Θωμάς Παλιούρας: Ο Τρικαλινός ηθοποιός που κατέχει το ρεκόρ Γκίνες

Δουλεύει ως ηθοποιός από το 1981 ανελλιπώς στο θέατρο, την τηλεόραση, τον κινηματογράφο. Και μπορεί, όπως ο ίδιος λέει, να μην έχει κάνει το «πολύ μεγάλο όνομα» όμως έχει συνεχή παρουσία. Ο Τρικαλινός ηθοποιός Θωμάς Παλιούρας κατέχει εδώ και λίγο καιρό το ρεκόρ Γκίνες ως ο μακροβιότερος ηθοποιός που έπαιξε επί 11 συναπτά έτη στη θεατρική Παράσταση «Σεσουάρ για δολοφόνους». Ένας άνθρωπος γλυκύτατος. Ευγενικός, προσγειωμένος, με ένα χαμόγελο στα χείλη. Μας μιλά για το επάγγελμά του και τις εμπειρίες του. Τα τελευταία χρόνια τον συναντάμε στο Μύλο των Ξωτικών, αποδεχόμενος την πρόταση του Δήμου Τρικκαίων και θέλοντας κι ο ίδιος να συμβάλει σε αυτή τη μεγάλη προσπάθεια για τον τόπο που τον υπεραγαπά και δεν χάνει ευκαιρία να επισκέπτεται, όπως μας λέει. Ο ίδιος μας μιλάει και για τη συμμετοχή του στην επιτυχημένη σειρά «Κάτω Παρτάλι», για το επάγγελμα του ηθοποιού, τις δυσκολίες του, αλλά και το πόσο τυχερός νιώθει που έχει δουλειά όλα αυτά τα χρόνια.

Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη

(Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στη ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ)

-κ. Παλιούρα η καταγωγή σας είναι από τα Τρίκαλα;

-Από το Δροσερό Τρικάλων.

-Λατρεία το χωριό;

-Λατρεία. Ερχόμουν στους παππούδες, στους θείους, στους συγγενείς εδώ. Ερχόμουν τα καλοκαίρια συνήθως κι έχω πολλές γλυκές γεύσεις, αρώματα από το χωριό και γενικά από τα Τρίκαλα, τα οποία υπεραγαπώ. Είναι ο τόπος που ξεκουράζομαι και ηρεμώ. Όποτε χρειάζεται να πάω κάπου ο προορισμός μου θα είναι τα Τρίκαλα. Η πρώτη μου επιλογή.

-Έχετε συγγενείς εδώ τώρα;

-Έχω συγγενείς ναι. Έχω ξαδέρφια, θείους, έχω φίλους καλούς κι έρχομαι τακτικά. Όσο μπορώ πιο συχνά.

-Πρόσφατα πήρατε το ρεκόρ Γκίνες;

-Ναι πρόσφατα πήρα το ρεκόρ Γκίνες με το σεσουάρ για δολοφόνους που ήταν η μακροβιότερη παράσταση στην Ελλάδα κι εγώ ως ο μακροβιότερος ηθοποιός που έχει παίξει έντεκα συνεχόμενα χρόνια στην ίδια παράσταση.

[quote_box_center]Ο Θωμάς Παλιούρας με το ρόλο του αστυνομικού Βαλαβάνη συμμετείχε επί έντεκα συνεχόμενα χρόνια (2000-2012) στην απολαυστική κωμωδία του Θοδωρή Πετρόπουλου «Σεσουάρ για δολοφόνους», παράσταση που επίσης συμπεριλήφθηκε στο βιβλίο των ελληνικών ρεκόρ, καθώς παιζόταν στη χώρα μας επί δεκατρία χρόνια. Το έργο (στο οποίο πρωταγωνίστησαν περίπου 50 ηθοποιοί, παίχτηκε 2.600 φορές και το παρακολούθησαν πάνω από 2.500.000 θεατές) έσπασε το ρεκόρ μιας άλλης εκπληκτικής θεατρικής δουλειάς της δεκαετίας του ’70, με τίτλο «Αγάπη μου Ουάουα», με τους Κάκια Αναλυτή και Κώστα Ρηγόπουλου, το οποίο παίχτηκε επί εφτά συνεχόμενες σεζόν.[/quote_box_center]

-Πως νιώσατε που είσαστε σε αυτό το βιβλίο;

-Ένιωσα όμορφα όχι γιατί μπήκα στο ρεκόρ Γκίνες. Πρώτα ένιωσα όμορφα γιατί ο κόσμος αγάπησε αυτή την παράσταση και για 13 χρόνια παιζόταν στην Αθήνα ανελλιπώς και ήταν sold out το θέατρο και την αγκάλιασε με πολύ αγάπη. Αυτό ήταν το σημαντικότερο κέρδος για μένα: ότι άρεσε στον κόσμο κι ο κόσμος την αγάπησε. Και το σημαντικότερα για μένα σαν ηθοποιός είναι η αποδοχή του κόσμου σε αυτά που κάνουμε σαν καλλιτέχνες. Δεν είναι ούτε τα ρεκόρ, ούτε οι αριθμοί, ούτε τίποτα. Είναι αυτό που εισπράττει ο κόσμος στο θέατρο, στην τηλεόραση… Να γίνονται καλές δουλειές, ο κόσμος να περνάει καλά να διασκεδάζει και να ανταμείβονται οι κόποι μας, ας πούμε, εμάς τους καλλιτέχνες. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή νομίζω από όλα τα ρεκόρ κι από όλα τα νούμερα.

-Είναι αυτό που λέμε το χειροκρότημα;

-Το χειροκρότημα έχει κι αυτό την αξία του. Ο κόσμος κατατάσσει νομίζω όλους τους καλλιτέχνες. Δεν πρέπει να υποτιμάμε τη νοημοσύνη του. Είναι αλάθητο το ένστικτο του κόσμου και νομίζω ότι ο κόσμος είναι αυτός ο οποίος κατατάσσει τον ηθοποιό κι αυτός ο οποίος επικροτεί τις προσπάθειές του ή τις απορρίπτει. Βέβαια, δεν μπορούμε να έχουμε πάντα επιτυχίες και δυστυχώς το επάγγελμά μας είναι λίγο αχάριστο γιατί μία αποτυχία να κάνεις ο κόσμος μπορεί να θυμάται αυτή, μπορεί να έχεις κάνει πολύ επιτυχίες, αλλά ο κόσμος να θυμάται την αποτυχία. Όμως, ο κόσμος πάντα είναι αυτός ο οποίος ή σε αποδέχεται ή σε απορρίπτει και για αυτό για να είσαι διαχρονικός πρέπει να είσαι «στρατιώτης», πρέπει να αγαπάς αυτό που κάνεις, να δουλεύεις ανελλιπώς, να μην επαναπαύεσαι. Κάτι που ισχύει νομίζω για όλα τα επαγγέλματα και για όλες τις επιστήμες και τις τέχνες. Δεν πρέπει να επαναπαύεσαι σε αυτό που κάνεις αλλά να προχωράς και να δίνεις πράγματα.

-Τα τελευταία χρόνια σας βλέπουμε στο Μύλο τον Ξωτικών…

– Μου έγινε η πρόταση από το Δήμο Τρικκαίων κι από την e-Trikala και με μεγάλη μου χαρά συμμετέχω γιατί αγαπώ ειλικρινά τα παιδιά, αγαπώ την πόλη μου και θέλω να συνεισφέρω κι εγώ σε αυτή τη μεγάλη επιτυχία και την προσπάθεια που γίνεται. Γιατί ειλικρινά είναι πολύ μεγάλη προσπάθεια. Δεν ξέρω ο κόσμος αν έχει καταλάβει το μέγεθος της αξίας αυτού που γίνεται στην πόλη. Αλλά εγώ επειδή ζω στην Αθήνα και συναναστρέφομαι με πολύ κόσμο, ο κόσμος έχει μάθει τα Τρίκαλα κι από το Μύλο των Ξωτικών κι από τις ομορφιές βέβαια. Γιατί ένας επισκέπτης που έρχεται για να δει αυτό το πολύ όμορφο παραμύθι που παρουσιάζεται εδώ, στο Μύλο των Ξωτικών, έχει την ευκαιρία να δει και τις ομορφιές της πόλης, αλλά και του Νομού. Μπορεί να μην έχουμε θάλασσα, αλλά έχουμε πολλές φυσικές ομορφιές που ο κάθε επισκέπτης χαίρεται πραγματικά και τις απολαμβάνει.

[quote_box_center]«Το σημαντικότερα για μένα σαν ηθοποιός είναι η αποδοχή του κόσμου σε αυτά που κάνουμε σαν καλλιτέχνες. Δεν είναι ούτε τα ρεκόρ, ούτε οι αριθμοί, ούτε τίποτα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή νομίζω από όλα τα ρεκόρ κι από όλα τα νούμερα»[/quote_box_center]

-Φέτος σας παρακολουθούμε και πάλι στη σειρά «Κάτω Παρτάλι» στο ρόλο του πατήρ Αμβρόσιου.

-Φέτος είμαι στο «Κάτω Παρτάλι» πάλι που συνεχίζει για δεύτερη χρονιά. Παρόλο που είναι μία μαύρη κωμωδία, ανατρεπτική, ο κόσμος την αγκάλιασε με πολύ αγάπη.

-Που οφείλεται αυτή η επιτυχία της;

-Δεν ξέρω. Σας είπα, το ένστικτο του κόσμου είναι αυτό που ξεχωρίζει τις καλές δουλειές. Δεν ξέρω είναι το έξυπνο σενάριο, το καλό σενάριο, η καλή σκηνοθεσία; Δεν ξέρω. Είναι καλό πάντως να γίνονται καλές δουλειές, για να διασκεδάζει ο κόσμος και για εμάς τους ηθοποιούς να έχουμε δουλειά, γιατί αυτούς τους δύσκολους καιρούς που περνάμε τους χαλεπούς, είναι τα πράγματα λίγο δύσκολα. Αλλά το περισσότερο είναι να απολαμβάνει ο κόσμος. Να διασκεδάζει. Να του δίνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε.

-Μία κωμωδία έχει καλύτερη τύχη πλέον; Γιατί βλέπουμε ότι ο κόσμος έχει ανάγκη από το γέλιο.

-Όλα έχουν την αξία τους. Και η κωμωδία και το αρχαίο θέατρο και τα δραματικά έργα. Αλλά η κωμωδία έχει ειδική θέση. Ειδικά τα τελευταία χρόνια και αυτό το είδα πέρυσι που ήμουν στους «Ψύλλους στα αυτιά» στο Θέατρο Αλίκη και στο Παλλάς με το «Αρσενικό και παλιά δαντέλα» με το Φιλιππίδη και το Φασουλή , δύο πολύ μεγάλα θέατρα στην Αθήνα, η αποδοχή του κόσμου ήταν μεγάλη και ήταν sold out σχεδόν κάθε μέρα. Όχι μόνο από την Αθήνα αλλά από όλη την Ελλάδα.

-Πόσο δύσκολο είναι να είναι κάποιος ηθοποιός σήμερα, ειδικά σήμερα;

-Τα παιδιά που ξεκινάνε αυτή τη στιγμή αυτή την προσπάθεια, αυτό το μεγάλο δρόμο που λέγεται θέατρο πρέπει να ξέρουν ότι ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Ότι ο δρόμος αυτός έχει αγκάθια. Αγκάθια με την έννοια την εξής: ότι πρέπει να υπάρχει υποδομή, να αγαπάνε πάρα πολύ αυτό που κάνουνε για να μπορέσουν να επιβιώσουν και να σταθούν σε αυτό το δύσκολο επάγγελμα. Γιατί ειλικρινά είναι δύσκολο, θέλει συνεχή προσπάθεια, θέλει κι αγώνα, θέλει να ενημερώνεσαι, θέλει να διαβάζεις. Και τα παιδιά δυστυχώς, δυστυχώς γιατί τα καινούργια παιδιά που βγαίνουν είναι εφοδιασμένα με πάρα πολλά προσόντα για το θέατρο, δηλαδή ξέρουν να τραγουδούν, χορεύουν, παίζουν όργανα, είναι πολύ περισσότερο εφοδιασμένα από τις παλαιότερες γενιές, αλλά οι περισσότεροι που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί είναι για την αναγνωσιμότητα. Αυτό δεν επιτυγχάνεται τόσο εύκολα, όσο νομίζουν. Θέλει πολύ δουλειά. Και βέβαια είναι και συγκυρίες πολλών πραγμάτων, μία χημεία πραγμάτων που πρέπει όλα αυτά μαζί να ενωθούν και να έρθει η επιτυχία.

-Νιώθετε τυχερός που είσαστε διαχρονικός όλα αυτά τα χρόνια; Δουλεύετε ανελλιπώς…

-Αυτό ήθελα να πω. Δεν ξέρω αν είμαι διαχρονικός. Χαίρομαι περισσότερο που όλα αυτά τα χρόνια κατάφερα να δουλεύω. Μπορεί να μην έκανα το πολύ, πολύ μεγάλο όνομα, αλλά κατάφερα να είμαι σε αυτή τη δουλειά, να επιβιώνω, να ζω και να παίρνω κάθε στιγμή από τις δουλειές και είμαι τυχερός που δουλεύω συνέχεια.

[quote_box_center]«Τα παιδιά που ξεκινάνε αυτή τη στιγμή αυτή την προσπάθεια, αυτό το μεγάλο δρόμο που λέγεται θέατρο πρέπει να ξέρουν ότι ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Ότι ο δρόμος αυτός έχει αγκάθια»[/quote_box_center]

-Πρόσφατα σχετικά είχατε ένα επεισόδιο πάνω στη σκηνή.

-Ναι, έτυχε να είμαι στο «Σεσουάρ για δολοφόνους». Ένιωσα μία δυσφορία πάνω στη σκηνή. Βέβαια τα ΜΜΕ το υπερέβαλλαν λίγο. Ήταν τελείως παροδικό. Έφτασα ένα βήμα πριν το έμφραγμα. Εκείνες τις ώρες ήταν κάτι δύσκολο γιατί πραγματικά ένιωσα πάρα πολύ άσχημα. Δεν θέλησα να σταματήσω την παράσταση, ο κόσμος δεν κατάλαβε τίποτα, απλώς ειδοποίησα τους συναδέλφους μου ότι δεν αισθάνομαι καλά. Ευτυχώς ήταν προς το τέλος του έργου. Προσπαθήσαμε να είμαστε ψύχραιμοι κι εγώ περισσότερο. Τελείωσε η παράσταση πήγα στο Νοσοκομείο. Όλα πήγαν καλά και η ζωή συνεχίζεται.

-Θα το χαρακτηρίζατε ως εμπειρία ζωής;

-Οι ηθοποιοί έχουμε τέτοιες εμπειρίες κι από άλλες απόψεις. Είναι σκληρό επάγγελμα. Μπορεί να χάσεις κάποιο προσφιλές σου πρόσωπο και να αναγκαστείς να πας να παίξεις. Κι επειδή εγώ κάνω κωμωδίες πρέπει να γελάω, ενώ μέσα μου μπορεί να κλαίω. Αλλά δεν έχει καμία σημασία αυτό. Σημασία έχει ότι πρέπει να στέκεσαι στα πόδια σου. Μπορεί να παίξεις άρρωστος. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια σε εμάς, όπως σε άλλα επαγγέλματα που μπορείς να πάρεις άδεια. Όταν ασθενήσουμε ή όταν πάθουμε κάτι εμείς, πρέπει να είμαστε στρατιωτάκια, παρόντες, και να υπηρετούμε όσο μπορούμε πιο σωστά αυτό που κάνουμε.