Η τραγωδία των Τεμπών συγκλόνισε και σημάδεψε ανείπωτα την ελληνική κοινωνία. Πάνω από όλα, όμως, προκάλεσε αβάσταχτο πόνο στις οικογένειες των θυμάτων και τους τραυματισθέντες, έναν πόνο που κανείς δεν επιτρέπεται να υποτιμήσει, να προσβάλει. Κατανοώ απόλυτα την οργή και τον θυμό τους. Τον σέβομαι. Για αυτό και μέχρι σήμερα, παρά τις άδικες, ανηλεείς, προσβλητικές και χυδαίες επιθέσεις, που έχουν εκτοξευθεί εναντίον μου δεν απάντησα. Σιώπησα. Έσκυψα με αξιοπρέπεια και σεβασμό το κεφάλι στο βαρύ τους πένθος. Με σεβασμό, όχι με ενοχή…
Όμως η οργή, όταν μετατρέπεται σε στοχοποίηση αθώων ,παύει κάποια στιγμή να είναι δικαιολογημένη αντίδραση και γίνεται αδικία. Στην αδικία δεν χωρούνε μισόλογα ή υποχωρήσεις. Όταν η αλήθεια παραβιάζεται, το μόνο που μένει είναι, να στέκεσαι με περηφάνια στο πλευρό της Δικαιοσύνης.
Σήμερα στο νεκροταφείο Καστρακίου Καλαμπάκας, κατά την διάρκεια της τελετής ταφής συγγενικού μου προσώπου, σε μια ιερή στιγμή πένθους τόσο για την οικογένεια της θανούσης, της οικογένειάς μου, όσο και για το πλήθος συγγενών και προσφιλών προσώπων αυτής, που παρίσταντο στην εξόδιο ακολουθία και κατά την οποία βίωνα τον πόνο της απώλειας, απεκδυόμενη της βουλευτικής μου ιδιότητας, γίναμε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς απρόκλητης, χυδαίας, εξυβριστικής, σεξιστικής και απειλητικής επίθεσης τόσο εναντίον μου, όσο και εναντίον συγγενικού μου προσώπου, στο οποίο συγγενής θύματος της τραγωδίας των Τεμπών δεν δίστασε να χειροδικήσει…
Υπηρέτησα, ως Αντιπρόεδρος της Εξεταστικής Επιτροπής με ήθος, ευσυνειδησία και βαριά αίσθηση ευθύνης , έχοντας πλήρη συνείδηση του υψηλού καθήκοντος, που μου ανατέθηκε. Δεν έκανα συμβιβασμούς, δεν αποσιώπησα αλήθειες, δεν έκρυψα ευθύνες και προφανώς δεν ξεπουλήθηκα για το οποιοδήποτε officio, όπως συκοφαντικώς κατηγορήθηκα, όπως άλλωστε δεν έχω κάνει ποτέ στην ζωή μου μέχρι και σήμερα.
Οι τρικαλινοί και οι τρικαλινές το γνωρίζουν αυτό. Γνωρίζουν τους αγώνες μου , γνωρίζουν την διαδρομή μου, τις αρχές μου, την πίστη μου σε αξίες και θεσμούς, την πολιτική στάση ζωής, που με διακρίνει απέναντι σε ανθρώπους και πράγματα από την πρώτη στιγμή της ενασχόλησής μου με τα κοινά. Γνωρίζουν επίσης, ότι παρά τον ανηλεή πόλεμο που έχω δεχθεί κατά καιρούς, στην όποια πολιτική μου διαδρομή, δεν λύγισα, δεν συμβιβάστηκα, δεν συναλλάχθηκα, δεν ποδοπάτησα τις αρχές μου, δεν τις πρόδωσα και δεν τους πρόδωσα ούτε στιγμή, παρά το δυσβάσταχτο πολλές φορές προσωπικό ή πολιτικό κόστος.
Ίσα και παληκαρίσια λοιπόν, όπως μου έμαθαν οι γονείς μου και όπως δίδαξα και εγώ στο δικό μου παιδί να στέκεται απέναντι σε θέματα αρχής. Γιατί η συκοφαντία ούτε Δικαιοσύνη αποδίδει, ούτε τιμά την μνήμη των θυμάτων. Σε αντίθεση με την αλήθεια που πάντα αντέχει, όση λάσπη και εάν δεχθεί.
Η μνήμη των θυμάτων απαιτεί σεβασμό. Πάνω και πέρα απ’ όλα όμως απαιτεί Αλήθεια και Δικαιοσύνη. Ο πόνος των οικογενειών τους είναι ανείπωτος και ιερός. Όμως δεν επιτρέπεται σε κανέναν να διαστρέφει την αλήθεια. Όσο και εάν κατανοεί κανείς το πένθος, η αδικία, το ψέμα και η συκοφαντία δεν μπορούν να γίνουν ποτέ αποδεκτά από κανέναν.
Σε αυτή μου την αρχή ως γυναίκα, ως μητέρα, ως συλλειτουργός της Δικαιοσύνης, ως ασκούσα το λειτούργημα της βουλευτού δεν κάνω βήμα πίσω. Δεν εκφοβίζομαι. Δεν φιμώνομαι. Δεν απειλούμαι και το σημαντικότερο δεν επιτρέπω σε κανένα να αμαυρώνει και να προσβάλλει την τιμή και την υπόληψή μου. Με οποιοδήποτε κόστος. Με οποιοδήποτε τίμημα…
