Την πρώτη φορά που ήρθαν σε επαφή ήταν πριν φτάσουν στα χέρια τους τα «έξυπνα» τηλέφωνα. Βασικά τότε όχι μόνο δεν υπήρχαν κινητά, αλλά ακόμα και τα σταθερά ήταν λίγα. Τότε δεν υπήρχαν ηλεκτρονικοί υπολογιστές στα σπίτια, ενώ το ίντερνετ ήταν άγνωστη λέξη.
Ο Ηλίας Οικονόμου από τη Λάρισα και η Heather Lum Farager από το Τομαρουνούι της Νέας Ζηλανδίας άρχισαν να επικοινωνούν μέσω αλληλογραφίας το 1976. Και αφού πέρασαν 46 ολόκληρα χρόνια, γεμάτα μεγάλα διαλείμματα, ατυχιών, αναβολών και διαρκών ερευνών, τα κατάφεραν. Συναντήθηκαν πριν λίγες ημέρες στη Λάρισα και το παράδειγμά τους αποτελεί ίσως τον ορισμό των “Pen Friends”. Των φίλων δηλαδή δια αλληλογραφίας που ανταλλάσσουν σταθερά τα νέα τους, τις απόψεις τους, τις ιδέες και εκφράζουν τις ανησυχίες και τα όνειρά τους μ’ έναν άλλο άνθρωπο στην άλλη άκρη ίσως της γης και αναπτύσσουν μια σχέση εμπιστοσύνης.
Το πρώτο γράμμα ήταν τον Δεκέμβριο του 1976. Εκείνος στα 16 του, κι εκείνη στα 15 της.
«Υπήρχε ένας οργανισμός στη Δανία και μέσω ενός περιοδικού συμπλήρωνες ένα κουπόνι και ζητούσες αλληλογραφία. Με ένα δολάριο τότε έπαιρνες και μια διεύθυνση» θυμάται ο Ηλίας Οικονόμου για την «Ε».
Στην αρχή ξεκίνησε με μια Βελγίδα και μια Νιγηριανή πριν «πιάσει» η αλληλογραφία με τη Νεοζηλανδέζα.
«Είχαμε κοινά ενδιαφέροντα κι έτσι συνεχίσαμε την αλληλογραφία». Διατηρούν επαφή μέχρι το 1987 όμως μετά εκείνη μετακομίζει στην Αυστραλία. Ο σύντροφός της πιάνει δουλειά στην Ολλανδία και το 1988 παίρνει κι εκείνη την απόφαση να επισκεφτεί την Ευρώπη. Συνεννοούνται πως εάν έρθει στην Ελλάδα να τον ενημερώσει. Το σταθερό τηλέφωνο δεν βοήθησε και το ραντεβού δεν έγινε ποτέ συνάντηση. Τότε εάν έχανες κλήση, έχανες πολλά.
Έπειτα η Heather φεύγει στην Αμερική και επιστρέφει στην Αυστραλία το 1991. Γάμος, παιδιά, δουλειές. Χάθηκε η επαφή των δύο ανθρώπων ολοκληρωτικά το 1998.
Κανείς όμως από τους δύο δεν ξέχασε τον άλλον.
«Το 2003 απέκτησα τον πρώτο υπολογιστή και επαφή με το ίντερνετ. Προσπάθησα να την αναζητήσω και ανακάλυψα πως οι μισοί κάτοικοι στο Τομαρουνούι ήταν Μαορί. Υπήρχε ένα σάιτ και άφηνες μήνυμα για να το δει όποιος χρήστης θέλει».
Έτσι λοιπόν γράφει ένα μήνυμα και ζητάει πληροφορίες για τη Χέδερ. Κάποιος του απαντάει πως δεν ζούσε πια εκεί, μα μπορούσε να τον φέρει σε επαφή με τους γονείς της. Και αφού περνούν 6 περίπου μήνες και πίστευε πως πάλι δεν έχει ελπίδα, βλέπει ένα μέιλ από την αδερφή της η οποία αναλαμβάνει να τους φέρει ξανά σε επαφή.
«Από 2004 αρχίσαμε επικοινωνία με μέιλ και μετά το Facebook και έκτοτε η επικοινωνία δεν χάθηκε».
Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ
Πριν λίγες ημέρες η Χέδερ μαζί με τον σύζυγό της, Μάλκολμ, αποφασίζουν να έρθουν στην Ελλάδα. Στην Πελοπόννησο για διακοπές και φυσικά ένα πέρασμα από τη Λάρισα.
Ο συνταξιούχος τραπεζικός, μαζί με την οικογένειά του αλλά και πολλούς φίλους κατάφεραν να κάνουν την παρέα τους από τη Νέα Ζηλανδία να φύγουν με δάκρυα στα μάτια. Να περάσουν δηλαδή στιγμές αξέχαστες στην πόλη και γύρω από αυτήν.
Στο Φρούριο για φαγητό, βόλτες στο πεζοδρομημένο κέντρο, επίσκεψη στα Μετέωρα, ψώνια στην αγορά, φαγητό στον Πλαταμώνα, τσιπουροκαταστάσεις σε καλά στέκια της Λάρισας, Αρχαίο Θέατρο μέχρι και στο… παζάρι.
«Ξετρελάθηκαν. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν πως είναι τόσα πράγματα μαζεμένα στην πόλη. Εντυπωσιάστηκαν από το γεγονός ότι τα καταστήματα παραμένουν μέχρι τόσο αργά ανοιχτά και φυσικά πήραν και τσίπουρο μαζί τους φεύγοντας…».
Στον Σταθμό των τρένων ο αποχαιρετισμός ήταν δύσκολος. Οι δύο φίλοι δια αλληλογραφίας κατάφεραν να ενωθούν με τη δύναμη των γραμμάτων. Όσο κι αν η τεχνολογία είναι σαρωτική, το χαρτί καταφέρνει και κρατάει άμυνα. Ένα κομμάτι χαρτί κρατούν και οι δύο σαν φυλαχτό. Είναι το πρώτο τους γράμμα. Από το 1976…
Φίλοι για πάντα.
Του Κώστα Γκιάστα-www.eleftheria.gr
