Γράφει ο Σταύρος Φαλαγκάρας, εκπαιδευτικός
Εκπληρώνοντας ένα τάμα, επισκεφτήκαμε πρόσφατα το Τρίκερι, το νησί της εξορίας πέντε χιλιάδων γυναικών, την περίοδο 1948-1953. Συγκινητική επίσκεψη, χρέους, σεβασμού, τιμής και μνήμης. Γυναίκες απ’ όλο το κοινωνικό-επαγγελματικό φάσμα, σύζυγοι, μάνες κι αδερφές αγωνιστών της Αντίστασης, μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού, αριστερών και κομουνιστών, μωρομάνες, ετοιμόγεννες, άρρωστες, όλες «μισητός εχθρός του έθνους», για το Δεξιό κράτος της εθνικοφροσύνης. Που επέδειξε την απανθρωπιά του και ποτέ δεν απολογήθηκε, ποτέ δεν μεταμελήθηκε, ποτέ δεν «πλήρωσε» γι’ αυτή την επαίσχυντη συμπεριφορά. Η πολύχρονη εξορία των ανυπεράσπιστων γυναικών, που μαρτύρησαν, βασανίστηκαν και εξευτελίστηκαν στο Τρίκερι του Παγασητικού, είναι μια μαύρη και τραγική περίοδος της νεοελληνικής μας ιστορίας.
Η εντύπωση όμως του επισκέπτη, με την εικόνα που αντικρύζει σήμερα στον μαρτυρικό τόπο, είναι απογοητευτική και θλιβερή. Και δεν τιμά καθόλου την κρατική εξουσία, τη νομαρχία Μαγνησίας και την τοπική Αυτοδιοίκηση, από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Η διαχρονική τους ευθύνη, είναι μεγάλη. Πού είναι το μουσείο , το μνημείο, που τιμά τις άγιες αυτές γυναίκες; Ποιο είναι αυτό που θυμίζει την τραγική τους μοίρα, εκτός απ’ τους αυτόπτες μάρτυρες, τις γέρικες ελιές; Που είναι αυτό που ενημερώνει, διδάσκει και εμπνέει κυρίως τους νέους που επισκέπτονται το νησί του μαρτυρίου; Οι νομάρχες Μαγνησίας και οι λοιποί αυτοδιοικητικοί άρχοντες της περιοχής, που καμαρώνουν αυτάρεσκα για τα πεπραγμένα τους, πως άραγε δικαιολογούν την αδιαφορία τους; Ντροπή!!!
