Η φυσική περιέργεια των παιδιών εξελίσσεται μέσα από την κίνηση. Η διαρκής περιήγηση είναι τρόπος ανακάλυψης του περιβάλλοντος. Δεν είναι άστοχη και άσκοπη. Τα ωριμάζει, τα γυμνάζει, προάγει την αυτοεικόνα τους. Βοηθά να ανακαλύψουν την σχέση εαυτού και περίγυρου.
Μπορεί για εμάς τους ενήλικες να φαίνεται έντονο και ίσως ενοχλητικό, όμως για τα παιδιά είναι ενστικτώδες, αυθόρμητο και επιβεβλημένο. Η κίνηση εκτονώνει τόσο την συσσωρευμένη ενέργεια όσο και το συναίσθημα (π.χ πηδάνε πάνω κάτω όταν είναι χαρούμενα).
Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις σε ένα παιδί είναι να το περιορίσεις, να το εμποδίσεις να τρέξει, να παίξει, να κινηθεί. Για τα μικρά μας, τα «στατικά» μαθήματα στο σχολείο είναι βαρετά, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει δράση. Όλος αυτός ο έντονος ρυθμός αρχίζει και φθίνει στην εφηβεία!
Πότε ένα παιδί ξεφεύγει από τα φυσιολογικά όρια και γίνεται υπερκινητικό;
Όταν κινείται σαν σβούρα, είναι σαν «σίφουνας» που συμπαρασύρει ό,τι βρει μπροστά του. Όταν η υπερκινητικότητα δημιουργεί περαιτέρω υπερένταση και συναισθηματική σύγχυση. Όταν διασπά την προσοχή και δημιουργεί αδυναμία να συγκεντρωθεί για πάνω από 5-10 λεπτά σ’ ένα αντικείμενο.
Το υπερκινητικό παιδί είναι κατά κύριο λόγο παρορμητικό, με ελλείμματα στην υπομονή, την προσμονή και την αυτοπειθαρχία, από ότι τα τυπικά συνομήλικα. Αποτελεί κατά βάση μια νευροφυσιολογική ανωριμότητα που δεν επιτρέπει στο άτομο να ανταποκριθεί σταθερά σε φυσιολογικούς κανόνες και περιοριστικές συνθήκες της οικογένειας και της κοινωνίας.
Μπορεί επίσης να οφείλεται σε άγχος, ανασφάλεια ή στην ανάγκη του παιδιού να αποτελεί το επίκεντρο της προσοχής και να το καταφέρνει με αυτόν τον τρόπο. Δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση νοητικό,γνωστικό θέμα ή πρόβλημα επικοινωνίας.
Οι υπερκινητικοί άνθρωποι, αν δεν συνοδεύεται η συμπεριφορά από κάποια άλλη διαταραχή, είναι εξωστρεφείς, γεμάτοι ζωντάνια και ενεργητικότητα. Είναι πρόθυμοι, φιλότιμοι, η αποτύπωση της χαράς, της ζωής. Άνθρωποι που νιώθουν και σκέφτονται πολλά περισσότερα απ’ όσα μπορούν να εκφράσουν. Ευφυέστατοι με πληθώρα ιδεών, αυξημένη φαντασία, αγάπη για τα ζώα αλλά και τα επικίνδυνα σπορ που ανεβάζουν την αδρεναλίνη.
Η αλήθεια είναι ότι με το υπερκινητικό παιδί κουράζεσαι ως γονιός, με τον υπερκινητικό ενήλικα δεν βαριέσαι ποτέ. Δεν σ’ αφήνει να βαρεθείς, γιατί ο ίδιος απεχθάνεται την ρουτίνα.
Όταν ένα υπερκινητικό παιδί τυγχάνει αγάπης, αποδοχής και κατανόησης μετατρέπεται σ’ έναν μαγικό ενήλικα. Μια προσωπικότητα ολοκληρωμένη με αυτοπεποίθηση που κυνηγάει αυτό που θέλει από τη ζωή. Ίσως σε ορισμένες περιστάσεις το «ζειν….επικινδύνως» να τους αντιπροσωπεύει.
Καλό και σωστό θα ήταν, λοιπόν, αν έχεις την τύχη να μεγαλώνεις ένα υπερκινητικό παιδί να αφήνεις το χώρο, το χρόνο και τις ευκαιρίες για κίνηση. Χωρίς κριτική ή μαλώματα του στιλ «αμάν πια! με ζάλισες!» που θα δημιουργήσουν ενοχές και ανάγκη αντίδρασης στο παιδί.
Στα μικρά παιδιά αρκεί η οριοθέτηση και οι ευκαιρίες εκτόνωσης μέσα από οργανωμένες ή μη δραστηριότητες. Στα μεγαλύτερα παιδιά βοηθάει πολύ ένα οργανωμένο πρόγραμμα καθημερινότητας που περιλαμβάνει άσκηση όπως κολύμπι, ή και πολεμικές τέχνες!
Στην περίπτωση όμως που παρατηρείτε έκπτωση στην καθημερινή του λειτουργικότητα λόγω υπερκινητικότητας όπως (κακή σχολική επίδοση, επιθετικότητα λόγω υπερβολικού παρορμητισμού, αδυναμία να συνεργαστεί) τότε καλό είναι να απευθυνθούμε σε έναν ειδικό.
Η επιδοκιμασία, η επιβράβευση αποτελεί σημαντικό στοιχείο τροφοδότησης μιας καλής συμπεριφοράς.
Αφήστε το υπερκινητικό παιδί να τρέχει, να παίζει, να χαίρεται μέσω της εκτόνωσης. Δείξτε του εμπιστοσύνη και αγάπη χωρίς όρια. Να είστε βέβαιοι ότι θα την ανταποδώσει.
Πηγή: ilov.gr
