«Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου είναι το κλάμα ,από κει και πέρα οι άνθρωποι ή παραμένουν άνθρωποι και κλαίνε ή γίνονται τέρατα και κάνουν τους άλλους να κλαίνε» έγραψε ο Μενέλαος Λουντέμης.
Η ύπαρξη των τεράτων στη ζωή μας είναι αδιαμφησβήτητη. Συνηθίζουμε να χαρακτηρίζουμε «τέρατα» εγκληματίες, που με τα αδικήματα που διαπράττουν συγκλονίζουν την κοινή γνώμη, αριβίστες πολιτικούς, προδότες του έθνους, οικονομικούς εκμεταλλευτές, οικεία πρόσωπα που μας έχουν πληγώσει,ναρκισιστές και τοξικούς ανθρώπους δύο έννοιες που είναι της μόδας τελευταία….Το ζήτημα που τίθεται είναι πως τα ξεχωρίζεις;
Από τη μυθολογία ακόμη πιστεύουμε πως τα τερατόμορφα έχουν ξεχωριστή, υπερφυσική όψη, με ελλείψεις στο σώμα ή προσθήκες που δεν ήταν δυνατόν να τα αντικρίσουμε στους ανθρώπους .Μια ανάγκη φαίνεται των ανθρώπων να απεικονίσουν και να προσδιορίσουν το τέρας, το διαφορετικό, το επικίνδυνο με υπερφυσικά χαρακτηριστικά ώστε να το διαχωρίσουν από τους ανθρώπους.
Άνθρωπος και τέρας δεν ταυτίζονταν. Όπως και να έχει τα τέρατα ήταν αναγκαία να υπάρχουν, εξυπηρετούσαν σκοπούς. Προειδοποιούσαν για τους κινδύνους και πειρασμούς , ενσάρκωναν τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας και έδιναν εικόνα στους φόβους μας. Τα τέρατα ήταν οιωνοί συμφορών, η προσωποποίηση του φοβερού, η αιτία της ανατροπής ,η πηγή της εκδίκησης και όλα αυτά γενόμενα εναντίον του άμοιρου ανθρώπου.
Μήπως ήρθε η ώρα να πάψουμε να πιστεύουμε στους μύθους; Μήπως τα τέρατα είμαστε εμείς; Οι άνθρωποι και μόνο; Δυστυχώς τα τέρατα γεννιούνται από ανθρώπους, πλάθονται από ανθρώπους και καταστρέφουν ανθρώπους. Τα τέρατα είναι υπαρκτά και κινούνται δίπλα μας δίχως εξωτερικά χαρακτηριστικά να τα στιγματίζουν και να τα ταυτοποιούν. Όσοι έχουν διατηρήσει την ανθρώπινή τους υπόσταση σοκάρονται και αρνούνται να το πιστέψουν. Και όμως το ανθρώπινο ον είναι ικανό για το δεινότερο τερατούργημα, όταν στην πάλη καλού και κακού μέσα του, υπερισχύει το κακό. Κι όταν αυτό σε κάνει κτήμα του δεν σε μαρκάρει εξωτερικά. Κινείσαι σαν άνθρωπος όντας τέρας. Σε συναναστρέφονται ως άνθρωπο ώσπου να ξεσκίσεις τη στολή που φοράς, να κατεβάσεις τη μάσκα και να δείξεις το τέρας .Τον αλλοιωμένο ηθικά και ψυχικά άνθρωπο, που λειτουργεί εναντίον του εαυτού του ,του συνανθρώπου, της κοινωνίας και της φύσης
Και αλίμονο στον άνθρωπο που είναι δίπλα… γιατί οι άνθρωποι όταν γίνονται απάνθρωποι είναι χειρότεροι από τα τέρατα. Και ο αυθεντικός άνθρωπος είναι ανίκανος να αντιληφθεί το μέγεθος του τέρατος! Το μυαλό του δεν το χωρά! Η καρδιά του δεν λειτουργεί με τέτοιες αρτηρίες! Η ψυχή του δεν έχει τέτοια σκοτεινά δωμάτια! Και όλα αυτά του ξενίζουν, του μοιάζουν απίστευτα, τον οδηγούν στην αδυναμία ως πρώτη αντίδραση ,στο «κλάμα» που γράφει ο Μ. Λουντέμης.
Κι αναρωτιέσαι σήμερα με τόσους λειτουργούς που είναι σε θέση να βοηθήσουν τη ψυχή σου να θρέψει και να στραφεί στο καλό όπως οι παιδαγωγοί ,πνευματικοί, ψυχολόγοι, ψυχίατροι,life coaches,κοινωνιολόγοι, σχολές γονέων, σεμινάρια ενίσχυσης προσωπικότητας και τόσα άλλα …γιατί εσύ συνεχίζεις να είσαι τέρας; Κι αν συνεχίζεις να λειτουργείς ως τέτοιο και κάνεις τους άλλους να κλαίνε, ασπάσου με τιμιότητα την τερατοσύνη σου και μην κρύβεσαι πίσω από ανθρώπινα χαρακτηριστικά Τουλάχιστον ας είσαι αυθεντικός….ή μήπως κρύβεσαι γιατί νιώθεις αιδώ και ήδη έκανες ένα βήμα μπροστά;
Η ειρωνεία βέβαια σε όλα αυτά είναι ότι ακόμη θεωρούμε πως απλοϊκά μπορούμε ακόμη να διαχωρίσουμε το καλό από το κακό και πως αυτά βαδίζουν τον δρόμο της απολυτότητας. Δεν θέλω να σε τρομάξω αλλά η πλευρά του κακού υπάρχει και στον καλό άνθρωπο και η πλευρά του καλού στον κακό. Το ζήτημα είναι ποιο επιλέγει ο καθένας μας να βάλει για ύπνο. Έναν ύπνο ενός μικρού περάσματός μας πάνω στη γη. Εξάλλου περαστικοί είμαστε, γιατί να μην δώσουμε το καλύτερό μας;
Μια χάρη κάνε μου τώρα που διαβάζεις αυτό το κείμενο , κοιτάξου τώρα στον καθρέφτη της ύπαρξής σου ….αν δεις το τέρας, σκότωσέ το με κάθε μέσο,…αν δεις τον άνθρωπο, υποκλίσου.
