Συνεχίζεται ο Γολγοθάς της μικρής Ραφαέλας-Ραγίζει καρδιές η μητέρα της

Συνεχίζεται ο Γολγοθάς της μικρής Ραφαέλας. Η κατάθεση ψυχής της μητέρας της Αντιγόνης Γάτου ραγίζει καρδιές. Γράφει στη σελίδα στο facebook “βοηθάμε την μικρή Ραφαέλα” που έχει δημιουργηθεί από ομάδα στήριξης της μικρής και της οικογένειάς της:Ένας χρόνος….26/6/2015…Αεροπλάνο ασθενοφόρο της ADAC με Γερμανούς ιατρούς θα έπαιρνε τη Ραφαελα από το Ιπποκρατειο Θεσσαλονίκης για να πραγματοποιήσουν ένα ταξίδι προς το όνειρο!!!!….Συγγενείς και φίλοι με λυγμούς να κρεμονται στη τζαμαρία του αεροδρομίου. Το σήμα δόθηκε!..Μπήκα τελευταία στο αεροσκάφος,σήκωσα το χέρι μου και κούνησα ένα λευκό χαρτομαντηλο που κρατούσα όταν σκούπιζα τα δάκρυα μου. Δεν τους έβλεπα. Ήξερα όμως. Ήταν όλοι εκεί…κ κυρίως ένας γονατισμένος πατέρας. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε αυτό το ονειρικό ταξίδι ζωής και ελπίδας…ένα χρόνο κλείνουμε σήμερα και είμαστε ακόμη εδώ,με την ίδια λαχτάρα κ προσδοκία για κάτι καλύτερο!!Δρομος δεν υπαρχει,τον φτιάχνουμε εμείς προχωρώντας!..Μένω εδώ ατενιζοντας τον ουρανό και δοξολογωντας τον τριαδικό Θεό!Είναι δύσκολο έως και ακατόρθωτο να προσαρμοστώ αφού ζω μέσα στα νοσοκομεία,τίποτα δεν μπορεί να επουλώσει τις πληγές μου και να τις γιατρέψει,έπεσα στα αγκάθια της ζωής και αιμορραγώ… Παλεύω με τις τύψεις μου και τους εφιάλτες μου,δε γνωρίζω τι θα συμβεί και τι μου επιφυλάσει το μέλλον,δε ξέρω ποια θα είναι η κατάληξη κ δε θέλω καν να τη μάθω…,ένα είναι σίγουρο,όταν πεθάνω θα πάω στον παράδεισο…γιατί την κόλαση την έζησα εδώ!!!…Σε αυτό το ταξίδι όμως δεν είμαι μόνη…τα κομμάτια του δικού μου ταξιδιού είστε και όλοι εσείς που βιωνετε καθημερινά το δικό σας σταυρό ελαφρύ ή βαρύ,μικρό ή μεγάλο..Κ χαμένη να βγω..”ΤΟ ΠΑΛΕΨΑ”..και σε αυτή την πάλη ειμασταν όλοι μαζί!!!!!….Ραφαελα…αγάπη μου,συγχωρεσε τη μαμά ψυχή μου,δεν ήθελα αγάπη μου! Σήκω αγάπη μου,μη κοιμάσαι άλλο,δεν αντέχω άλλο…..ένας χρόνος…..ένας αιώνας…20 μήνες συνολικά αϋπνίας,άγχους,θλίψης,πόνου,μοναξιάς,φόβου…….20 μήνες τρέλας!!!!….ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΎΜΕ ΠΟΥ ΕΊΣΤΕ ΔΊΠΛΑ ΜΑΣ…….

Τα λόγια είναι περιττά… Δεν υπάρχουν λέξεις… Τί να πεις σε αυτήν τη μάνα; Κουράγιο και δύναμη μόνο…