Κορίτσια θηλάστε!

Η Έφη Μπαξεβάνη, μητέρα ενός μικρού αγοριού, διηγείται την εμπειρία της στο ταξίδι του Μητρικού Θηλασμού.

“Εφη, εισαι έγκυος!” μου ανακοίνωσε με πλατύ χαμόγελο ευτυχίας, ο σύζυγός μου Νίκος, στις 26 Ιουνίου του 2013.Η εγκυμοσύνη μου δεν ήταν κάτι που είχαμε προγραμματίσει,ούτε είχαμε προετοιμαστεί για τη μεγάλη στιγμή που μαθαίνεις ότι θα φέρεις στον κόσμο ένα παιδί.Αγκαλιαστήκαμε ευτυχισμένοι & αρχίσαμε να καταστρώνουμε σχέδια για το πως θα ανακοινώσουμε τον ερχομό του μωρού μας, στους δικούς μας ανθρώπους, αιφνιδιάζοντάς τους.

Ακολούθησαν εννέα και κάτι μήνες,μιας πολύ καλής και χωρίς προβλήματα εγκυμοσύνης, με όλους τους συγγενείς δίπλα μας να μας στηρίζουν και να ανυπομονούν για τη μεγάλη στιγμή.

Στην διάρκεια της άδειας εγκυμοσύνης από την δουλειά μου, άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο, σχετικά με την διαδικασία του τοκετού.  Βρήκα πολλές & χρήσιμες πληροφορίες για το θέμα και κάποια στιγμή, εντελώς τυχαία θα έλεγα,ανακάλυψα μία διαδυκτιακή ομάδα με μέλη νέες μαμάδες, οι οποίες συζητούσαν για τον θηλασμό.

Παρακολουθώντας τις συζητήσεις τους, με έκπληξη συνειδητοποίησα ότι εγώ δεν ήμουν επαρκώς ενημερωμένη για αυτό το τόσο σημαντικό θέμα. Συνειδητοποίησα επίσης ότι ενώ είχα φροντίσει με μεγάλη προσοχή για όλα τα δευτερεούσης σημασίας πράγματα για το μωρό μου, όπως για τα ρουχαλάκια και την επίπλωση του δωματίου του, δεν γνώριζα για τα πλέον σημαντικά.

Δεν γνώριζα δηλαδή, βασικά & ουσιώδη πράγματα για τον θηλασμό & την διαδικασία του, καθώς και για την κατάλληλη «προετοιμασία» μιας μέλλουσας μητέρας, προκειμένου να ανταποκριθεί με επιτυχία, στο ταξίδι της υπέροχης αυτής εμπειρίας!

Δυστυχώς στην Ελλάδα, υπάρχει κενό ενημέρωσης γι αυτή την τόσο φυσική διαδικασία, αυτό το δώρο της φύσης προς τις μητέρες και τα μωρά τους. Πολύ σοφά, η φύση έχει προβλέψει  να χαρίσει σε κάθε γυναίκα την δυνατότητα να θρέψει το μωρό που θα φέρει στον κόσμο, αποκλειστικά και μόνο με το γάλα που παράγει το σώμα της και που είναι το πλέον κατάλληλο για το δικό της μωρό.

Άρχισα χωρίς χρονοτριβές, να επισκέπτομαι διαδικτυακά την ομάδα αυτή σε καθημερινή βάση, να διαβάζω τα σχόλια και τις εμπειρίες θηλασμού των άλλων μητέρων, με σκοπό να ενημερωθώ με τη σειρά μου και να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα για τον θηλασμό, καθώς είχα αποφασίσει να θηλάσω αποκλειστικά το μωράκι μου, μόλις γεννηθεί.

Αφιέρωσα μεγάλο μέρος του χρόνου της εγκυμοσύνης μου για την ενημέρωσή μου. Παρακολούθησα άπειρες συζητήσεις μεταξύ των μελών της ομάδας, είδα αρκετά videos θηλασμού, διάβασα πολλά άρθρα και κράτησα σημειώσεις για ό,τι μου φάνηκε χρήσιμο και σημαντικό.

Γνώρισα πολλά αξιόλογα άτομα, νεαρές μητέρες με πείσμα, θέληση  & μεγάλο πάθος για τον θηλασμό και τα ωφέλη του.

Αυτά που διάβασα ειλικρινά μου προξένησαν μεγάλη έκπληξη, καθώς δεν τα γνώριζα, αλλά οι συζητήσεις που ακολούθησαν με όπλισαν με θάρρος, υπομονή & επιμονή για τις δύσκολες πρώτες μέρες που θα ακολουθούσαν, αμέσως μετά τον τοκετό.

‘Εχοντας πλέον φθάσει στη 41η εβδομάδα κύησης, από τη μια μεριά,ανυπομονούσα για την άφιξη του μπέμπη μου αλλά απ’την άλλη, ένιωθα ότι θα μου έλειπε η αίσθηση του δεσμού που είχαμε ήδη αποκτήσει «ζώντας» ουσιαστικά μαζί, τόσους μήνες.

Καθώς η πιθανή ημερομηνία τοκετού είχε παρέλθει, μπήκα σε μία διαδικασία καθημερινών καρδιοτοκογραφημάτων για να παρακολουθούμε την υγεία του μωρού και να αποφύγουμε κάθε πιθανή επιπλοκή. Η γνώμη των μαιευτήρων ήταν να προχωρήσω σε γέννα μέσω καισαρικής τομής, καθώς το μωρό μου «ζοριζόταν».

Ανησύχησα πολύ & στενοχωρήθηκα με την προοπτική του μη φυσιολογικού τοκετού, συζήτησα πολύ με τον γιατρό που με παρακολουθούσε και καταλήξαμε να γίνει μία τελική προσπάθεια πρόκλησης τοκετού, πριν προχωρήσουμε σε καισαρική τομή, ικανοποιώντας έτσι την επιθυμία μου, για φυσιολογικό τοκετό.

Έτσι λοιπόν,φτάσαμε την 24η Φεβρουαρίου 2014,στις 7π.μ στην μαιευτική κλινική του Γ.Ν.Παπαγεωργίου, της Θεσσαλονίκης.

Ακόμα και σήμερα, αρκετό καιρό μετά τη γέννηση του γιού μας, μέσα στο μυαλό μου ζω και ξαναζώ όλη την εμπειρία που είχα, στο πραγματικά εξαιρετικό αυτό νοσοκομείο.Από τη στιγμή που έγινε η εισαγωγή μου μέχρι και τη στιγμή που ξεκίνησε το χειρουργείο, όλες οι μαίες & το νοσηλευτικό προσωπικό στάθηκαν δίπλα μου, εμψυχώνοντάς με. Επί 14 ατελείωτες ώρες  περιμέναμε & ευχόμουν να αρχίσουν οι συσπάσεις, οι οποίες δεν ήρθαν ποτέ. Ο δικός μας μπέμπης δεν έλεγε να έρθει… Έτσι προχωρήσαμε σε γέννα μέσω καισαρικής τομής.

Θυμάμαι πολύ καθαρά ότι όσο με προετοίμαζαν για την επέμβαση και με χαλάρωναν με τα λόγια και τα αστεία τους οι μαίες, εγώ είχα επικεντρωθεί στο μόνο πράγμα που επιθυμούσα να ακούσω εκείνη τη στιγμή, στο κλάμμα του μωρού μου, που θα σήμαινε ότι γεννήθηκε και όλα πήγαν καλά.

Αν και το χειρουργείο κύλησε ομαλά & γρήγορα, δεν μπορώ να πω ότι ήταν κάτι επώδυνο-άλλωστε δεν ήταν ο πόνος αυτό που φόβιζε εμένα-δεν μου άφησε ούτε θετικά, ούτε αρνητικά συναισθήματα.

Η προσωπική μου εμπειρία από την γέννα μέσω καισαρικής τομής, είναι ότι πρόκειται για κάτι «κρύο» και ουδέτερο.

Νιώθεις ένα περίεργο και απότομο άδειασμα. Θεωρώ ότι εάν δεν συντρέχει κίνδυνος για το μωρό,καμία μέλλουσα μαμά δεν πρέπει να επιλέγει αυτόν τον τρόπο για να φέρει στον κόσμο το παιδί της.

20.06μμ. “Να σου ζήσει, ο γιός”.

Όταν άκουσα αυτά τα λόγια με πλημμύρισαν απίστευτα συναισθήματα. Ανακατεμένα συναισθήματα ευτυχίας, ανακούφισης, υπερηφάνιας & ολοκλήρωσης με κατέκλυσαν.

Όταν αγκάλιασα για πρώτη φορά τον γιό μας, όταν μοιραστήκαμε το πρώτο κοινό βλέμμα, όταν μύρισα την μυρωδιά του, ένιωσα τρομερή συγκίνηση…

Τον αποχωρίστηκα μόνο για 6 ώρες,επαναλαμβάνοντας εκνευριστικά πολλές φορές, το παραδέχομαι,ότι θέλω να τραφεί αποκλειστικά & μόνο με το δικό μου γάλα και να τον κρατήσω στο δωμάτιό μου μέρα νύχτα για όσο νοσηλευτώ. Η επιθυμία μου αυτή έγινε σεβαστή & επιδοκιμάστηκε από όλους στη κλινική. «Το αυτονόητο πλέον ακούγεται εξωπραγματικό», σκέφτηκα!

Θήλασα το μωρό μου από την πρώτη στιγμή,ακολούθησα κατά γράμμα τις συμβουλές και τις οδηγίες των μαμάδων-μελών των ομάδων που προανέφερα,όχι γιατί ήμουν απ’τις τυχερές που “έχουν γάλα”,αλλά γιατί γνώριζα ότι για να γεμίσει το μικροσκοπικό στομαχάκι ενός μωρού αρκεί το πύαρ-το πρωτόγαλα που λέμε-και δεν έπεσα στην παγίδα ότι δεν φτάνει το γάλα μου.

Πρέπει να τονίσω ότι όλοι στο Γ.Ν.Παπαγεωργίου, είναι υπέρμαχοι του μητρικού θηλασμού, στηρίζοντας τις νέες μητέρες, ενώ σε συζητήσεις μαζί τους, διαπίστωσα ότι θεωρούν αδικαιολόγητες όσες μαμάδες δεν θηλάζουν,ενώ δεν αντιμετωπίζουν κάποιο σοβαρό ιατρικό πρόβλημα, καθώς όλες οι μητέρες είναι ικανές να θρέψουν τα μωρά τους, αρκεί να εκπαιδευθούν και να πιστέψουν στο θηλασμό και τα ωφέλη του.

Επιστρέφοντας στο σπίτι με τις ευχές όλων,άρχισε η όμορφη ρουτίνα των θηλασμών, για εμένα και το μικρό μου αγοράκι!

Πράγματι, ο θηλασμός είναι μια κουραστική διαδικασία, κανείς δεν υποστηρίζει το αντίθετο,αλλά τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από το να πιει μητρικό γάλα το μωρό από την πρώτη μέρα της ζωής του.Είναι ένα δώρο της φύσης προς τα μωρά και πρέπει όλες εμείς οι μητέρες ανεξαιρέτως, να προσφέρουμε το γάλα μας με χαρά κι αγόγγυστα στα παιδιά μας. Αυτό εξάλλου μας χαρακτηρίζει εμάς τις μαμάδες, η ανιδιοτέλεια της προσφοράς μας.

Κορίτσια,θηλάστε!

Αυτό και μόνο έχω να πω, σε όλες τις μέλλουσες νέες μητέρες.

Ενημερωθείτε για τον θηλασμό διαβάζοντας διάφορα σχετικά άρθρα, παρακολουθήστε ομιλίες & συγκεντρώσεις που διοργανώνονται για τον σκοπό αυτό και προετοιμαστείτε να μοιραστείτε μία υπέροχη εμπειρία που δεν συγκρίνεται με καμία άλλη στον κόσμο.Δώσατε ήδη μία φορά ζωή σε αυτό το μικρό θαύμα που κρατάτε στα χέρια σας, συνεχίστε και προσφέρετέ του υγεία & δύναμη με κάθε γουλιά μητρικού γάλακτος!

Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο και πιο συγκινητικό από δυο λαμπερά ματάκια που σε κοιτούν με λαχτάρα κι ευγνωμοσύνη, κάθε φορά που θηλάζουν & ρουφούν τη ζωή.  Ακούς τα μωρουδίστικα μουρμουρητά τους και βλέπεις την απόλαυσή τους καθώς γεύονται αυτό που μπορείς ως μαμά να τους προσφέρεις και νιώθεις μοναδική & απόλυτη ευτυχία.

Το δώρο του θηλασμού που αποφάσισα να προσφέρω με όποιο τίμημα κούρασης ή πόνου στο παιδί μου, αξίζει την κάθε στιγμή!

Κορίτσια θηλάστε!