Είναι ωραίο μωρέ να ζεις σε μία πόλη που όλοι εκθειάζουν. Μπορεί στην καθημερινότητα τα πράγματα να μην είναι ακριβώς έτσι αλλά τελικά όλοι επιθυμούν εκείνο το… μικρό που κάνει την διαφορά. Ίσως για αυτό όπου σταθείς κι όπου βρεθείς τα τελευταία χρόνια μιλούν για το “θαύμα” των Τρικάλων. Διαβάζοντας την “Καθημερινή” το μάτι μου έπεσε στο άρθρο της Τασούλας Καραϊσκάκη με τίτλο “Αυτό που μας χωρίζει από τα Τρίκαλα”. Με έκανε αυτός ο τίτλος να “φουσκώσω” από περηφάνια για την πόλη που μπορεί να μη με γέννησε αλλά με φιλοξενεί τα μισά χρόνια της ζωής μου. Μία πόλη που την είδα να αλλάζει και να μεταμορφώνεται. Κάτι στο οποίο έχουν συμβάλει όχι μόνο οι δημοτικές αρχές (όλες έχουν βάλει ένα λιθαράκι), αλλά όλοι οι πολίτες οι οποίοι είδαν τη διαφορά και συμμετέχουν σε αυτό το… θαύμα. Διότι κανείς δεν μας έμαθε να σταματάμε όταν οδηγούμε στις διαβάσεις για να περνούν οι πεζοί, αποδεχθήκαμε έστω και με γκρίνια ότι δεν πρέπει να καπνίζουμε στους δημόσιους χώρους, στηρίξαμε από τη γέννησή του τον Μύλο των Ξωτικών, διαδώσαμε και διαδίδουμε μέσω των social media κάθε τί διαφορετικό συμβαίνει, το ίδιο και τα ενημερωτικά site με με τη δύναμη της τεχνολογίας μεταφέρουν στα πέρατα του κόσμου την αξία αυτής εδώ της πόλης.
Της Βιβής Μαργαρίτη
Και για να μην παινεύω από μόνη μου την πόλη μου, σας μεταφέρω το άρθρο της Τασούλας Καραϊσκάκη.
Χρειαζόμαστε μερικά Τρίκαλα «για να βγούμε από την κρίση», είπε στον Guardian καθηγητής της πόλης, αλλά μοιάζει ακατόρθωτο σε μια Ελλάδα όπου τα Τρίκαλα (εκεί όπου δεν χρειάζεται να ξέρεις έναν πολιτικό για να γίνει κάτι, όπως έγραφε προ ημερών η βρετανική εφημερίδα) δεν είναι επ’ ουδενί ο κανόνας. Στην ψηφιακή πόλη όλα δουλεύουν ρολόι, όχι μόνο γιατί στην αίθουσα ελέγχου του δήμου αποτυπώνεται αναλυτικά η εικόνα όλων των δικτύων της. Αλλά και διότι παράλληλα με την εξέλιξη των πολλαπλών εγχειρημάτων καινοτομίας –ρομποτικά κιτ στους μαθητές, σπίτια που θα παρακολουθούν την υγεία των ηλικιωμένων…– έχει αλλάξει σταδιακά η στάση λειτουργών και πολιτών απέναντι στα προβλήματα και τη λύση τους. Επειτα, σε ποια πόλη της Ελλάδας έχει πραγματικά εφαρμοστεί από το 2008 η καθολική απαγόρευση καπνίσματος σε κλειστούς χώρους;
Η Ελλάδα είναι η χώρα που χειρίζεται τα όπλα του μηδενός ενάντια σε πρωτοπόρες πράξεις, που αναισθητοποιεί τα ένστικτα αυτοβελτίωσης παρά τις εκατονταετίες βασάνων, που θέτει εμπόδια στην επιχειρηματικότητα και παίρνει διαζύγιο με την ορθοφροσύνη. Στη σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις που αναδημιουργούν τον κόσμο μας και σε εκείνες που τον καταστρέφουν, μοιάζει να συντάσσεται με τις δεύτερες. Μια χώρα που μόνο οι απειθείς προς το ουσιώδες ιδέες μοιάζουν να την αγγίζουν. Είναι η επικράτεια της τυραννικής επαφής του κράτους με τον πολίτη, της ανοργανωσιάς, της γραφειοκρατίας –ώστε να λειτουργούν απρόσκοπτα τα «κανάλια» των αθέμιτων συναλλαγών και ιδιοτελών συμψηφισμών–, των μικροπολιτικών στοχεύσεων, της αβελτηρίας, της απαξίωσης της αριστείας. Σε συνεχή παλινδρόμηση ανάμεσα στον έλεγχο και το «κουκούλωμα», το μαχαίρι για τους αντιπάλους και το χάδι για τους ημέτερους, σε μια πορεία διάστικτη από μεγάλα λάθη.
Μακριά από τα «Τρίκαλα», χαμένη στον θολό ριζοσπαστισμό, τον επιλεκτικό προοδευτισμό, τις συντεχνίες και τον αμοραλισμό, τη συνωμοσιολογία, την ανοχή στη βία, την παραγωγή πλαστών πιστοποιητικών και αστήρικτων κατηγοριών. Μια διαλυμένη υπερχρεωμένη χώρα, δέσμια της «παράδοσης» που υπόσχεται τα πάντα και πραγματοποιεί ελάχιστα, ακινητοποιημένη σε μια βολική τελεία. Κι ας μην υπάρχει ορίζοντας στο τέρμα-τέλμα, στη στρογγυλή τελεία.
