Στην πρώτη του επαφή με το άθλημα της αναρρίχησης υπήρχε μια επιφύλαξη. Ηταν αναμενόμενο, ακόμη κι αν τα στρώματα στην πίστα είναι ικανά να αποσβέσουν την πτώση. Ο Θοδωρής προτιμούσε σε εκείνα τα διερευνητικά πατήματα να κινείται οριζόντια, σε απόσταση ασφαλείας, σχεδόν ένα βήμα από το έδαφος. Δίσταζε να κρεμαστεί με το χέρι του από τις λαβές ψηλότερα και να αφήσει τα πόδια του να αιωρηθούν στο κενό.
Καθώς γεννήθηκε με ολική απώλεια όρασης, υπήρξαν στιγμές που η αίσθηση του περιορισμού έμοιαζε πιο δυνατή από την αυθόρμητη κίνηση του σώματος. Σταδιακά αυτό άλλαξε.
«Ηταν μια πολύ όμορφη εμπειρία. Θα πρέπει είτε στον αθλητισμό είτε στο σχολείο τα παιδιά να συνυπάρχουν. Ενιωσε κι εκείνος ότι μπορεί να κάνει ό,τι κάνουν και τα άλλα παιδιά», λέει η μητέρα του Σεβαστή Νάκη.
«Τα χεράκια του έχουν δυναμώσει, έχει αποκτήσει αυτοπεποίθηση και κάνει πιο δυναμικές κινήσεις. Εχει μάθει να πέφτει στα στρώματα σωστά και αυτό τον βοηθάει», λέει στην «Κ» η προπονήτριά του Βίβιαν Γιούρη. «Με την αναρρίχηση άρχισε να συνειδητοποιεί τον χώρο γύρω του με έναν άλλο, πιο πλήρη τρόπο».
Η τυχαία συνάντηση
Ο Θοδωρής Βασιλάκης είναι 10 ετών, ζει στα Ιωάννινα και τον τελευταίο ενάμιση χρόνο υπό την καθοδήγηση της κ. Γιούρη ασχολείται με την αναρρίχηση. «Είδα ένα παιδάκι με ολική απώλεια όρασης, ήταν χαρούμενο, παιχνιδιάρικο, περίεργο να ανακαλύψει τα πάντα τριγύρω του», θυμάται η προπονήτρια από την πρώτη, τυχαία συνάντησή τους στο κολυμβητήριο της πόλης.
Η ίδια είχε εντυπωσιαστεί από το άθλημα του paraclimbing όταν το παρακολούθησε σε διεθνείς αγώνες στην Αυστρία και πρότεινε στη μητέρα του Θοδωρή να το δοκιμάσει. Δεν την είχε κερδίσει μόνο το αγωνιστικό θέαμα, αλλά η συνολική αντιμετώπιση των ανθρώπων με αναπηρίες, το πώς σε άλλες χώρες είναι ενταγμένοι κοινωνικά.
Η πρόκληση
«Ηταν μια πρόκληση και για εκείνη να μάθει αναρρίχηση σε ένα παιδί με ολική τύφλωση», λέει η μητέρα του 10χρονου, Σεβαστή Νάκη. «Με υπομονή, πείσμα και θέληση από την ίδια και τον Θοδωρή φτάσαμε εδώ. Εμαθε από τον αθλητισμό κινήσεις που μπορεί να κάνει το σώμα του και δεν γνώριζε».
Οπως λέει η κ. Γιούρη, στο paraclimbing η καθοδήγηση γίνεται με το σύστημα του ρολογιού. Ο προπονητής πιάνει τα χέρια του αθλητή και αρχικά δείχνει πού βρίσκονται τα πατήματα και τα πιασίματα. Επειτα τον συμβουλεύει πώς να κινηθεί. «Λες, για παράδειγμα, “δεξί χέρι, ώρα μία, μακριά” για να απλώσει αντίστοιχα το χέρι του στο σημείο που πρέπει», εξηγεί η κ. Γιούρη.
Αντίστοιχος τρόπος επικοινωνίας ακολουθείται και στους αγώνες. Με τον καιρό χτίζεται μια σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στους δύο, βασικό στοιχείο για να νιώσει και το παιδί ασφάλεια και να ευχαριστηθεί το άθλημα.
Το περασμένο Σάββατο, 24 Μαΐου, ο Θοδωρής ως αναρριχητής του ΕΟΣ Πάτρας έλαβε μέρος σε διασυλλογικούς αγώνες στο Νεστόριο πλάι σε μη ανάπηρους αθλητές. Η συμμετοχή του ήταν σημαντική όχι μόνο γιατί τον τροφοδοτεί με κίνητρο για τις επόμενες προπονήσεις, αλλά και συμβολικά, γιατί βρέθηκε στην ίδια πίστα με άλλα παιδιά που δεν είχαν απώλεια όρασης.
«Ηταν μια πολύ όμορφη εμπειρία. Είναι αυτό που λέμε συμπερίληψη. Θα πρέπει είτε στον αθλητισμό είτε στο σχολείο τα παιδιά να βρίσκονται μαζί, να συνυπάρχουν. Ενιωσε κι εκείνος ότι μπορεί να κάνει ό,τι κάνουν και τα άλλα παιδιά», λέει η μητέρα του. «Ο αθλητισμός βοηθάει να κοινωνικοποιηθείς και παράλληλα ακονίζει το μυαλό, απελευθερώνει τη σκέψη».
Τα οφέλη
«Οι διεθνείς αγώνες paraclimbing γίνονται παράλληλα, την ίδια εβδομάδα με το sport climbing μη αναπήρων και αυτό συμβάλλει στη γενική ιδέα ότι συμπεριλαμβάνουμε τους αναπήρους ισότιμα σε κάθε δραστηριότητα της καθημερινότητας, κάθε έκφανση της ζωής», λέει η κ. Γιούρη. Αλλωστε, όπως επισημαίνει, τα οφέλη του αθλήματος, όπως η δύναμη, η αντοχή, η ευκινησία, η αυτοπεποίθηση και η αντίληψη του χώρου, ισχύουν για όλους.
