Τα χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας, έχουν αποκτήσει τα διαχρονικά πλέον ασήκωτα, βάρβαρα και αφύσικα στρώματα του χειμώνα. Ενός πρωτόγνωρου για τα ελληνικά ιστορικά δεδομένα χειμώνα.
Γράφει ο Βάιος Φασούλας
Η παθητική ανεκτικότητα, η συγκατάβαση και η συμμετοχή μεγάλης μερίδας μελών της κοινωνίας, εσκεμμένα ή μη, σε βάρος του συνόλου του λαού, οικοδόμησαν την πιο μεγάλη αντικοινωνική και απύθμενη αμαρτία με αποτέλεσμα την εξασφάλιση της μόνιμης, αφύσικης και εξαντλητικής κατοχικής χειμωνιάτικης νάρκης. Η άνοιξη, όπως πολλοί από μας περιμένουμε, δεν μπορεί να έρθει αν προηγουμένως δε φύγει ο χειμώνας. Και αυτό για να συμβεί προϋποθέτει την καθολική αποδόμηση όλων εκείνων που δημιούργησαν και εγκαθίδρυσαν τον κομματικό χειμώνα στην Ελλάδα… (08/01/2016-ΒΦ)
Κι είμαστε στα πρώτα χρόνια τού αιώνα την ροή
στους δυσοίωνους καιρούς μας, καταστρέφετ’ η ζωή
Στα παιδιά μας τι θα μείνει, τι θα λένε στα δικά τους;
Ότι τέρατα υπήρξαν κι αφανίσαν τη γενιά τους;
…
Ωιμέ! Κι είμαστε μες στο χειμώνα κι η φύση οργιά
και της άνοιξης το γέλιο καρτερούμε με χαρά
κι αυτή πάλι θε να έρθει, σαν και πέρσι, ζωντανή,
μα η άνοιξη του κόσμου, πότε θα μας ξαναρθεί;
…
Αν αυτή αργεί να έρθει, το οφείλει και σ’ εμάς
κι όσοι είναι βολεμένοι, δεν τους νοιάζει ο ντουνιάς ?
Αν αυτός ζει, αναπνέει κι αν το μέλλον του θωρά,
μεσ’ από καπνούς θε να ’ρθει κι η δική του συφορά…
