Νιώθω την αλλαγή να έρχεται, αλλά δεν την έχω ζήσει για να μπορώ να την τακτοποιήσω σε λέξεις. Όσο, όμως, η κοιλιά μου μεγαλώνει, τόσο αυξάνει και η βεβαιότητα ότι έχω κάνει μια επιλογή που θα αλλάξει συθέμελα, για δεύτερη φορά σε τρία χρόνια, τη ζωή μου. Ναι, το έχω εμπεδώσει «ένα ίσον κανένα» – μου το λένε συνέχεια κι από όλες τις πλευρές. Και βρίσκω τον εαυτό μου να κάθεται ξάγρυπνη μερικές νύχτες και να αναρωτιέται αν ο φόβος της «πραγματικότητας» που θα επιφέρει το να έχουμε ένα δεύτερο παιδί μοιάζει κάπως με το φόβο του τοκετού που είχα στο πρώτο.
Και βρίσκω πως όχι απλώς μοιάζουν, αλλά έχουν και κοινό παρανομαστή το άγνωστο. Με άλλα λόγια με φοβίζει αυτό που δεν ξέρω. Στην πρώτη εγκυμοσύνη δεν είχα ιδέα τι είναι ο τοκετός και τώρα δε μπορώ να διανοηθώ τι σημαίνει δεύτερο παιδί. Δεν έχω αδέρφια, η μαμά μου δεν είχε αδέρφια, η γιαγιά μου δεν είχε αδέρφια- ας μην ξανανοίξουμε την κουβέντα για το πόσες μοναχοκόρες είμαστε στη σειρά. Όπως και να “χει, δεν ξέρω καλύτερο αντίθετο στο φόβο από άγνοια από τη γνώση. Κι αφού αδυνατώ να τακτοποιήσω σε λέξεις- άρα να καταλάβω- κάτι που δεν έχω ζήσει, καταφεύγω στις λέξεις των άλλων γυναικών.
Το ψάχνω και διαβάζω τόσα πράγματα που νομίζω ότι θα καταλήξουμε να έχουμε ολόκληρο αρχείο άρθρων στο momfatale με τον τίτλο «δεύτερο παιδί», αν κι αυτή η αναζήτηση έχει μόλις ξεκινήσει. Επομένως με αφετηρία την ερώτηση «γίνεται να το αγαπάς το δεύτερο παιδί όπως το πρώτο», ψάχνω πλέον τις διαφορές: μια καλή αποτύπωση του πριν και του μετά και η Σάρα Μπρέγκελ που γράφει από κάτω, φαίνεται να έχει μια τουλάχιστον ειλικρινή βάση.
Διαβάστε το άρθρο της και το συζητάμε!
«Πρόσφατα, άλλαξα κατηγορία κι από μητέρα ενός παιδιού έγινα μητέρα δύο παιδιών. Οι πρώτες εβδομάδες που βρεθήκαμε να έχουμε δύο παιδιά ήταν αρκετά απαιτητικές. Όλοι μας νυστάζαμε, κανένας δεν κοιμόταν αρκετά και εγώ ήμουν όλη την ώρα απασχολημένη με το νεότερο μέλος της οικογένειας- το νεογέννητο γιό μου. Ο μπαμπάς, ευτυχώς, επενέβη κι έδωσε τόνους αγάπης και προσοχής στη μεγάλη αδερφή, ενώ εγώ ήμουν αρκετά ικανοποιημένη με το να βρίσκομαι γύρω από το νέο μωρό εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Ήμουν χαρούμενη που πέρναγα τις μέρες μου (και τις νύχτες μου) γνωρίζοντας το μικροσκοπικό άνθρωπο που βρισκόταν στο σώμα μου για το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου που είχε περάσει.
Ενώ υπήρχαν σίγουρα περισσότερες υποχρεώσεις στη λίστα, συνολικά τα πράγματα δεν έμοιαζαν δυσκολότερα. Έφτασα να πω σε μια φίλη που με ρώτησε αν η ζωή μου ήταν διαφορετική ότι πραγματικά δεν ήταν. Ενώ, όντως, υπήρχε ένα νέο μωρό που έκλαιγε τα απογεύματα, εξακολουθούσαμε να κάνουμε τα πράγματα που πάντα κάναμε.
Τώρα, πέντε μήνες βαθύτερα στην εμπειρία του να έχω δύο παιδιά, τα παίρνω όλα πίσω. Δεν είμαι πλέον ανεβασμένη από τις ορμόνες της εγκυμοσύνης και τις μυρωδιές του νεογέννητου. Η επίδραση έχει περάσει και η πραγματική ζωή με δύο παιδιά, ένα προσχολικής ηλικίας κι ένα νεογνό, έχει εδραιωθεί. Κι ενώ είμαι παραπάνω από χαρούμενη ανακαλύπτοντας αυτό που νιώθω ως την «ολοκληρωμένη οικογένειά» μου, μπορώ με απόλυτη σιγουριά να πω ότι το να έχεις δύο παιδιά δεν είναι παίξε-γέλασε. Δε θα αμφισβητήσω σε καμία περίπτωση ότι το να έχεις ένα παιδί μπορεί να είναι εξαιρετικά απαιτητικό επίσης, ωστόσο να πως άλλαξε η δική μου ζωή από τη στιγμή που απέκτησα ένα ακόμη.
1. Το «άραγμα», ή όπως αλλιώς είναι της μόδας να το λένε αυτές τις μέρες, εξαφανίζεται.
Όταν είχα ένα παιδί, παρουσιαζόταν η ευκαιρία να βάλω το Μάγο του Όζ και να την αφήσω να βλέπει ή να την καλέσει κάποια φίλη της να παίξουν στο σπίτι της ή να απολαύσω μερικές ήσυχες στιγμές το πρωί, όσο ήταν στον παιδικό σταθμό (στην πραγματικότητα αυτός είναι ο χρόνος που δουλεύω βέβαια, αλλά θεωρείται και «προσωπικός» μου χρόνος). Τώρα, όταν η κόρη μου είναι στον παιδικό, ο γιός μου κλαίει, θηλάζει, ή απλώς δαγκώνει τις ρώγες μου με τα δοντάκια που ετοιμάζονται να ανατείλουν.
2. Ο ύπνος έχει γίνει… περίπλοκος.
Ίσως κάποια νεογέννητα κοιμούνται- αλλά όχι το δικό μου- τουλάχιστον όχι περισσότερο από είκοσι λεπτά τη φορά. Κι η προσχολικής ηλικίας κόρη μου όμως έχει ακόμη θεματάκια σε αυτόν τον τομέα. Έτσι, βασικά, την έχουμε βάψει εντελώς. Οι περισσότερες νύχτες μας έχουν ως εξής: ο ένας κοιμάται, ο άλλος ξυπνάει. Και το αντίστροφο. Ανάμεσα σε θηλασμούς, κακά όνειρα, βήχα και βόλτες στην τουαλέτα ή το γιογιό, είμαστε σαν να παίζουμε κλέφτες κι αστυνόμους.
3. Θέλω πάντα να κάνω γυμναστική, αλλά συνήθως δεν το κάνω.
Τώρα που έχω δύο παιδιά αναρωτιέμαι γιατί όσο είχα ένα, ή κανένα, δεν γυμναζόμουν κάθε μέρα ώστε να μου γίνει τόσο απαραίτητο για την υπόλοιπη ζωή μου, και τώρα να νιώθω εκπληκτικά, τόσο όμορφη όσο και υγιής. Γιατί σε αυτή τη φάση θα ήμουν διατεθειμένη να διαπράξω τα περισσότερα πλημμελήματα που ξέρω για να νιώθω έτσι. Τις περισσότερες μέρες, έχω κάθε καλή πρόθεση να γυμναστώ και με πειράζει φρικτά όταν δε βγαίνει το πρόγραμμα. Και πηγαίνω σε γυμναστήριο που αναλαμβάνει και τη φύλαξη παιδιού! Αλλά πρέπει να κλείσεις θέση από πριν και οι ώρες είναι συνήθως εντελώς άβολες σε σχέση με τον ύπνο του (ή την έλλειψή του). Τέλος, όταν τα μωρά κλαίνε ή κάνουν κακά τους στο γυμναστήριο (και το δικό μου πραγματικά το λατρεύει αυτό), κανένας δεν τους αλλάζει την πάνα ή δεν προσπαθεί να τα ηρεμήσει. Απλώς βγαίνουν και σε φωνάζουν.
4. Το να κάνεις πολλά πράγματα μαζί αποκτά νέο νόημα.
Νόμιζα ότι ήμουν ιδιαίτερα καλή στο να κάνω πολλά πράγματα μαζί. Τώρα όμως είμαι σαν εκείνους τους τύπους ορχήστρες που παίζουν 14 μουσικά όργανα ταυτόχρονα με κάθε μέλος του σώματός τους. Κάπως έτσι γίνομαι την ώρα που ετοιμάζω φαγητό, ή κάνω το μωρό μπάνιο, ή το βάζω για ύπνο. Ή όπως αυτή τη στιγμή για παράδειγμα: πληκτρολογώ με το ένα χέρι γιατί με το άλλο κρατάω το μωρό αγκαλιά.
5. Δέχομαι περισσότερα πράγματα.
Με δύο παιδιά που το καθένα έχει το δικό του πρόγραμμα σε γενικές γραμμές, πολλά μπορεί να στραβώσουν μέσα στη μέρα. Ως γονιός, προσπαθώ να είμαι πιο δεκτική, να δέχομαι περισσότερο τα πράγματα έτσι όπως πηγαίνουν και να προσαρμόζομαι αντί να απαιτώ, να μαλώνω και να φωνάζω όλη την ώρα. Εξ’ ανάγκης, έχω γίνει πιο χαλαρή και ίσως καλύτερη μητέρα.»
Τι λέτε οι … έμπειρες; Έχει καθόλου αλήθεια; Εσάς άλλαξε η ζωή σας με τον ίδιο τρόπο;
Μπορεί μια γυναίκα να προετοιμαστεί καλύτερα γι” αυτή την εμπειρία;
Βοηθήστε μας με το σχόλιά σας να δημιουργήσουμε ένα αρχείο απόψεων προσβάσιμο από κάθε μαμά που … την καίει το θέμα!
Πηγή: huffingtonpost.com
Το διαβάσαμε στο : momfatale.gr
πηγή :http://babyradio.gr/goneis/5-allages-pou-efere-sti-zoi-mou-deftero-pedi/
