Ο Σταμάτης Μαλέλης βρέθηκε το Σάββατο στην πόλη των Τρικάλων προκειμένου να παρουσιάσει το νέο του βιβλίο με τίτλο «Στη σκιά του Μαύρου ήλιου» (εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ). Μία παρουσίαση που αποτελεί αφορμή για να πραγματοποιηθούν συναντήσεις κοινωνικής ευαισθητοποίησης για την κατάθλιψη όπως υπογραμμίζει. Πολύ ευγενικά δέχθηκε να κάνουμε μία συνέντευξη και μας μίλησε για όλα. Μία κουβέντα απολαυστική με έναν άνθρωπο που βίωσε την κατάθλιψη και προσπαθεί μέσα από τα δικά του βιώματα να βοηθήσει κι άλλους ανθρώπους. Μία συνέντευξη κατάθεση ψυχής κι εκ βαθέων εξομολόγηση θα τη χαρακτηρίζαμε. Αν κι αρχικά η συνέντευξη είχε καθοριστεί για ένα τέταρτο της ώρας, όπως μου είχε διευκρινίσει η συνεργάτης του, εντούτοις, κράτησε πολύ περισσότερο, αφού αποδείχθηκε ότι είχαμε να πούμε πολλά. Ο ισχυρός άνδρας των media άνοιξε την καρδιά του και μας άφησε μία χαραμάδα για να δούμε την ψυχή του «χωρίς μασκάρεμα» (έκφραση που ο ίδιος χρησιμοποιεί). Μιλήσαμε για όλα, για την κατάθλιψη, την παρεξήγηση με τον Κώστα Σιμήτη, τη σχέση με τους συναδέλφους, όσα στερήθηκε, αλλά και την πολιτική, την Κυβέρνηση και τις επιλογές της, τα media και τη δημοσιογραφία.
Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη
-κ. Μαλέλη πείτε μου δύο λόγια για το βιβλίο σας.
–Κατ΄αρχήν συνδυάζουμε τις παρουσιάσεις του βιβλίου για να κάνουμε συναντήσεις κοινωνικής ευαισθητοποίησης για την κατάθλιψη. Με αφορμή το βιβλίο κάνουμε αυτές τις συναντήσεις. Το βιβλίο είναι κατά κάποιο τρόπο συνέχεια του προηγούμενου βιβλίου. Έχει βιωματικά στοιχεία με μένα. Όπου λυτρώνομαι από την κατάθλιψη. Ξεκινάω μία καινούργια ζωή, αλλά αυτή την καινούργια ζωή που ονειρεύομαι και δεν μπορώ να την κάνω. Αυτή τη ζωή με βοηθάει να την κάνω μία κοπέλα, η Ρίτα, που γνωρίζω κι ερωτεύομαι (η οποία είναι φανταστικό πρόσωπο) η οποία όμως έχει κατάθλιψη. Είναι μία πολύ επιτυχημένη γυναίκα, έχει κάνει ό, τι ήθελε ο περίγυρός της να κάνει. Έχει κάνει πολύ καλές σπουδές, έχει πετύχει να γίνει πανεπιστημιακός. Αυτή δεν είναι όμως ευτυχισμένη. Έρχεται να παρακολουθήσει μία διάλεξη σαν τη σημερινή κι έρχεται και μου συστήνεται. Από τότε αρχίζει μία περιπέτεια ανάμεσά μας που γίνεται κι ερωτική που πάντοτε όμως έχει φόντο την κατάθλιψη.
-Μου δίνετε την εντύπωση πως παρά το γεγονός ότι μου ξεκαθαρίσατε ότι πρόκειται για ένα φανταστικό πρόσωπο, ότι αυτή τη γυναίκα την έχετε γνωρίσει.
-Όχι δεν την έχω γνωρίσει και δυστυχώς δεν την έχω γνωρίσει, γιατί πιστεύω ότι ο έρωτας παίζει πολύ σημαντικό ρόλο για να ξεπεράσεις την κατάθλιψη. Βέβαια είναι πολύ δύσκολο να ερωτευτούν άνθρωποι με κατάθλιψη και είναι και πολύ δύσκολο ο άνθρωπος με κατάθλιψη να βρεθεί και εδώ είναι και μία αδυναμία της όλης ιστορίας. Κι αυτό σας το λέω γιατί περιπλέκεται κι αυτή η όλη ιστορία στο βιβλίο.
-Είναι ο έρωτας αντίδοτο στην κατάθλιψη;
-Ναι. Εγώ πιστεύω ότι όταν είσαι ερωτευμένος έχεις περισσότερα εφόδια να νικήσεις την κατάθλιψη αλλά υπάρχει κι αυτή η αντίφαση και δύσκολα ερωτεύεται και δύσκολα τον ερωτεύονται τον καταθλιπτικό. Πάντως εγώ τις περιόδους που ήμουν ερωτευμένος τη χτυπούσα πιο εύκολα την κατάθλιψη. Χωρίς να σημαίνει ότι τη νικούσα. Ήμουν πάντοτε ευάλωτος αλλά νομίζω ότι ήμουν πιο ισχυρός.
-Ο ίδιος γνωρίζετε καλά την κατάθλιψη. Συμπορευτήκατε μαζί της. Πόσο δύσκολο ήταν να το παραδεχτείτε κ να μιλήσετε ανοικτά.
-Τρομερά δύσκολο. Ήταν μία περίοδος στη ζωή μου που είχα κλειστεί πάρα πολύ στη δουλειά μου (πρωτιές, τηλεθεάσεις, παράθυρα, ζωντανές συνδέσεις). Μπορούσα εγώ στο τέλος της δεκαετίας του ’90 με αρχές του 2000 με δελτία 50% να έχω κατάθλιψη; Όλοι θεωρούσαν ότι ήμουν υπεράνθρωπος, ξέρω εγώ, που έκανε τρομερά δελτία.
-Τι οδηγεί έναν υπερδύναμο άνθρωπο των media στην κατάθλιψη;
-Ήμουν τρομερά δυνατός για τους άλλους, για τον εαυτό μου ήμουν τρομερά αδύναμος. Ήμουν ένας άνθρωπος που έκανα όχι απλή ζωή, μακάρι να έκανα απλή ζωή. Δεν έκανα καθόλου ζωή. Δεν ζούσα. Δηλαδή μόνο μέσα από τη δουλειά μπορούσα να ξεχάσω το τεράστιο πρόβλημα, το μασκάρεμα. Δούλευα σκληρά. Πήγαινα εκεί, έκανα το διευθυντή, προσπαθούσα να είμαι πρώτος για να μασκαρέψω τη δυστυχία μου. Αυτό πετύχαινα. Πήγαινα καλά στη δουλειά και πήγαινα χάλια στη ζωή. Τελικά αν τα βάλεις στη ζυγαριά αξίζει; Την ίδια στιγμή που πήγαινα καλά στη δουλειά, δεν έζησα καλά προσωπικά. Πέρασα ατέλειωτες ώρες δυστυχίας και μοναξιάς. Εγώ θέλω να ρωτήσω και τους αναγνώστες σας πόσοι από αυτούς έχουν κάνει μόνοι τους Πάσχα κλπ. Εγώ το έχω κάνει. Το έχω πληρώσει το τίμημα αυτό ακριβά.
-Λέτε σε κάποιο σημείο του βιβλίου σας «Γιατί όμως η ευτυχία φάνταζε στα μάτια της σαν την άμμο που κυλά ανάμεσα στα ανοιχτά δάχτυλα;» Είναι η ευτυχία άπιαστη; Κυλά μέσα από τα χέρια μας;
-Είναι και πως τα βλέπω κάθε φορά. Είναι και τι εννοείς ευτυχία. Αν εννοείς ευτυχία την άμμο όπως την εννοώ εγώ, δεν την πιάνεις. Αν εννοείς ευτυχία το χιόνι που είναι πάνω στο βουνό μπορεί να το πιάσεις. Εγώ δυστυχώς θεωρώ ευτυχία την άμμο. Άρα δεν πρόκειται να την πιάσω ποτέ.
-Ποιος είναι ο στόχος σας μέσα από αυτό το βιβλίο;
-Κατ’ αρχήν ο στόχος νομίζω κάθε ανθρώπου που γράφει, είτε θέλει να λέγεται συγγραφέας, είτε όχι, (εγώ θέλω πια να με αποκαλούν περισσότερο συγγραφέα παρά δημοσιογράφο), είναι πρώτα να διαβαστεί αυτό το βιβλίο, να πουν ότι τους άρεσε και ότι τους βοήθησε. Κι εγώ χρησιμοποιώ ως αφορμή αυτό το βιβλίο για να γυρίσουμε όλη την Ελλάδα, να μιλήσουμε ανοικτά για την κατάθλιψη, γιατί το σημαντικότερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να μιλήσουμε. Να ανοιχτούμε, να βγούμε από το καβούκι μας. Να σπάσουμε τα γκέτο της κλειστής κοινωνίας, που κλειστή κοινωνία υπάρχει και στην Αθήνα κι εδώ στην επαρχία.
-Θεωρείτε ότι κάποιος μπορεί κάποιος να ξεπεράσει την κατάθλιψη; Εσείς το έχετε βιώσει…
-Όχι δεν το έχω ξεπεράσει, το ξεπερνάω όμως. Δεν είμαι όπως ήμουν. Τώρα μπορώ και σας μιλάω. Πριν αυτό ήταν αδιανόητο.
-Σας γνωρίζω μέσα από τα media. Σας φανταζόμουν διαφορετικό. Τώρα όμως μου δείχνετε ένα άλλο κομμάτι σας.
–Αυτός που βλέπετε τώρα είναι ο πραγματικός μου εαυτός. Όχι αυτός που βλέπατε από τα media. Τώρα είμαι ο άνθρωπος ο οποίος μπορώ να μιλήσω με μία συνάδελφο και να της πω πως νιώθω. Πριν από μερικά χρόνια δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Θα πάθαινα υψοφοβία, θα κλεινόμουν στο καβούκι μου, μπορεί να έπινα κιόλας για να το ξεπεράσω… Θα πάθαινα πανικούς… Μπορεί να έφευγα… Έχω κάνει διάφορα πράγματα.
[quote_box_center]«Χρησιμοποιώ ως αφορμή αυτό το βιβλίο για να γυρίσουμε όλη την Ελλάδα, να μιλήσουμε ανοικτά για την κατάθλιψη, γιατί το σημαντικότερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να μιλήσουμε. Να ανοιχτούμε, να βγούμε από το καβούκι μας. Να σπάσουμε τα γκέτο της κλειστής κοινωνίας»[/quote_box_center]
-Μπορείτε να μου αναφέρετε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα;
– Έχω στήσει τον Σημίτη στην παντοδυναμία του επειδή κατάλαβα ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να φτάσω στο Μέγαρο Μαξίμου για να φάμε. Ήταν ένα ραντεβού που είχε ζητηθεί μία εβδομάδα πριν, μου είχαν εξηγήσει ότι θα τρώγαμε οι δυο μας, με είχαν πάρει την παραμονή να με ρωτήσουν αν τρώω κρέας ή ψάρι και τι κρασί πίνω, μου είπαν να μην αργήσω, να είμαι εκεί στη 1, γιατί θα τρώγαμε οι δυο μας, κι εγώ 12.55 τους είπα ότι δεν θα πάω. Γιατί λίγο πριν φτάσω έπαθα ένα απίστευτο πανικό, νόμιζα θα πεθάνω. Πως θα πάω να φάω με τον Πρωθυπουργό που ήταν παντοδύναμος τότε. Ο Σιμήτης δεν μου ξαναμίλησε από τότε. Τον είδα τυχαία πέρυσι στη Σίφνο, έκανε ότι δεν με είδε. Σηκώθηκα και τον χαιρέτισα. Με κοίταξε λίγο περίεργα. «Του είπα κ. Πρόεδρε θα σας στείλω το βιβλίο μου για να κατανοήσετε γιατί δεν ήρθα. Δεν θα το έκανα ποτέ για να σας προσβάλλω». Του έστειλα το βιβλίο και, για πρώτη φορά το λέω αυτό, μου απάντησε με ένα τρυφερό μήνυμα, για την κατάθλιψη που με έκανε να αλλάξω και λίγο άποψη για τον Σιμήτη τον οποίο εγώ πολέμησα πάρα πολύ τότε.
-Άρα όλο αυτό που βιώσατε σας επηρέασε και στα επαγγελματικά σας…
-Ναι αλλά πως με επηρέασε, θετικά ή αρνητικά; Εδώ είναι το ερώτημα. Δηλαδή όταν εγώ δεν έβγαινα έξω για να φάω με τους φίλους μου. Το ότι το «τέρας» με έκανε να ασχολούμαι μόνο με τη δουλειά γιατί αισθανόμουν ασφαλής μόνο στο κοντρόλ; Μόνο εκεί δεν πάθαινα πανικό. Απλώς ήμουν απομονωμένος. Ήμουν ο δημοσιογράφος που ήμουν σε αυτό που ο κόσμος θεωρεί κορυφή (κορυφή για μένα δεν υπάρχει) που δεν είχα όμως σχέση με τους άλλους. Εγώ ποτέ δεν έβγαινα να φάω με έναν πολιτικό, με έναν άλλο δημοσιογράφο. Με το Νίκο Χατζηνικολάου που γνωριζόμαστε και θα μπορούσαμε να πούμε ότι είμαστε και φίλοι, που τον εκτιμάω κι έχει πετύχει πάρα πολλά ο άνθρωπος στη ζωή του να έχουμε βρεθεί 2 φορές όλες κι όλες. Με την Νίκο Ευαγγελάτο να έχουμε φάει μία φορά… Και με τους πολιτικούς με κανέναν. Δηλαδή τι να σας πω… Εγώ ήμουν στη ΔΗΜΑΡ και δεν έβγαινα με τον Κουβέλη.
-Οι άλλοι πως το εκλάμβαναν όλο αυτό;
-Ότι τους σνομπάρω. Γιατί δεν πήγαινα ούτε σε εκδηλώσεις, δεν πήγαινα σε γεύματα, δεν πήγαινα ούτε σε πρεμιέρες, δεν έχω πάει ποτέ σε δεξίωση…
-Μετανιώνετε τώρα για αυτές τις επιλογές σας;
-Όχι, δεν μετανιώνω. Αλλά θα ήθελα να ήταν επιλογή μου, όχι έτσι όπως γινόταν επειδή δεν μπορούσα να πάω. Ήταν και μερικά που ήθελα να πάω αλλά δεν τα κατάφερα. Είχαν έρθει τέρατα της παγκόσμιας λογοτεχνίας στην Ελλάδα, μεγάλοι διανοούμενοι, ήθελα αλλά δεν μπορούσα να πάω. Μου το στερούσε η κατάθλιψη. Μου στέρησε πάρα πολλά πράγματα. Μου στέρησε τον έρωτα. Κομμάτια της ζωής. Ταξίδια. Ένα πράγμα μόνο μου έδωσε τη δουλειά.
-Σε αυτή τη δουλειά έρχεσαι σε επαφή με κόσμο. Πως τα καταφέρνατε;
–Δεν τους έβλεπα. Πάντοτε είχα συνεργάτες κι ερχόταν με εκείνους σε επαφή. Ακόμη και η σύσκεψη που έκανα ήταν με 1-2 άτομα. Δεν μπορούσα παρά πάνω. Για αυτό κιόλας ήμουν συγκεντρωτικός. Έπαιρνα τις αποφάσεις μόνος μου γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.
-Ένας άντρας γράφει ένα βιβλίο αφιερωμένο στις γυναίκες, στα γυναικεία προβλήματα, στις γυναικείες ανησυχίες, στις γυναικείες δυσκολίες; Πόσο δύσκολο ήταν αυτό;
-Πολύ δύσκολο. Προσπάθησα να μπω στο κεφάλι αυτής της γυναίκας, της Ρίτας. Άλλες φορές τα κατάφερνα κι άλλες όχι. Πιστεύω ότι οι γυναίκες είναι περισσότερο επιρρεπείς στην κατάθλιψη. Είναι πιο μελαγχολικές, πιο θλιμμένες, με πιο θλιμμένα μάτια. Πες μου αν έχεις θλιμμένα μάτια να σου πω αν είναι γυναίκα, γράφω στο βιβλίο. Αυτό είναι και βιολογικό έχει να κάνει και με τις αντοχές της. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Ο κάθε άνθρωπος έχει και τη θηλυκή πλευρά του. Προσπάθησα να τη δω και μέσα από αυτή τη Ρίτα. Ταυτίζομαι μαζί της γίνομαι εγώ η Ρίτα. Εγώ είμαι αυτός που παθαίνω τις κρίσεις πανικού που περιγράφω. Η Ρίτα ουσιαστικά είμαι εγώ. Είναι το alter ego μου.
– Ζούμε στα χρόνια της κρίσης, με πολλά αδιέξοδα και δυσκολίες. Όλα αυτά επιβαρύνουν την ψυχολογία; Οδηγούν στα μονοπάτια της κατάθλιψης;
-Σίγουρα η κρίση έχει επιδεινώσει την κατάθλιψη. Σίγουρα έχουν γίνει χειρότερα τα πράγματα. Φανταστείτε έναν άνθρωπο που έχει και το πρόβλημά του να βρίσκεται και σε απόγνωση γιατί δεν έχει δουλειά, να μην έχει τα στοιχειώδη, να μην έχει ρεύμα, τροφή, να μην έχει ελπίδα. Παρόλα αυτά εμείς είμαστε σε μικρότερα νούμερα από ό,τι η Σουηδία. Άρα παίζουν πολλά άλλα πράγματα ρόλο. Είχα στείλει κι ένα υπόμνημα στην προηγούμενη Κυβέρνηση, κι ελπίζω να φτάσει και στα χέρια της Κουντουρά, όπου προτείνω να κάνουμε εξειδικευμένες προτάσεις προς τις χώρες με υψηλά ποσοστά κατάθλιψης. Να ποντάρουμε στον χειμερινό τουρισμό που αφορά την κατάθλιψη για τους ειδικούς. «Ελάτε στην Ελλάδα που έχει φως». Τώρα είμαστε στο Μάρτη και κοιτάξτε τι ήλιο έχει έξω. Υπάρχουν μέρη καταπληκτικά στην Ελλάδα που θα μπορούσαν να προωθηθούν, θέλει λίγο οργάνωση. Θα πρέπει να επενδύσουμε σε αυτό.
[quote_box_center]«Έχω στήσει τον Σημίτη στην παντοδυναμία του επειδή κατάλαβα ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να φτάσω στο Μέγαρο Μαξίμου για να φάμε»[/quote_box_center]
-Οι πολιτικοί μας σήμερα μπορούν να ασκήσουν πολιτική;
–Οι πολιτικοί που υπάρχουν σήμερα όχι. Τουλάχιστον όπως είναι διαμορφωμένα τα κόμματα μέχρι τώρα. Δηλαδή από τη μία πλευρά υπάρχει μία ηττημένη λαϊκοδεξιά, μία φιλελεύθερη δεξιά η οποία ακόμη δεν έχει βρει τον προσανατολισμό της, κι από την άλλη πλευρά έχουμε ένα αντί-πράμα, ένα αντί, πώς να το ονομάσω. Είναι μία συνεργασία παρά φύση, ανθρώπων που ισχυρίζονται ότι είναι αριστεροί με ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι είναι εθνικοπατριώτες. Αυτοί οι πολιτικοί είναι δυνατόν να σκέφτονται πως θα πάνε μπροστά τη χώρα; Πως θα την αναπτύξουν; Τι κάνουν δύο μήνες τώρα; Μόνο επικοινωνιακή πολιτική, μόνο φούσκες, μόνο ψέμα. Τι έχει αλλάξει στη ζωή μας δύο μήνες τώρα; Αυτό είναι η αριστερά; Τι έχει κάνει; Έχει δώσει ένα πιάτο φαγητό σε κάποιον; Έχει βρει μία θέση ανέργου; Έχει μειώσει τα διόδια που ήρθα εδώ και πλήρωνα κάθε 100 μέτρα;
-Είμαστε σε αναμονή για να δούμε…
-Ναι αλλά εμένα κι από την κατάθλιψη δεν μου αρέσει να ζω σε αναμονή. Δεν μου αρέσει να ζω μία αβίωτη ζωή. Θέλω να τη ζήσω τη ζωή μου. Δεν μπορώ να περιμένω αν σε ένα ή δύο χρόνια μπορεί κάποιος να σκεφτεί να κάνει κάτι.
-Υπάρχει φως;
-Όχι αυτή τη στιγμή δεν βλέπω να υπάρχει. Όσα χρήματα και να καταφέρουμε να πάρουμε από τους άλλους για να μην πέσουμε στα βράχια, γιατί αυτό το πράγμα γίνεται αυτή τη στιγμή έτσι; Δηλαδή, εμείς τους λέμε δώστε μας λεφτά για να μην πέσουμε στα βράχια και ταρακουνήσουμε το όλο σύστημα και κάποιοι ανόητοι το θεωρούν κι αξιοπρέπεια όλο αυτό. Ε, δεν είναι αξιοπρέπεια όλο αυτό. Από πότε ο εκβιασμός έγινε αξιοπρέπεια; Εγώ θεωρώ ότι είμαι αξιοπρεπής αν έχω μία ισχυρή χώρα που πηγαίνει στους Γερμανούς και λέει ότι θέλω να είμαστε ισότιμοι στην Ευρώπη. Και την επιβάλω την ισοτιμία. Αλλά για να το απαιτήσεις αυτό πρέπει να είσαι ισχυρός. Αυτό είναι για μένα εθνική αξιοπρέπεια, να ανεβάσουμε τη χώρα κι όχι να εκλιπαρούμε για να μπορέσουμε να πληρώσουμε κάποιες υποχρεώσεις. Τώρα με το υστέρημα του ελληνικού λαού πληρώνουμε απευθείας το ΔΝΤ και το κάνει αυτό μία Κυβέρνηση της Αριστεράς; Σαν δεν ντρέπονται λίγο.
-Πως σχολιάζετε το νέο στυλ που… λανσάρουν τα μέλη της νέας Κυβέρνησης;
–Τζάμπα μάγκες. Δηλαδή ο Βαρουφάκης, δείχνει το δάκτυλο, ο Φλαμπουράρης λέει αέρα χρωστάμε, ο καθένας του κεφαλιού του.
-Πόσο επηρέασε τα media η κρίση;
–Πάρα πολύ. Δεν υπάρχει διαφήμιση. Καθόλου πέφτει συνεχώς. Δεν υπάρχει από πουθενά να πάρουμε χρήματα. Κάποιοι ιδιοκτήτες πληρώνουν από την τσέπη τους. Κάποιοι άλλοι έχουν τα μέσα για να παίξουν διαπλεκόμενα παιχνίδια ή άλλα παιχνίδια αλλότρια και δυστυχώς με όλα αυτά δεν υπάρχει και σωστή ειδησεογραφία. Τι ειδησεογραφία να υπάρχει όταν ο μιντιάρχης είναι διαπλεκόμενος κι εξαρτάται από τα δάνεια των τραπεζών;
-Κι αυτή η λειτουργία των σταθμών χωρίς άδειες;
–Να σταματήσει. Εγώ φωνάζω 20 χρόνια τώρα. Διαγωνισμός για τις άδειες βεβαίως καμία αντίρρηση, βεβαίως με κριτήρια και μόρια. Δηλαδή το να πας να κλείσεις αύριο το ΣΚΑΙ που ο Αλαφούζος έχει 400 άτομα και τα συντηρεί κι έχει βάλει κι από την τσέπη του τόσα λεφτά θεωρώ ότι είναι άδικο σε σχέση με άλλα κανάλια που δεν έχουν βάλει ποτέ δεκάρα τσακιστή κι απλώς χρηματοδοτούνται από τις τράπεζες. Υπάρχουν σήμερα κανάλια στα οποία ο ιδιοκτήτης τους δεν έχει βάλει ούτε μία δεκάρα, έχουν δημόσια περιουσία, εκμεταλλεύονται τη δημόσια υπηρεσία, δεν πληρώνουν τίποτα στο κράτος, παίζουν τα παιχνίδια τους και χρηματοδοτούνται από τις Τράπεζες κατά την άποψή μου παράνομα. Και τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ για αυτό; Ούτε τις διοικήσεις δεν άλλαξε.
[quote_box_center]«Η σημερινή Κυβέρνηση είναι μία συνεργασία παρά φύση, ανθρώπων που ισχυρίζονται ότι είναι αριστεροί με ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι είναι εθνικοπατριώτες»[/quote_box_center]
-Είσαστε διευθυντής στο new media studies. Θεωρείτε ότι είναι ένα επάγγελμα με προοπτική;
-Αρκεί να το κάνεις σωστά. Να το κάνεις με ήθος και γενναιότητα. Να μη γίνεις δημοσιογράφος για να μπορέσεις να γίνεις πλούσιος αλλά για να υπηρετήσεις μία ιδέα που είναι η δημοσιογραφία. Η δημοσιογραφία είναι ιδέα. Εάν κάποιος τη δει ως λειτούργημα, ως υποχρέωσή του να ενημερώσει σωστά, βεβαίως έχει και μέλλον. Τώρα επαγγελματικά έχω να πω ότι αλλάζουν όλα τόσο ραγδαία, τόσο γρήγορα που νομίζω ότι αντικειμενικά θα ανοίξουν πολλές θέσεις εργασίας. Είμαστε ακριβώς στον κύκλο που κλείνει στην τηλεόραση, σε έναν νέο που ανοίγει. Τα νέα παιδιά που θα μπούνε έχουν και καλύτερη κατάρτιση και καλύτερη μόρφωση, όρεξη και λιγότερη εξάρτηση από τη διαπλοκή.
-Δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκεστε στα Τρίκαλα…
-Στα Τρίκαλα έχω βρεθεί λίγες φορές αλλά τα νιώθω πολύ κοντά μου. Κάτι με εμπνέει στα Τρίκαλα, ίσως είναι οι άνθρωποι που είναι πιο ζωντανοί, υπάρχει ένας έντονος πολιτισμός. Ο Τσιτσάνης, ο Ασκληπιός, το ποτάμι…
(Μέρος της συνέντευξης έχει δημοσιευτεί στη ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ)
