Εκφραση ευγνωμοσύνης της τοπικής Εκκλησίας στην πολύχρονη προσφορά του π. Δημήτριου Βουτσελά είναι η απόδοση τιμής στο πρόσωπό του από τον Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιο. Ο σεβάσμιος ιερέας του Αγίου Σπυρίδωνα, μέχρι πρότινος προϊστάμενος του ναού, θα τιμηθεί από τον Σεβασμιώτατο την παραμονή των ονομαστηρίων του, το απόγευμα της Τρίτης 28 Ιανουαρίου, στον πανηγυρικό εσπερινό που θα τελεστεί στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Βόλου.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Πενήντα χρόνια διακονίας, πνευματικής και κοινωνικής προσφοράς, συμπλήρωσε ο σεβάσμιος ιερέας, ο οποίος διετέλεσε επί σειρά ετών προϊστάμενος του Αγίου Σπυρίδωνα στη Νέα Ιωνία, παραμένοντας στις επάλξεις της ιεροσύνης, ως εφημέριος του ναού.
Επί των ημερών του υλοποιήθηκαν έργα ανοικοδόμησης στον ναό, με κορωνίδα το Σπίτι Γαλήνης του Αγίου Σπυρίδωνα, που προσφέρει καθημερινά ζεστό φαγητό σε 50 άπορους της περιοχής. Ο πάντα χαμογελαστός και εξαιρετικά αγαπητός κληρικός, διακονεί με ταπεινότητα και ζήλο τον ναό, πάντα πρόθυμος να προσφέρει χέρι βοήθειας σε όποιον έχει ανάγκη.
Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ συνάντησε τον π. Δημήτριο στον φυσικό του χώρο, τον ναό όπου διακονεί και συνομίλησε μαζί του, καταγράφοντας την καλοσύνη, το μεγαλείο της ψυχής, τη σοφία και την ταπεινότητα που τον διακρίνει.
Πενήντα χρόνια διακονίας είναι πνευματική πορεία ζωής για τον ίδιο, ενώ όπως υπογραμμίζει «αν μπορούσα να ξαναρχίσω πάλι, θα ήθελα να προσφέρω άλλα πενήντα χρόνια. Να μείνω ιερεύς. Τόσο πολύ ευχάριστα πέρασα αυτά τα χρόνια. Υπήρχαν και δύσκολες στιγμές, όπως σε όλους τους ανθρώπους, αλλά με τη χάρη του Θεού πάντα ξεπερνάμε τα δύσκολα».
Κοντά στον άνθρωπο
Βρίσκεται πάντα κοντά στον άνθρωπο, στους νέους, σε όσους έχουν ανάγκη από βοήθεια. «Πάντα κοντά στον άνθρωπο και τον Θεό», υπογραμμίζει, για να προσθέσει: «Νιώθω πάρα πολύ καλά, πάρα πολύ ευτυχής για την απόδοση τιμής στο πρόσωπό μου. Νιώθω ικανοποίηση και μόνο που φορώ το πετραχήλι, είναι το άπαν για μένα, είναι το ολοκλήρωμά μου. Είναι τιμή για μένα να φέρω το ένδυμα του πρεσβυτέρου».
Αφοπλιστική είναι η απάντησή του στο ερώτημα ποιο στοιχείο πρέπει να διακρίνει έναν ιερέα: «Η ταπεινότητα και η αγάπη προς τον άνθρωπο», τονίζει.
Η διάθεση προσφοράς τον οδήγησε στην ιεροσύνη και στη διακονία. Από το 1990 μέχρι το τέλος του 2019 διετέλεσε προϊστάμενος στον Αγιο Σπυρίδωνα, αλλά και στους ναούς όπου υπηρέτησε επί τρία χρόνια στα Τρίκαλα. Παραμένει σταθερά στις επάλξεις της διακονίας, επισημαίνοντας χαρακτηριστικά: «Οσο μπορώ και φτάνω στην εκκλησία, θα έρχομαι τακτικά πρωί και βράδυ πάντοτε. Νιώθω ότι έχω μια ιερή αποστολή. Προσφέρω στον Θεό, έρχομαι και βλέπω τους Αγίους της Εκκλησίας τριγύρω, που είναι πάμπολλοι και μετά επικοινωνώ διά μέσου της προσευχής με τους ανθρώπους κι έτσι έχουμε άριστη επικοινωνία».
Αναφερόμενος στην απόδοση τιμής στο πρόσωπό του από τον Μητροπολίτη Δημητριάδος, ανέφερε με ταπεινότητα: «Είναι μια πνευματική τιμητική διάκριση και όχι μόνο σε μένα, αλλά και στην οικογένειά μου ολόκληρη, την παπαδιά μου, τα παιδιά μου, στον περίγυρό μου γενικότερα, στην ενορία μου, που θα τιμηθεί επίσης. Δεν το δικαιούμαι μόνο εγώ» είπε.
Πνευματική πορεία ζωής
Ο ζήλος του για την Εκκλησία μετά από μια διαδρομή 50 ετών παραμένει πολύ μεγάλος. Μαζί με την πρεσβυτέρα Ελευθερία Ρούσσα, δημιούργησαν εκλεκτή οικογένεια και απέκτησαν τρία άξια παιδιά, τον Στέφανο, την Ευαγγελία και την Ανθούλα, αλλά και έξι εγγόνια.
Ο π. Δημήτριος γεννήθηκε στο ορεινό χωρίο της Πίνδου, το Λιβαδοχώρι Τρικάλων στις 24 Αυγούστου 1944, από αγροτική οικογένεια. Οι συνθήκες διαβίωσης ήταν δύσκολες στο χωριό και η πείνα θέριζε όλες τις οικογένειες, με αποτέλεσμα στην παιδική του ηλικία να στερηθεί πολλά. Μετά το πέρας του εξατάξιου δημοτικού σχολείου, αναγκάστηκε να σταματήσει το σχολείο, προκειμένου να βοηθήσει την οικογένεια και τα οκτώ μικρότερα αδέλφια του, εργαζόμενος ως εργάτης σε κτήματα των συγχωριανών του, ως ξυλουργός κι άλλοτε ως οικοδόμος.
Από μικρή ηλικία βρισκόταν κοντά στην Εκκλησία και έλαβε την απόφαση να εισέλθει στη διακονία, για να βρίσκεται κοντά στον Θεό και τον άνθρωπο.
Στις 28 Οκτωβρίου 1970 χειροτονήθηκε διάκονος και την 1η Νοεμβρίου 1970 πρεσβύτερος στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου Τρικάλων από τον μακαριστό Μητροπολίτη Σεραφείμ Στεφάνου. Τοποθετήθηκε οργανικά στην ενορία του Αγίου Δημητρίου Λιβαδοχωρίου Τρικάλων, όπου παράλληλα εξυπηρετούσε και τις όμορες ενορίες των γειτονικών χωριών, των Αγίων Πάντων Βαθυρεύματος και Αγίας Παρασκευής Παράμερου. Ομοίως διακονούσε και τον προσκυνηματικό ναό των Αγίων Αναργύρων Τρικάλων, τελώντας τις θείες λειτουργίες κάθε Τετάρτη και Παρασκευή.
Πνεύμα ανήσυχο και φιλομαθές
Το έτος 1982 μετά τη φοίτησή του στο νυχτερινό Γυμνάσιο – Λύκειο των Τρικάλων, έχοντας διακαή πόθο για μόρφωση και εμβάθυνση στην επιστήμη της Θεολογίας, εισήχθη κατόπιν πανελλαδικών εξετάσεων στη Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης, από την οποία αποφοίτησε επιτυχώς. Πνεύμα ανήσυχο και φιλομαθές, το 1982 τιμήθηκε με χρυσό μετάλλιο από την Παγκόσμια Οργάνωση Προόδου, Πολιτισμού και Επιστημών για την πρωτοποριακή για την εποχή της εφεύρεσή του με την ονομασία «Αόρατος Γραφή». Το έτος 1985, μετατέθηκε στην Μητρόπολη Δημητριάδος και τοποθετήθηκε στη διακονία του Αγίου Σπυρίδωνος στη Ν. Ιωνία, στο εκκλησιαστικό συμβούλιο του οποίου υπήρξε πρόεδρος από το έτος 1990 μέχρι το έτος 2019. Ομοίως παρέμεινε προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αγίου Σπυρίδωνος μέχρι το 2019.
Οταν τοποθετήθηκε στον Αγιο Σπυρίδωνα το 1985 κατάφερε σε πολύ μικρό διάστημα να αναμορφώσει όλη την πνευματική ζωή της περιοχής με την αυθόρμητη συνδρομή των ενοριτών του που στο πρόσωπό του βρήκαν τον κληρικό που τους ενέπνεε, που μπορούσαν να εμπιστευτούν. Στο πρόσωπό του είδαν τον ιερέα που δεν δίσταζε να παραμελήσει την οικογένειά του για να βοηθήσει όπου χρειαζόταν χωρίς ποτέ κανείς να μάθει τίποτε, τον ιερέα με το υποδειγματικό πνευματικό, κοινωνικό και φιλανθρωπικό του έργο, έναν άνθρωπο γλυκό, πράο, γεμάτο καλοσύνη, χιούμορ που τα όσα δίδασκε από άμβωνος, συσχετίζονταν απόλυτα και με την καθημερινότητά του.
Υπήρξε υπεύθυνος νεολαίας την περίοδο 1990 – 2014, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι οι νέοι, αλλά και οι πιο παλιοί, διατηρούν μοναδική σχέση μαζί του.
Οσοι εκκλησιάστηκαν στον ναό του Αγ. Σπυρίδωνα και γνώρισαν τον φωτισμένο ιερέα μιλούν για την απίστευτα γλυκιά και συγκινητική φωνή του τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, το αυθόρμητο δάκρυ του τις ημέρες των Παθών, τον υπέροχα εκφραστικό τρόπο της Θείας Λειτουργίας, τον βαθύτατα πνευματικό, αλλά ταυτόχρονα και γήινο λόγο του, που ενέπνευσε και κατήχησε δώδεκα νέους κληρικούς και δεκαπέντε μοναχούς.
πηγή: taxydromos.gr
