Η υφαντουργία υπό εξαφάνιση

Κάποτε η υφαντουργία ήταν ένα από τα επαγγέλματα που άκμαζαν στην Ελλάδα. Κι όταν λέμε κάποτε δεν εννοούμε πριν από δεκαετίες. Μιλάμε για λίγα μόλις χρόνια πριν. Δεκάδες επιχειρήσεις λειτουργούσαν σε όλη τη χώρα και δεν έλειπαν από κάθε Νομό. Ακόμη και σε μικρότερες πόλεις και κωμοπόλεις υπήρχαν τέτοιου είδους επιχειρήσεις. Σήμερα; Ο αριθμός τους έχει συρρικνωθεί και είναι τέτοιος ώστε με ασφάλεια μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι πρόκειται για ένα επάγγελμα που σβήνει, εάν δεν έχει ήδη σβήσει.

Της Βιβής Μαργαρίτη

Μία από τις τελευταίες επιχειρήσεις αυτού του είδους που λειτουργούν στη χώρα βρίσκεται στα Τρίκαλα. Η «Υφαντουργική Τρικάλων» είναι μία επιχείρηση που μετράει 50 χρόνια στο χώρο της υφαντουργίας. Στα Τρίκαλα εγκαταστάθηκε το 1965 από την οικογένεια του Γιώργου Αντωνιάδη και το 1979 μεταφέρεται στη Σωτήρα Τρικάλων. Στη συνέχεια την επιχείρηση ανέλαβε ο Αντώνιος Αντωνιάδης με τη σύζυγό του Αναστασία και κατόπιν τα τελευταία χρόνια τα παιδιά τους Αλέξης και Γιώργος Αντωνιάδης. Μία επιχείρηση οικογενειακή που μεταφέρθηκε επιτυχώς από γενιά σε γενιά.

Στην Υφαντουργική Τρικάλων

Στο υφαντουργείο με υποδέχθηκαν ο κ. Αντώνης με τη σύζυγό του Αναστασία κι έναν εκ τους γιους και συνεχιστές, ο Αλέξης. Μαζί ξεδιπλώσαμε το κουβάρι της ιστορίας της επιχείρησής τους. Εντυπωσιάστηκα πραγματικά από την επένδυση. Όμως τα μηχανήματα ήταν κλειστά και ο χώρος άδειος από την παρουσία εργατών. Η επιχείρηση πλέον λειτουργεί μόνο 5-6 μήνες το χρόνο, με πληροφόρησε ο κ. Αντώνης Αντωνιάδης, ο πατέρας της οικογένειας και ιδρυτής της επιχείρησης, καταλαβαίνοντας την απορία μου. «Κάποτε ήταν μία επιχείρηση που έκανε τζίρο 120 εκατομμύρια δραχμές (τότε είχαμε τη δραχμή) το χρόνο. Σήμερα η δουλειά έχει πέσει κι δεν λειτουργούμε όλη τη χρονιά».
Ο ίδιος μας πληροφορεί ότι στα Τρίκαλα λειτουργούσαν περίπου 30 τέτοιου είδους επιχειρήσεις από τις οποίες έχουν κλείσει όλες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

Η χρυσή εποχή

Όπως μου λένε η χρυσή εποχή για την επιχείρηση κράτησε περισσότερα από 35 χρόνια. Από το 1965, από την ίδρυση δηλαδή μέχρι και το 2000 η επιχείρηση άκμαζε. «Είχε πολύ δουλειά όχι μόνο για εμάς, αλλά για όλες αυτές τις επιχειρήσεις αυτού του είδους. Απασχολούσαμε πολλούς εργαζόμενους και ο τζίρος ήταν μεγάλος. Τώρα απασχολούμε λίγα άτομα και τα μέλη της οικογένειας για λίγους μήνες το χρόνο» τονίζει ο κ. Αντωνιάδης.
Μάλιστα στο παρελθόν εξυπηρετούσε στη φάση της επεξεργασίας κι άλλα εργοστάσια, όχι μόνο των Τρικάλων, αλλά από όλη την Ελλάδα. Πλέον η Υφαντουργική Τρικάλων έχει περιορίσει το εύρος της παραγωγής σε κουβέρτες και ριχτάρια τα οποία εμπορεύεται χονδρική.

Η κρίση ήρθε πριν την… κρίση

Κι αν για κάποιες άλλες επιχειρήσεις η κρίση ήρθε τα τελευταία χρόνια με την οικονομική κατάρρευση της χώρας, το συγκεκριμένο είδος έζησε την οικονομική κρίση από το 2000 και μετά. Ο λόγος που μειώθηκε κάθετα ο κύκλος εργασιών; «Οι εισαγωγές από τις 3ες χώρες. Πακιστάν, Κίνα όλες οι τρίτες χώρες δηλαδή» μου εξηγεί ο κ. Αντωνιάδης. «Τα μάλλινα τα προτιμά ο κόσμος» συμπληρώνει ο υιός Αντωνιάδης, ο Αλέξης «όμως είναι ακριβό είδος».
«Το υφαντουργείο εκτός από τα μάλλινα βγάζει κι άλλα είδη, ακρυλικά κ.α. Αλλά το κόστος στην Ελλάδα είναι υψηλό. Αυτά που εισάγονται από την Κίνα, το Πακιστάν έρχονται πάμφθηνα. Στην Ελλάδα βγαίνουν ακριβά. Το κόστος παραγωγής είναι υψηλό και δεν πέφτει. Εδώ, στην Ελλάδα, είναι λογικό το κόστος παραγωγής, αλλά είναι παράλογοι οι άλλοι έξω. Το βιοτικό επίπεδό τους είναι χαμηλό και το μεροκάματο πολλές φορές ανέρχεται σε 1 ευρώ. Δεν μπορείς να το ανταγωνιστείς. Και τώρα τελευταία αυτό συμβαίνει σε όλα τα είδη» προσθέτει ο Αντώνης Αντωνιάδης.
Σε όλο αυτό ήρθε να προστεθεί και η οικονομική κρίση των τελευταίων 4-5 ετών και να δώσει τη χαριστική… βολή.

Επένδυση

Η οικογένεια επένδυσε στην υφαντουργία κι έχει σήμερα μία άρτια οργανωμένη κι αυτοματοποιημένη επιχείρηση. Η δουλειά όμως έχει περιοριστεί. Στο ερώτημα εάν μπορεί μία τέτοιου είδους επιχείρηση να επιβιώσει. Η απάντηση όλων είναι απόλυτη. ΟΧΙ. Έκλεισαν όλες οι μεγάλες βιομηχανίες στην Ελλάδα κι έχουν μείνει λίγοι μικροί, που δουλεύουν μόνοι τους. «Η υφαντουργία είναι πεθαμένη σήμερα. Ειδικά όσοι έχουν πάρει δάνεια κ.λπ. έχουν χάσει και την προσωπική της περιουσία» λέει ο κ. Αντωνιάδης.
Ο κ. Αντωνιάδης δεν κρύβει την απογοήτευσή του. Η οικογένεια πλέον έχει στραφεί σε άλλους τομείς κι όπως μας λέει από όλες τις επενδύσεις η μόνη που πάει καλά είναι το ιδιωτικό ΚΤΕΟ που λειτουργεί.

Δημοσιευμένο στη ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ