Πρόωρο μωρό: «Πότε θα το πάρετε σπίτι;»

Το ερώτημα είναι δύσκολο να απαντηθεί από τον οποιοδήποτε γιατρό. Για να μην ρωτάτε λοιπόν συνεχώς, συγκεντρώσαμε τα ορόσημα που πρέπει να έχει κατακτήσει ένα πρόωρο μωρό για να πάρει το πολυπόθητο εξιτήριο. Για να ξέρετε κι εσείς τι περιμένουν οι γιατροί για να σας δείξουν την πόρτα!

Η πρώτη μας συνάντηση σαν οικογένεια δεν ήταν ακριβώς όπως την είχα ονειρευτεί. Ο γιος μου σε μία ανοιχτή θερμοκοιτίδα να προσπαθεί να κρατηθεί ζωντανός. Εγώ σωριασμένη σε μία καρέκλα δίπλα του, με μάτια θολά, να προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι μας συνέβαινε. Και ο άντρας μου να προσπαθεί να ενημερωθεί από τους γιατρούς για την πορεία του μικρού.

Να γεμίσει ο κουβάς

Έτσι ήταν και η δεύτερη συνάντηση μας, ακριβώς η ίδια σκηνή. Έτσι ξεκίνησε και η τρίτη. Μόνο που όταν ολοκλήρωσε την ενημέρωση ο γιατρός, χωρίς να έχω ακούσει λέξη από αυτά που έλεγε, τον ρώτησα το ένα και μοναδικό πράγμα που με ενδιέφερε: Πότε θα τον πάρουμε σπίτι; Η κοφτή και απόλυτη απάντησή του «Δεν ξέρουμε» είχε μάλλον τόσο εμφανώς άσχημα αποτελέσματα πάνω μου, που αμέσως έσπευσε να αλλάξει τόνο και να μου δώσει κάποιες εξηγήσεις. Η παραμονή μας εκεί, είπε, είναι ένας μεγάλος κουβάς που πρέπει να γεμίσει με νερό. Πότε θα πέφτουν σταγόνες, πότε το νερό θα τρέχει άφθονο, πότε το νερό θα χύνεται και ο κουβάς θα αδειάζει. Κάθε μέρα που θα περνάει, θα γεμίζει τον κουβά μας και θα μας φέρνει πιο κοντά στο σπίτι μας.

Ήταν ο τρόπος που μου το είπε; Ήταν η ανάγκη μου να το πιστέψω; Δεν ξέρω. Πάντως από εκείνη τη στιγμή, πήρα τον κουβά μου αγκαλιά και με κάθε «σταθερά» που άκουγα, τον έβλεπα να γεμίζει και έπαιρνα κουράγιο.

Το μόνο πρόβλημα με αυτή την παρομοίωση του κουβά ήταν όταν με ρωτούσαν οι άλλοι πότε θα βγούμε από τη ΜΕΝΝ. «Ο κουβάς μας δεν γέμισε ακόμη» ή «Μόλις γεμίσει ο κουβάς» τους απαντούσα χωρίς να μπορώ να δώσω περισσότερες επεξηγήσεις και με κοιτούσαν σαν να τα είχα λίγο χαμένα, μην μπορώντας να καταλάβουν για ποιον κουβά μιλούσα.

Καθώς περνούσαν οι μέρες, οι σταγόνες άρχισαν να αποκτούν συγκεκριμένο όνομα. Οι σταγόνες αυτές που έπρεπε να γεμίσουν τον κουβά μας, δεν ήταν τίποτα άλλο από τα ορόσημα που κάθε πρόωρο πρέπει να φτάσει, για να μπορέσει να πάει σπίτι του.

Κρατάτε σημειώσεις εσείς εκεί στη ΜΕΝΝ;

Να μπορεί να αναπνέει μόνο του, χωρίς αναπνευστική υποστήριξη ή οξυγόνο. Πολλά πρόωρα χρειάζονται αναπνευστική υποστήριξη αμέσως μόλις γεννηθούν. Κάποια ίσως χρειαστούν μόνο λίγο οξυγόνο. Μωρά που είναι πολύ μικρά ή που γεννήθηκαν πολύ νωρίς κινδυνεύουν με μία χρόνια κατάσταση που ονομάζεται βρογχοπνευμονική δυσπλασία και ίσως χρειάζονται οξυγόνο ακόμη και όταν είναι έτοιμα να πάνε σπίτι.
Να μην εμφανίζει άπνοια (απουσία αναπνοής για περισσότερο από 20 δευτερόλεπτα) ή βραδυκαρδία(μείωση δηλαδή του οξυγόνου στο αίμα και μείωση του καρδιακού ρυθμού με λιγότερους από 80 χτύπους ανά λεπτό).
Να μπορεί να σιτιστεί από το στόμα. Τα πρόωρα δεν είναι τόσο δυνατά όσο τα τελειόμηνα και δεν μπορούν να συντονίσουν το πιπίλισμα και την κατάποση. Τα περισσότερα πρόωρα σιτίζονται αρχικά με παρεντερική διατροφή αποκλειστικά. Στην πορεία αρχίζουν να τρέφονται με καθετήρα μέχρι να είναι αρκετά δυνατά ώστε να μπορούν να πιουν γάλα με μπουκάλι ή από το στήθος.
Να αρχίσει να παίρνει βάρος σταθερά και να φτάσει σε ένα συγκεκριμένο βάρος (περίπου γύρω στα 2 κιλά ανάλογα με το περιστατικό και τα υπόλοιπα στοιχεία της υγείας του).
Να μπορεί να διατηρήσει τη θερμοκρασία του σώματός του. Η ικανότητα να ρυθμίσει τη θερμοκρασία του σώματός του έξω από τη θερμοκοιτίδα και να κοιμηθεί σε κουνάκι είναι ένα μεγάλο ορόσημο για τα πρόωρα, ένα ορόσημο σε άμεση συνάρτηση με το βάρος (περίπου στα 1800-2000 γρ.).