομείς της θαλάσσιας προστασίας. Μεγάλο βάρος δίνουμε στην ανάσχεση της συρρίκνωσης και της καταστροφής των ιδιαίτερα σημαντικών θαλάσσιων λιβαδιών Ποσειδωνίας – των θαλάσσιων δασών μας. Στόχος μας είναι όχι μόνο η συνεχής επαναφύτευση νέων υποβρύχιων κήπων, αλλά κυρίως η συνεχής βελτίωση των τεχνικών υποβρύχιας φύτευσης, έτσι ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη αποδοτικότητα.
Όμως και σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστικό αποτέλεσμα χωρίς το απαραίτητο θεσμικό πλαίσιο που θα έπρεπε να καθορίζει και να χωροθετεί το πού και υπό ποιους όρους μπορεί να διεξάγεται η (ανεξέλεγκτη σήμερα) δραστηριότητα των πολλών χιλιάδων σκαφών αναψυχής, να ορίζει την εγκατάσταση εποχικών ή μόνιμων αγκυροβολίων, την φέρουσα ικανότητα της κάθε περιοχής κλπ. Εκτιμάται ότι αθροιστικά στο Αιγαίο και το Ιόνιο, τα σκάφη αναψυχής από την Ελλάδα και από τις γειτονικές χώρες ξεπερνούν κατά πολύ τις 100.000 ετησίως, προκαλώντας τρομακτικό αποτύπωμα στο περιβάλλον.
Μεταξύ άλλων, συχνά εν αγνοία τους, ξεριζώνουν και αποψιλώνουν τα θαλάσσια λιβάδια με την ανεξέλεγκτη αγκυροβολία τους – καταστρέφοντας καθημερινά εκατοντάδες τετραγωνικά μέτρα θαλάσσιων λιβαδιών κατά τους θερινούς μήνες – τα οποία θα χρειαστούν εκατοντάδες χρόνια για να αναγεννηθούν. Αθροιστικά αφήνουν ένα επίσης τεράστιο αποτύπωμα με την παράνομη απόρριψη λυμάτων σε ευάλωτες παράκτιες περιοχές, υποβαθμίζοντας ταυτόχρονα και την ποιότητα των νερών όπου οι ίδιοι θέλουν να κολυμπήσουν.
Για άλλη μία φορά όλοι μας μοιραζόμαστε τις πραγματικές συνέπειες αυτής καταστροφής που προκαλείται από μία μειοψηφία. Καθώς καταστρέφονται τα θαλάσσια λιβάδια οι θάλασσες γίνονται φτωχότερες, με σημαντική απώλεια βιοποικιλότητας και ιχθυαποθεμάτων, απώλεια οξυγόνου και δυνατότητας απορρόφησης άνθρακα, με τη διάβρωση των ακτών και των παραλιών και τόσα άλλα. Η μοιρολατρία σίγουρα δεν είναι μέρος της λύσης.
Όλη αυτή η κατάσταση που βιώνουμε πρέπει να μας κινητοποίησει να λάβουμε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο ουσιαστικές (και όχι επικοινωνιακές!) πρωτοβουλίες, όσο μικρές ή μεγάλες μπορούμε να φέρουμε εις πέρας.
