Τα σημάδια της προωρότητας….

«Το έχεις ακόμη το σημάδι στην πλάτη σου;». Εκείνη κοντοστέκεται. Αναρωτιέται για ποιο σημάδι της μιλάει η φίλη της. Δεν το έχει δει. Ακόμη κι αν της έχουμε πει, δεν το θυμάται. Δεν την αφορά. Η φίλη της το θυμάται. Το είδε πέρσι όταν η κόρη μου φορούσε εξώπλατο. Η δική μου το έχει ξεχάσει. Της θυμίζω ότι είχε κάνει μια εγχείριση στην καρδιά όταν ήταν μωρό. Ρωτάει αν πόνεσε. Είναι το μόνο που την ενδιαφέρει. Ο πατέρας της της εξηγεί ότι την κοίμισαν με μια μάσκα και δεν κατάλαβε τίποτε. Σπεύδω να συμπληρώσω ότι και εγώ όταν είχα κάνει εγχείριση, έτσι κοιμήθηκα και δεν πόνεσα καθόλου. Συνεχίζει ευτυχής το παιχνίδι της. Το μόνο που μπορεί να την ενοχλήσει τώρα είναι να της πει η φίλη της ότι δεν χορεύει καλά.

Η κόρη μου έχει επτά ολόκληρα σημάδια στο σώμα της από τη μάχη της με την προωρότητα και δεν τα έχει προσέξει ποτέ. Τα τέσσερα είναι σε σημεία που δεν θα μπορούσε να ψαχουλέψει και να δει με προσοχή, αλλά τα άλλα τρία όχι: τα δύο είναι ψηλά στο πόδι και το άλλο στο στόμα. Είναι ένα παρατηρητικό παιδί, αρκετά ευαίσθητο στον πόνο, ξέρει ότι γεννήθηκε πιο νωρίς και χρειάστηκε να μείνει για λίγο στο νοσοκομείο, αλλά δεν έχει ρωτήσει ποτέ για τα σημάδια στο πόδι και στο στόμα, ούτε καν για τις τρυπίτσες από τις βελόνες στα χέρια. Ίσως επειδή ήταν ανέκαθεν εκεί. Με αυτά θυμάται τον εαυτό της. Ίσως επειδή κανείς ποτέ δεν της τα υπέδειξε. Ίσως επειδή δεν την αφορούν.

Τι καταλαβαίνει το μωρό στη ΜΕΝΝ;

Τα επτά σημάδια τα ξέρω μόνο εγώ. Τα βλέπω σχεδόν να λάμπουν, σαν μικρά φωτάκια στο σώμα της. Όταν της πιάνω κοτσίδες τα μαλλιά. Όταν την κοιτάζω να γελάει. Όταν χοροπηδάει με το βρακί στο κρεβάτι. Όταν σηκώνει ψηλά τα χέρια για να βγάλει την μπλούζα της. Κάθε μέρα της κοινής μας ζωής τα σημάδια και εγώ κοιταζόμαστε κατάματα. Συνομωτικά. Μοιάζει να έχουμε μια κρυφή σχέση πίσω από την πλάτη της. Τις περισσότερες φορές με νικάνε. Εκείνη δεν την αφορούν. Τα νίκησε.

Κάποτε συμβούλεψα μια μητέρα. Είχε γράψει μια επιστολή στο παιδί της για το πώς βίωσε την πρόωρη γέννησή του και ήθελε να του τη δώσει μόλις κλείσει τα 18. Ήθελε πολύ να μάθει το παιδί της πώς ένιωσε εκείνη, προτού αυτό γίνει γονιός. Της είπα να μην το κάνει. Τουλάχιστον μέχρι το παιδί της να γίνει γονιός. Τώρα θα της έλεγα να μην το κάνει ποτέ. Επειδή τα όσα ένιωσε εκείνη δεν το αφορούν. Ή μάλλον δεν πρέπει να το αφορούν. Να το φορτώνουν ή να το συνδέουν συναισθηματικά με εκείνη.

Τα σημάδια στο σώμα τους είναι δικά μας – οξύμωρο. Επειδή θα ξέρουμε πάντα κάτι που τα παιδιά μας δεν θα μάθουν ποτέ. Η προωρότητά τους δεν τα αφορά. Είναι δική τους, αλλά τα σημάδια της μόνο δικά μας. Κάθε φορά που τα κοιτάζω στο σώμα της κόρης μου, βλέπω ταυτόχρονα και τη δική της αδιαφορία να ξεχειλίζει από κάθε σπιθαμή του κορμιού της που συνεχίζει ανέμελο την ξέφρενη πορεία του. Κάθε φορά που με νικάνε, εκείνη εξακολουθεί ευτυχής το παιχνίδι της. Το μόνο που μπορεί να την ενοχλήσει είναι να της πουν ότι δεν χορεύει καλά.