Τα κατάγματα είναι πολύ συχνά στα παιδιά, ιδίως στα αγόρια. Μπορούν να συμβούν ανά πάσα στιγμή, στο σχολείο, την παιδική χαρά, στο σπίτι.
Αρκετοί γονείς, μέχρι να γίνει η διάγνωση, συγχέουν το κάταγμα, που είναι το σπάσιμο των οστών, με το διάστρεμμα (στραμπούληγμα) που είναι η κάκωση των ιστών μιας άρθρωσης, χωρίς την απομάκρυνση των αρθρούμενων οστών και με την εξάρθρωση, που είναι η πιο σοβαρή βλάβη μιας άρθρωσης, κατά την οποία υπάρχει απομάκρυνση των αρθρούμενων οστών.
Εκείνο που έχει καθοριστική σημασία είναι η σωστή αντιμετώπιση των καταγμάτων στα νοσοκομεία. Ωστόσο, όπως προκύπτει από σχετική μελέτη, στα επείγοντα περιστατικά των νοσοκομείων δεν γίνεται σωστή αντιμετώπιση.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο νάρθηκας, ο οποίος συνήθως αποτελείται από το εσωτερικό κάλυμμα από φυσικό υλικό και το άκαμπτο εξωτερικό περίβλημα και χρησιμοποιείται για να σταθεροποιεί το σπασμένο οστό. Μια ομάδα παιδοορθοπεδικών από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μαίριλαντ εξέτασε τους νάρθηκες 275 ανήλικων ασθενών, μέσης ηλικίας 8 ετών.
Στο 93% των περιπτώσεων οι νάρθηκες δεν ήταν οι ενδεδειγμένοι για τους μικρούς ασθενείς, είπαν οι ερευνητές παρουσιάζοντας τη μελέτη τους σε συνέδριο της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής, στο Σαν Ντιέγκο.
Οι γιατροί ανακάλυψαν ότι συχνά οι νάρθηκες ήταν πολύ σφιχτοί ή ότι αντί για κάλυμμα από βαμβάκι, τυλιγόταν το χέρι του παιδιού με συνθετικό ελαστικό επίδεσμο. Το αποτέλεσμα ήταν πρηξίματα (οιδήματα) στα δάκτυλα των παιδιών, φουσκάλες (φλύκταινες) και πληγές (έλκη) στο δέρμα.
Μερικά παιδιά είχαν εκδηλώσει πόνους μακριά από το σημείο του κατάγματος, επειδή ο νάρθηκας πίεζε κάποιο νεύρο αφού δεν ήταν σωστά τοποθετημένος.
Στις μισές περιπτώσεις, ο νάρθηκας είχε λάθος μέγεθος: ήταν πολύ κοντός ή πολύ μακρύς για το παιδί, με συνέπεια να μην υποστηρίζονται επαρκώς ή να ακινητοποιούνται υπέρ το δέον τα σπασμένα οστά.
Οι ειδικοί υπολογίζουν ότι 42% των αγοριών και 27% των κοριτσιών έχουν υποστεί τουλάχιστον ένα κάταγμα έως την ηλικία των 16 ετών.
Photo:Illustration/ThinksStook
