Ωιμέ! Κι είμαστε μες στο χειμώνα κι η φύση οργιά..

Τα χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας, έχουν αποκτήσει τα διαχρονικά πλέον ασήκωτα, βάρβαρα και αφύσικα στρώματα του χειμώνα. Ενός πρωτόγνωρου για τα ελληνικά ιστορικά δεδομένα χειμώνα.

Γράφει ο Βάιος Φασούλας

Η παθητική ανεκτικότητα, η συγκατάβαση και η συμμετοχή μεγάλης μερίδας μελών της κοινωνίας, εσκεμμένα ή μη, σε βάρος του συνόλου του λαού, οικοδόμησαν την πιο μεγάλη αντικοινωνική και απύθμενη αμαρτία με αποτέλεσμα την εξασφάλιση της μόνιμης, αφύσικης και εξαντλητικής κατοχικής χειμωνιάτικης νάρκης. Η άνοιξη, όπως πολλοί από μας περιμένουμε, δεν μπορεί να έρθει αν προηγουμένως δε φύγει ο χειμώνας. Και αυτό για να συμβεί προϋποθέτει την καθολική αποδόμηση όλων εκείνων που δημιούργησαν και εγκαθίδρυσαν τον κομματικό χειμώνα στην Ελλάδα…                                                                                                   (08/01/2016-ΒΦ)

Κι είμαστε στα πρώτα χρόνια τού αιώνα την ροή

στους δυσοίωνους καιρούς μας, καταστρέφετ’ η ζωή

Στα παιδιά μας τι θα μείνει, τι θα λένε στα δικά τους;

Ότι τέρατα υπήρξαν κι αφανίσαν τη γενιά τους;

…

Ωιμέ! Κι είμαστε μες στο χειμώνα κι η φύση οργιά

και της άνοιξης το γέλιο καρτερούμε με χαρά

κι αυτή πάλι θε να έρθει, σαν και πέρσι, ζωντανή,

μα η άνοιξη του κόσμου, πότε θα μας ξαναρθεί;

…

Αν αυτή αργεί να έρθει, το οφείλει και σ’ εμάς

κι όσοι είναι βολεμένοι, δεν τους νοιάζει ο ντουνιάς           ?

Αν αυτός ζει, αναπνέει κι αν το μέλλον του θωρά,

μεσ’ από καπνούς θε να ’ρθει κι η δική του συφορά…