“Τι να βάλω στη βαλίτσα. Τι να σώσω. Πόσο χρόνο έχω. Μισή ώρα ; Δέκα λεπτά; Πέντε; Ταυτότητες; Φορτιστές; Ρούχα; Νερό; Το λουρί του σκυλιού, που είναι το λουρί της… Τα χαρτιά, τα έγγραφα… Λάπτοπ; Φάρμακα; Ορό; Πετσέτες λένε, βρεγμένες πετσέτες… Βγάζεις, βάζεις… Γυρίζεις γύρω γύρω … Κάτι φωτογραφίες ξεχασμένες … Μην κλαίς τώρα, δεν είναι η ώρα για κλάματα. Παπούτσια κλειστά. Σακίδιο πλάτης. Μια εικόνα της Παναγίας … Την χαϊδεύεις. Την αφήνεις. Πόση ώρα έχω. Οκτώ λεπτά; Ο αέρας γίνεται πυκνός, δύσκολος, βαρύς… Αλουμινόχαρτο είπαν … Κάτι θυμάμαι για αλουμινόχαρτο … Γάζες; Τσούζουν τα μάτια… Το ρολόι μου που είναι; Δεν φεύγω αν δεν βρω το ρολοι μου! Μη μου φωνάζεις ότι δεν έχουμε χρόνο! Ήταν του πατέρα μου, δεν φεύγω χωρίς το ρολόι μου! Μπαινοβγαίνω στα δωμάτια. Κινητό. είναι φορτισμένο; Πέντε λεπτά! Εκκένωση! Εκκένωση ! Πετσέτες … Νερό… Το σκυλί. Πάμε πάμε. Τέλος τώρα… Μια τελευταία ματιά. Αντίο σπίτι μου”.
Δεν μου συνέβη.
Όχι σε μένα.
Όχι σήμερα.
Αλλά αύριο μπορεί να είμαι εγώ σε αυτή τη θέση.
Σήμερα απλά το φαντάζομαι.
Αύριο ίσως να το ζω.
“Από Υρώ Τερεζάκη”
Λίμνη…Ευβοια…!!!!
ΦΩΤΟ news247.gr
