Φτάνουμε στο σημείο μηδέν. Οι τίτλοι του τέλους πέφτουν. Ο ένας απ’ τους δύο ή κι οι δύο μαζί αποφασίζουν πως το ταξίδι τελειώνει εδώ. Οι λόγοι σε κάθε περίπτωση διαφορετικοί. Ασυμφωνία χαρακτήρων, απιστία, έλλειψη επικοινωνίας, απώλεια έρωτα κι αγάπης. Κάτι από όλα ή και όλα αυτά μαζί.
Κάποιος πληγώνεται περισσότερο και κάποιος λιγότερο. Κάποιος θέλει το χωρισμό και κάποιος ίσως όχι. Το σίγουρο είναι ότι το φορτίο είναι βαρύ και για εκείνον που φεύγει και για εκείνον που μένει. Δύσκολη απόφαση και ακόμα πιο δύσκολη όταν υπάρχουν παιδιά.
Όταν ένας ενήλικας δυσκολεύεται να σηκώσει το βάρος και το τίμημα της απόφασης του χωρισμού –κι ας ήταν κι επιλογή του–, πώς να καλέσεις μια παιδική ψυχούλα να το διαχειριστεί και να ανταπεξέλθει στα νέα δεδομένα της ζωής του; Τα οποία σαφέστατα δεν είναι επιλογή του! Γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι ποτέ ένα παιδί δε θα διάλεγε να ζήσει μόνο με τη μαμά ή μόνο με τον μπαμπά. Αναγκάζονται όμως να το αποδεχτούν. Επιλέξαμε εμείς για εκείνα. Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να τους το κάνουμε όσο πιο εύκολο γίνεται ή μάλλον καλύτερα όσο λιγότερο δύσκολο γίνεται. Το ερώτημα είναι «πώς;».
Η απάντηση είναι απλή μα δύσκολη. Με την αλήθεια και τη σταθερότητα των αποφάσεών μας. Τα παιδιά όντας πλάσματα με καθαρή ψυχή, χωρίς κακίες, χωρίς απωθημένα κι υστεροβουλία, αποζητούν και πείθονται μόνο με την αλήθεια. Πριν προχωρήσουμε στην ανακοίνωση των αποφάσεών μας θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να πούμε αλήθειες και σίγουροι πως θα είμαστε σταθεροί κι ακέραιοι διότι οποιοδήποτε πισωγύρισμα, αμφιταλάντευση, έλλειψη σιγουριάς κι ενοχές, το αντιλαμβάνονται και μπερδεύονται στη σκέψη τους ακόμα περισσότερο.
Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις, μπορεί να πατήσουν στις ενοχές μας με την αθωότητα των επιθυμιών τους και να προκαλέσουν σύγχυση και σε μας τους ίδιους που αρχικά δείχναμε αποφασισμένοι. Εκεί είναι που αρχίζουμε να σκεφτόμαστε «έκανα το σωστό;», «μήπως έπρεπε να κάνω λίγη υπομονή;», «μήπως για τα παιδιά;» και ξεκινάει ένας φαύλος κύκλος δίχως τέλος που όχι μόνο σε καθιστά ψυχολογικό ράκος, αλλά πληγώνεις τα ίδια σου τα παιδιά γιατί τους το μεταφέρεις άθελά σου, τα μπερδεύεις και δεν τα βοηθάς να αποδεχτούν τα νέα δεδομένα.
Μια ζωή παλεύουμε να μάθουμε στα παιδιά μας να διεκδικούν, να αγωνίζονται και να είναι σίγουρα για τον εαυτό τους. Αν λοιπόν δε βλέπουν εμάς τους ίδιους να είμαστε σίγουροι, σταθεροί, ακέραιοι κι αγωνιστές, πώς έχουμε την απαίτηση να είναι εκείνα;
Δεν υπάρχει χειρότερη στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου απ’ το να κάτσει απέναντι στο παιδί του και να του ανακοινώσει ότι «η μαμά κι ο μπαμπάς δε θα είναι πια μαζί». Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να συγκριθεί με εκείνο το βλέμμα στα μάτια τους, με εκείνη την αμηχανία στα χεράκια τους, με εκείνη την πληγή που εσύ ο ίδιος ανοίγεις επί τόπου στο ίδιο σου το παιδί.
Προσπαθείς με όσο πιο σταθερή και σίγουρη φωνή μπορείς, να του εξηγήσεις ότι οι μεγάλοι έχουν προβλήματα, να το πείσεις ότι σε καμία περίπτωση δε φταίει το ίδιο, να το κάνεις να νιώσει σίγουρο ότι η μαμά κι ο μπαμπάς θα το αγαπούν πάντα και πάντα θα είναι δίπλα του. Εκείνο μένει εκεί να σε κοιτάει και να προσπαθεί να επεξεργαστεί την τούμπα που έφαγε και δεν το κατάλαβε κι εσύ εκεί επίσης να αποτυπώνεις την εικόνα του και να ξέρεις πως στο εξής αυτή θα σε κυνηγάει μια ζωή. Δεν μπορείς όμως να κάνεις πίσω γιατί θέλεις μια αληθινή ζωή και για σένα και για εκείνο!
Τα παιδιά πληγώνονται απ’ το χωρισμό, όμως πολλοί εξακολουθούμε να τα πληγώνουμε με τη συμπεριφορά μας στην πορεία και την εξέλιξή του κι αυτό είναι το χειρότερο. Υπάρχουν άνθρωποι που τυφλώνονται απ’ τον υπέρμετρο εγωισμό τους, απ’ το θυμό τους, απ’ τα απωθημένα τους και «χρησιμοποιούν» τα παιδιά για να χτυπήσουν τον πρώην σύντροφό τους εκεί που σίγουρα θα πονέσει.
Δηλητηριάζουν με κάθε τρόπο τις παιδικές ψυχούλες και προσπαθούν να καθοδηγήσουν και να ελέγξουν καταστάσεις χωρίς καν να μπουν στη διαδικασία να φιλτράρουν πώς αισθάνεται το παιδί τους την ώρα εκείνη που τους ίδιους τους ελέγχει ο θυμός και μόνο. Εκβιάζουν καταστάσεις και συμπεριφορές μέσω των παιδιών πιθανότατα για να κερδίσουν πίσω ένα σύντροφο που ακόμα κι οι ίδιοι γνωρίζουν ότι απλά διεκδικούν λίγο χρόνο ακόμα σε ένα παιχνίδι χαμένο.
Δε σκέφτονται πως η παράταση είναι μια ανοιχτή πληγή στα ίδια τους τα παιδιά. Το μόνο που σκέφτονται είναι ο εαυτός τους κι αντί να παλέψουν για ένα νέο υγιές ξεκίνημα στη ζωή τους, βοηθώντας έτσι και τα ίδια τους τα παιδιά να προχωρήσουν, παλεύουν με τους δαίμονες και τον εγωισμό τους κρατώντας πίσω όχι μόνο τους ίδιους, αλλά κυρίως τα ίδια τα παιδιά. Έτσι τους δημιουργούν ανεπανόρθωτα πια τραύματα τα οποία θα κληθούν να πληρώσουν στο ταξίδι της ζωής τους και στις μετέπειτα προσωπικές σχέσεις τους.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να στήσουμε τον εαυτό μας απέναντι στον καθρέφτη και να του πούμε αλήθειες χωρίς τύψεις κι ενοχές και μετά ας τις μεταφέρουμε στα παιδιά μας ώστε να τους διδάξουμε πως μόνο με την αλήθεια και την αποφασιστικότητα μπορούν να βγουν εκεί έξω και να παλέψουν για ό,τι ονειρεύονται κι επιθυμούν στη ζωή τους.
Ας δώσουμε εμείς το παράδειγμα. Ας μας θυμούνται σίγουρους κι αποφασισμένους κι όχι λιγόψυχους, ανασφαλείς κι ηττοπαθείς. Ας πάψουμε επιτέλους να κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας στον ίδιο μας τον εαυτό πάνω από όλα κι ας υπερασπιστούμε τα νέα δεδομένα της ζωής μας και τα νέες επιθυμίες μας.
Αν εμείς είμαστε ευτυχισμένοι τότε σίγουρα θα είναι κι εκείνα.
